Het boek dat nooit afkomt...

Onder dit bericht staan een aantal artikelen opgesteld die ik als aantekeningen bedoeld had voor Solipsytemica Logicus. Mijn magnus opus over kunst, cultuurfilosofie, religies, wereldliteratuur, de politiek an sich, heel veel politiek an sich, zoals een ellenlange tirade tegen de particratie die de democratie de das om  heeft gedaan overal ter wereld. In zo'n letterkundig geheel ontbreekt het niet aan namen, feiten, geschiedenissen, opinies en de verbeelding.

Het boek dat er nooit komen zal, ook al heeft het een uitgever en zelfs een ISBN nummer...

De uitgever ben ik zelf, onder de titel waaronder dit blog bestaat. Niet dat ik zo'n ervaren uitgever ben, integendeel... de boeken die ik uitgegeven heb zijn op de vingers van één hand te tellen. Nee, ondanks dat ik veel schrijf, elke dag talloze regels produceer op allerlei media: blogs, reactiepagina's, sociale media... mis ik de essentie van het schrijverschap; de lange adem. Als ik m'n eigen aandacht al niet vast kan houden, hoe is het dan met mijn lezers gesteld, kan ik mezelf afvragen. Het archief puilt uit, echter de consistentie ontbreekt, het gaat overal over en... nergens.

Daar komt nog bij: Ik zit nu in het boek De geschiedenis van het denken door André Klukhuhn te lezen en nog twee andere boeken tegelijkertijd... Eco's Kant en het Vogelbekdier en Safranski's Nietzsche een biografie van zijn denken. Eco en Safranski heb ik al talloze malen gelezen net als de Tractatus Logicus van Wittegenstein die er ook naast ligt. Voorwaar! Wat zou ik er nog aan toe kunnen voegen? Natuurlijk, m'n eigen uitgangen en ingangen, die van de sensitieve kunstenaar, onverbeterlijke romanticus en kunsthistoricus. Maar ik hou niet van dunne boekjes, ik wil een pil in m'n handen hebben met de nodige noten en bijlagen.

Ik ben ooit aan mijn levensverhaal begonnen, heb zelfs een bepaalde episode aan een van mijn eerdere uitgaven toegevoegd in het kader van de jeugd mag dan wel de toekomst hebben, maar laat diezelfde jeugd eerst maar eens stomme dingen uithalen als meevechten in een oorlog die niet de hunne is, louter uit zucht naar het avontuur, gevaar en het kennen en herkennen van pure angst voor wat er aangericht wordt. Zodat later, als de jeugd volwassen is en eventueel de wijsheid doorbreekt, zij kunnen zeggen: niet die heilloze weg in te slaan.

Enfin terug naar het boek dat er nooit komen zal... ook dat is een heilloze weg gebleken. Nieuwe inzichten komen er niet in te staan, Eco heeft dat al gedaan, en talloos andere schrijvers, het is oude wijn in nieuwe zakken, telkens weer. Het boek dat er niet komt, zal in beperkte oplage worden uitgegeven, de kosten maar net gedekt en als het al gelezen...wordt, gaat het de boekenkast in... Hoogstens zal het af en toe gepakt worden om de omslag te bewonderen, want de estheticus in mij, probeert daar een juweeltje van te maken. Ik vrees ook niet dat de tekst niet loopt, mijn stijl van schrijven al na de derde bladzijde noopt om het met een zucht maar weer de kliko in te mieteren... neuh... Het is de continuïteit, het al eerder uitgekauwde, het cognitief imperatieve dat zo'n boek onverteerbaar maakt. Obligaat is misschien een beter woord dan imperatief. Ook zoiets, de schrijver dezes kalkt het liefst in onamatopeën, paroniemen en paragrafieën. Dat maakt het lezen tot een voetreis door de Vallei des Doods in de verzengende hitte van het woord.

Vergeet het maar... Het boek dat nooit afkomt, komt niet af.

Dit is een afscheid, het afscheid van wat ik noem, m'n tijdgeschiedenis als denker en weter in woord en beeld. Het gaat u goed.