Das Blog

Onder de gejaagde maan, door een zilverwitte zee snijdt de dieprode boeg van een rustieke zeilboot naar het Eiland van de Verloren Dromen. Het verhaal van de kortstondige ontmoeting, de verbintenis en de gelukzaligheid van een verloren paradijs... Diep onder het oppervlak vaart een schaduw mee, hardnekkig en gemeen, althans met gemene bedoelingen om die dieprode romp te beschadigen, naar de bodem te slepen zodat aldaar het alg en blauwe wier het eens zo fiere schip overwoekeren zal.

De hemel bij dageraad kleurde kopergroen met rosevingerige flarden van wolken die door de opkomende zon werden beschenen. De lange gebogen lijn van de stalen romp glinsterde in de opkomende zon als een klomp baar goud. Het rood schitterde de ogen blind, de ruwe golven braken tegen haar scherpe steven. Slingerend, of beter gezegd gierend, kroop het schip naar de gekartelde kustlijn van wat in de boeken een verzonken paradijs heette.

Een eiland waar men in de zeventiende eeuw al over fantaseerde, een plek afgezonderd van de rest van de wereld, waarvan je kon wegvluchten als je tenminste door de branding breken kon, maar waar je gedoemd was tot het einde van je leven te blijven omdat het nimmer teruggevonden zou worden. Een andere wereld ver van de bewoonde... Maar het mooiste van alle eilanden was toch wel Het Nooit Gevonden Eiland alwaar Utopia was gebouwd op gouden rotsen.

Hier gedoemd zijn te blijven, want na vertrek nooit meer terug te vinden, kent alleen maar gelukzaligheid. Vol heldere en mooie rivieren met het zoetste water en hooggekruinde bomen vol sappige vruchten, honderden soorten bloemen, zangvogels die zonder uitzondering een zoetvloeiend lied zingen en een aangenaam soort lenteklimaat dat nooit overgaat in herfst noch winter en waar de wind nauwelijks woeit noch regen valt... Een eiland van schoonheid en goedheid door niks en niemendal overtroffen.

Nog immer ploetert het schip door de nu grauwe golven terwijl de stormwind aanwakkert. De kustlijn van Het Eiland van de Verloren Dromen dat Nooit Gevonden Worden Zal verdwijnt achter de huizenhoge golven en de duistere wolken. De zeilen bol, sommigen in flarden door de snijdende wind... Een droom voorbij...

「ハリキリ

Ik ben een God in 't diepst van mijn gedachten,
En zit in 't binnenst van mijn ziel ten troon
Over mij zelf en 't al, naar rijksgeboôn
Van eigen strijd en zege, uit eigen krachten.

En als een heir van donkerwilde machten
Joelt aan mij op en valt terug, gevloôn
Voor 't heffen van mijn hand en heldere kroon:
Ik ben een God in 't diepst van mijn gedachten.

En tóch, zo eindloos smacht ik soms om rond
Úw overdierb're leên den arm te slaan,
En, luid uitsnikkende, met al mijn gloed

En trots en kalme glorie te vergaan
Op úwe lippen in een wilden vloed
Van kussen, waar 'k niet langer woorden vond.

Willem Kloos (1859 - 1938)

Er bestaat geen wereld buiten mij dan het mijne, zware kost, vaak uitgelegd als extreem egocentrisch. Me, myself and I... Vreemdeling in andermans wereld haha... 

"Wat komt u doen?" 

"Ik? O ik kom mezelf tegen..." 

"Wandel uw eigen pad makker!" 

"Mijn eigen pad? Maar ik betaal toch belasting, premies en nota's? En nota bene, kom ik mijzelve tegen. Dus wiens pad bewandel ik eigenlijk? Het mijne. Lazert u maar op ongelukkige!" 

"Ik betaal evenzeer belasting, premies en nota's, en ik kom mijzelve niet tegen onnutte! U dient op te lazeren en onverwijld! Uit mijn ogen!" 

"Ah, nu herken ik u, mijn duistere zijde!"

"U beledigt mij, u raakt mijn lichtgeraakt gemoed! En garde! Hier mijn handschoen!"

"Kom op zeg! Dit is nota bene 2013, het verlichte tijdperk, era van technologische vooruitgang. Het zwaard is uit, de draagbare Gatling in!"

"Dat is mij een zorg! Plebeejer!! Een zwaard klieft en snijd pijnlijker dan duizend kogels kunnen doen! Verdedig U!"

"Ho effe maat... Gaat het niet ietwat te ver om maar meteen in de territoriale modus te schieten..."

"Schieten?! Steken wordt het!! Touché en nog eens toucheeeeé!!" 

En zo pleegden de twee uitgedaagden ter plekke harikiri...

Brrrrrr!!!!

Systeemhaters willen het systeem niet omverhalen, systeemhaters willen het systeem omvormen tot eigen heil en glorie, roem en macht. Systeemhaters zijn in wezen kleinburgerlijk en benepen in hun opvattingen. Systeemhaters plegen coups om hun zin door te drukken, systeemhaters houden van omwentelingen, de bordjes verhangen. Wat van jou was is lekker nu van ikke!

Elke revolutie begint uit idealisme, maar hervormen uit idealisme is zelden een gouden greep gebleken. De idealist is even een held, maar verdwijnt snel in het luchtledige van de machtsgreep, dat een vacuum veroorzaakt waarmee de incubators het overnemen van het idealisme. De incubator is de uitvinder van de guillotine, de oprichter van bloedraden en heksenwagen, de volger en uitvoerder van doctrines. Vervolgens komt afgunst en naijver in beeld, niet voordat de controleur zich heeft gemeld. Beria was een controleur, Trotsky een incubator om er maar even een aspect van de nabije geschiedenis bij te nemen...

Volgens Spiral Dynamics, een uitvinding van de Amerikaanse psycholoog Clare W. Graves, beleeft de wording van de mens een aantal fases in kleuren. Het begint bij beige gaat naar paars, rood, blauw, oranje , groen, geel en turkoise, een hosanna van basale overleving tot ultieme synthese. Mijn systematiek dat geen naam hoeft te hebben heeft een schemastructuur van devolutie. De mensch in mijn directe schemastructuur degenereert naar achterlijke schijnwaarheden als consumentisme en vigerend demografisme annex geografisch migratisme. Graves zag de mensch evalueren naar een steeds hoger bestaansniveau, maar vergat dat de aardklont hogere bestaansniveaus niet aan kan. Gevolg dat grote gebieden last hebben van klimaatwisselingen door toedoen van mijnbouw, oneigenlijke landbouw en de verstedelijking oftewel de verstening van grote gebieden zodat regenwater niet meer weg kan, vruchtbare gronden bebouwd en de bevolking door kan blijven gaan met het fokken van nog meer opvreterertjes die geen andere toekomst hebben dan het leven van een stadsbewoner leiden. Jammer.

Het is mij een raadsel waarom mensen die nadenken, psychosofen als Graves, Dabrowski en Maslow blijven omarmen, zich een intelligentie aanmeten als futurist en omdenker, toch nog steeds blijven persisteren in het in stand houden van het systeem als zodanig. Jammer.

Iedereen, bijna iedereen, is het erover eens dat het huidige systeem krakend tot stilstand is gekomen. Toch blijft de mensheid - men zegt bij gebrek aan beter -  aan de kar trekken, zonder te beseffen dat de wielen onder die kar vandaan zijn gevallen. Aan de zijkant van de weg staan kleine groepjes mensen. De een houdt een vlaggetje omhoog met de woorden: Vroeger was alles beter, terug naar oude fascistische tijden! De ander vindt dat het tijd is voor een omwenteling en schreeuwt frases uit van Rousseau en Montesquieu: Terug naar de natuur! Thoreau is nog niet echt bekend. Dan heb je een groeiende groep mensen die aangevuld worden met de vlaggende neofascisto-anarchisten welke de doctrine van Galbraith aanhangt: Elke grote crisis heeft een omslagpunt die uitmondt in oorlog en totale vernietiging. Ze wijzen naar het Oosten, maar zijn geenszins de Wijzen waar het Oosten, laat staan de rest van de wereld op zit te wachten. Dat het hier op uit gaat lopen is een kwestie van tijd. Jammer.

Wat dan? Ach lezer... wat niets. De mensheid is geen ge-evalueerd wezen. De mensheid is zelfs dommer dan de eerste vrouw die op de vlakte van Kenia uit een boom sprong om het eens op de achterpoten te gaan proberen! Jammer.

De kunst

De kunst van het idee is als de kunst van het onderbewustzijn. De kunst van denkbeelden en de kunst van het omzetten van denkbeelden in realistische uitvoering is als de kunst van het visualiseren van denkbeelden een kunst die maar weinigen verstaan. De constanten die je daar voor nodig hebt, moeten de brug van de hersenhelften passeren, de corpus callosum. Bij velen is die brug danig verkalkt en dus niet begaanbaar. Te weinig heen en weerverkeer. Zo'n brug hoort soepel te zijn en veelgebruikt...

Terug naar de kunst van concept tot volume en alles daartussenin. Eerst was daar het idee, de flinter van een doorbraak, de scherf die licht ving, het licht van de inval, de hypothese en de aanname. Daarna komt het echte werk, de flinter toepassen op sjablonen die in een leven zijn opgestapeld in de krochten van de herinneringen. Betere is dat de flinter zelf sjabloon wordt en een heel nieuwe opvatting verkondigt van het idee als idee dat nog geen vader der herkenning heeft, laat staan een moeder als conceptiepartner.

De paringsdans van het idee

Het idee zet zich in, brengt theses in stelling, geeft het sein veilig voor een aanstormend synaptogeen akkoord. Ergens in de nabijheid van het controlecentrum, probeert een wachter nog een wissel om te gooien, maar te laat. Het idee heeft zich door de axonen geworsteld en maakt aanstalten om door te stoten naar het limbische systeem. Daarbij geholpen door paren oligodendrocyten, die de neuronale netwerken structuur geven. Eenmaal doorgedrongen heeft het idee vrij spel, en nestelt zich in in de frontale kwab en vooral zo dicht mogelijk bij de pariëtale schors. Juist in dat gebied begint het idee gestalte te krijgen en probeert subtiel doch expliciet het brein in z'n geheel te prikkelen met suggestieve bewegingen van het onderlichaam. Dat is de paringsdans van het idee in optima forma. Een goed idee opent alle ventrikels en laat de bloedbanen zwellen om steeds meer verleiding toe te laten tot het rationele gedeelte dat angstvallig probeert ideeën te onderdrukken. 

De daad

Als het idee alle aandacht heeft, gaat het over tot het prikkelen van de actiepotentialen, veroorzaakt zweterigheid, warmte op bepaalde gebieden en stuwt het bloed tot ongekende hoogten. Eenmaal in staat van oprichting, penetreert het idee zich in de thalamus, stoot krachtig door naar het olfactorisch systeem. Dan is er geen houden meer aan. Het zaad spuit langs de randen van het cerebellum rechtstreeks in de neocortex en daarmee via allerlei motorische systemen naar de spraak, de tastzin en wordt uiteindelijk als concept geboren.

Weliswaar gaan er een paar nachtjes overheen, zijn de meeste ideeën gestolen van helderder geesten en wordt de masse van ideeën gestopt door het niet functioneren van de corpus callosum die zoals gezegd bij weinig mensen nog een soepele structuur heeft. Maar we hebben internet nog en sites die in een mum van tijd de grootste invallen tonen, zodat de doorsnee pseudo professor zich Einstein kan wanen, of Leonardo da Vinci, tegenwoordig het voorbeeld van ideeënmaker.

Het zij zo...

De imaginaire wereld

Volgens sommige bronnen zou in de jaren twintig van de vorige eeuw een aantal leiders van de bolsjewistische geheime politie een zoektocht naar Shambhala hebben gepland in het diepste van het binnenste der aarde, met de gedachte dat ze de idee van een aards paradijs konden laten versmelten met die van een Sovjetparadijs. In haar Geheime leer (1888) van madame Blavatsky echter, kwam Shambhala  voor in haar telepathische berichtenstroom die ze kreeg van Tibetaanse informanten en meldde dat er Atlantische vluchtelingen waren neergestreken op het heilige eiland Shambhala in de Ghobi woestijn. Ik kreeg onlangs een magische steen aangeboden van een kort ventje in een broek van jute gevlochten en een soortement taartvormige haarknot op z'n hoofd. Hij was beladen met gouden kettingen waaraan flonkerende stenen hingen die hij de Tranen Van De Sirakali noemde. Hij beweerde dat het de Cintamani steen was, afkomstig van de ster Sirius.

Volgens hem was Shambhala inderdaad een Heilige Plaats en stond het via onderaardse kanalen in verbinding met Agarttha dat weer wordt genoemd in een Tibetaans Heilig Geschrift de Kalachakra Tantra. In de jaren dertig deed het bericht de ronde dat Heinrich Himmler en Rudolf Hess een expeditie naar Tibet hadden gestuurd met als doel de oorsprong van een zuiver ras te vinden. Het is nauwelijks bekend en niet duidelijk hoeveel mensen in het opperbevel geloof hechtten aan het bestaan van Shambhala, maar in kringen van het Thule Geselschaft had het idee postgevat dat groepen Hyperboreeërs, in hun diaspora sinds het verzinken van Atlantis in de Gobiwoestijn waren terecht gekomen en daar Agarttha hadden gesticht met de hulp van de Heilige Stier Accrontaris.

En passant probeerden Himmler en Hess nog de verborgen Arc Tudor Parfic (Ark des Verbonds) te vinden in een reeds lang verlaten mijnschacht in Lunjab Angor. Daar werden ze dwarsgezeten door twee archeologen en en uitbaatster van een danstent die de projectleider, ene Herr Pritzlswangl voor zijn leven hebben verminkt door zijn hand in de hitte van een gestoofde kool te stoppen...

U begrijpt het al: Indiana Jones and the Lost Arc is geen Hollywood uitvinding... Volledig op waarheid gebaseerd, geen scene gelogen. Laatst heb ik 'Indiana Jones' in het dagelijks leven Wouter Klapwijk, nu 110 jaar voor de schoolkrant geïnterviewd en hij bevestigd het hele verhaal.

Afijn, Shambhala en Agarttha zijn op den duur verwoest en een enkele inwoner kon ontsnappen om het verhaal te kunnen en mogen vertellen aan wie het horen wilde, kon schrijven en zo naief was om alles te geloven wat Jarig Job (een van de overlevenden) hem vertelde.

Het leven is simpel, de wereld bestaat niet is, een verzinsel van de Bhaga Vad Vita en de schrijvers Wouter Klapwijk en Koos van Winteren, beide nu achtenswaardige burgers van Sint Petersburg een stad die weliswaar op de landkaart staat, maar nooit is gevonden door rondtrekkende topografen en sigarenhandelaars. Andere verhalen die de ronde doen als zou de wereld worden gedragen door vier olifanten, staande op het schild van een schildpad, voortgetrokken door slederatten over een smal bruggetje dat naar Shan ri La leidt, kun je ook in het Boek der Boeken niet meer terugvinden...

Al met al lijkt me het bestaan van de mens ook al een verzinsel van een uitgeprocedeerde Wambuis die geen planken meer had voor zijn nieuwe aanbouw en moest vertrekken op last van de Ammerstolse bouwpolitie. Geen gek gelooft meer in iets als een wereld vol levende wezens en plantengebroed. Laat dat gezegd zijn en wie daar andere gedachten op na houden zijn gewaarschuwd. Joost Eerdmans en zijn lynchkwartet staan al klaar om u een bezoekje te brengen met een koekje van eigen deeg toe.