Liederlijke liedjes

Was je haren
Sla je vader
Heb geen zorgen
Voor morgen
Het nu telt!

Versier een hoer
Neuk je moer
Laat een scheet
En weet
Het nu telt!

Bak een taart
Weest gehaat
Voor wat je dee
En, o jee
Het nu telt!

Humme humme hum hum hum

Je bent de lul geen flauwekul

Leutert maar een end in de lucht

Ziet het verschil niet tussen kut

En kont zakt door elke scheet

Door je enkels en zucht

Humme humme hum hum hum

Je rammelt met je kloten als

Je door een vrouw wordt aangesproken

Zweet peentjes als zo'n wijf met 

Haar tieten wiegt en hijgt

Als ze hem stijf krijgt

Humme humme hum hum hum

Krijg je hem wel omhoog is

Zelfs pissen een ramp ga

Dan naar Dokter Kutker hij

Smeert 'm door alstie zegt:

Humme humme hum hum hum

Dat ziet er niet uit!

Opoe wat heb je grote tieten

Nee het zijn geen Belse frieten

Wat een bos hout

Da's niet fout!

Opoe wat heb je grote tieten!

Godvergeeme wat een paal

Wat istie groot

Ik wil hem helemaal!

Tante Iet wat zijn je billen vet

Nee het is geen smeerolie

Ze heeft ze verpakt in aluminiumfolie en 

Serveert ze pront op de balie

Van het Europesche vrouwenfront

Heb je ze ooit zo gekocht?

Spekvet en glibberend van het vocht

Spiegelglad ingesmeerd met

Balsemolie en braadboter

Leg neer!

Ga tekeer!

Ja meneer!

't Smaakt naar meer

Op en neer

Gesmeerde veer

Heet als teer

Zweten als een beer

Nee 't doet niet zeer

Het is een eer

Gelikte peer

Over en weer

Dame en heer

Lik die zweer

Verwondering

"De grootste vijanden van het oorspronkelijke denken zijn de gemeenplaats en de vanzelfsprekendheid. Vooral die laatste is de luie, lafhartige en gedachteloze onbezonnenheid waarmee iemand blind navolgt wat 'men' nu eenmaal meent te menen. Of het is een versteende denkgewoonte die zich heeft opgewerkt tot een overtuiging die geen tegenspraak meer duldt. Wanneer die houding algemeen is (en dat is ze!) en een gedeelde houding en dus een gemeenplaats wordt, dan vormt ze een bastion van onbegrip waarop iedere poging tot oorspronkelijk denken te pletter slaat." Prof dr ing Munnik, bijzonder hoogleraar, verbonden aan Stichting Thomas More , Universiteit Twente.

Bovenstaande is een aanval op het gebrek aan verwondering dat de mensheid parten speelt en in het bijzonder de Nederlandse bevolking. Verwondering is het beginsel van oorspronkelijk denken, de toestand van het denken kan alleen bestaan als de wereld in verbazing aanschouwd wordt. Waar de verwondering ophoudt begint het cynisme, de "luie, lafhartige en gedachtenloze onbezonnenheid waarmee iemand blind navolgt wat 'men' nu eenmaal meent te menen." 'Men' meent dat alle ellende en rotzooi dat 'van boven' komt louter en alleen van boven komt en nergens anders vandaan Als de zure regen die uit de hemel valt. 'Men' vergeet voor het gemak dat regenwater voor het uit de hemel valt, is gecondenseerd van het oppervlaktewater. Onderweg is het zuur geworden, vanwege de uitstoot die 'de oppervlakte' aangejaagd heeft door massaal fossielen te verbranden. Met andere woorden, alles wat 'men' roept, heeft het eerst over zichzelf uitgeroepen. 

Met verwondering los je de problemen niet op, verwondering is geen vraagbaak vol toepasbare kennis... Met verwondering valt niet te scoren, de mens in verwondering wordt juist bekeken als een naïeve persoonlijkheid die het allemaal niet begrijpt. Wat valt er te begrijpen? Volgens prof René Munnik is verwondering bij uitstek het terrein van de onbevangenheid, het kind zijn vooral. Kinderen kennen geen gemeenplaatsen en vanzelfsprekendheden. "Ze missen weliswaar de conceptuele rigiditeit (ook maar een aspect dat door weinigen wordt gedeeld trouwens) die je van het oorspronkelijk denken mag verwachten, maar ze beschikken over een benijdenswaardige onbevangenheid, een onvermogen om langs platgetreden paden te denken, omdat ze die nog niet kennen." Kinderen zijn experts in verwondering, die zonder enig winstoogmerk vragen stellen die menig volwassene uitgeteld als een murw geslagen bokser in de touwen doet belanden. Diezelfde volwassene die met geen mogelijkheid de diepheid van zulke vragen tot zich door kan laten dringen en een stereotiep verhaaltje ophangt over die koe die een haas vangt. 

's Avonds aan de toog gaan de babbelaars dan maar weer over op het joelen en brullen over maatregelen en beleidslijnen door de regering uitgevaardigd om een crisis te beteugelen die ze door hun eigen plempzucht hebben veroorzaakt. Vind je het gek dat ik nog nooit een koe een haas heb zien vangen?

(Citaten zijn allemaal van prof, dr, ing R. Munnik)