Het profiel van een kunstenaar

Een kunstenaar is iemand die aan het verwachtingspatroon van de doorsnee niet-kunstenaar beantwoord:

Een kunstenaar praat raar,
Een kunstenaar is arm dus loopt er flodderig bij,
Een kunstenaar verkoopt lucht,
Wat de kunstenaar kan, kan m'n nichtje van vijf ook,
Een kunstenaar die niet arm is wordt gesubsidieerd,
Een kunstenaar spoort niet,
Kunstenaars dragen niets bij aan het Bruto Nationaal Product,
Integendeel, een kunstenaar houdt zijn handen op,
Kunstenaars zijn links,
Kunstenaars zijn maanziek,
Kunstenaars...

Hoe het wel zit:

Kunstenaars zijn ondernemend, kunstenaars moeten kennis hebben van bijna alles dat een onderneming draaiende houdt, want kunstenaars zijn vooral zelfstandigen met of zonder personeel.
Van kunstenaars wordt verwacht dat ze over hun werk kunnen vertellen en dat van anderen. Kunstenaars moeten materialenkennis hebben, ze moeten precies weten waarmee ze bezig zijn. Kunstenaars moeten hun praktijk bewust inrichten, want de tijd dat kunstenaars gesubsidieerd werden, ligt nu alweer dertig jaar achter ons. O ja, er bestond tot voor kort nog een aparte bijstandsregeling. Maar een kunstenaar kan niet werken met een inkomen van 850 euro netto per maand. Daarvoor mocht hij nog eens 25% bijverdienen, dat is 212 euro! Onmogelijk...

Wat doet een kunstenaar? Een kunstenaar maakt beelden. Plat of 3 dimensionaal, een kunstenaar onderzoekt, heeft zijn kunsthistorische zaakjes op orde. Waarom maakt een kunstenaar beelden die hoogstens als decoratie dienen? Die kunstenaars heb je, ze kopiëren en plakken inderdaad. Maar een kunstenaar die zichzelf serieus neemt, innoveert, doet onderzoek naar nieuwe uitingsmiddelen, of probeert een beeldtaal te ontwikkelen die 'n totaal andere invalshoek genereert. Kunstenaars denken vaak mee met architecten en ontwerpers over nieuwe vormen en oplossingen, kunstenaars worden ingezet om creatieve oplossingen te vinden binnen Zorg en Welzijn, buurtcohesie, sociale activering. Een ondernemende kunstenaar moet in staat zijn om zijn visie op andere partijen over te brengen op een manier die tot samenwerking uitnodigt. Kunstenaars zijn internationaal georiënteerd, ze reizen veel en vaak. Dat moet ook wel, want Nederland is een relatief beperkte markt voor kunstenaars en hun producten. De kunstwereld is niet gericht op Nederland, die neemt een onbelangrijke plaats in.

In de vorige eeuw, maakten Nederlandse kunstenaars deel uit van de internationale kunstwereld. Schilders als Karel Appel, Jan Cremer, Rob Scholte, Constant en in mindere mate Armando, Peter Struijken en Corneille waren wereldberoemd. Ik vergeet er geheid nog een paar, maar dit is geen palmares voor hippe kunstenaars. De hedendaagse kunstenaar in de wereldranglijst is met een lampje te zoeken. Ja je hebt Joep van Lieshout, Marlene Dumas en nog een paar obscure namen, maar verder geen kunstenaars van belang. Dat komt door de afbraak van de Kunst sinds het no nonsens beleid van Lubbers cum suis. Helaas is het Nederlandse Volk grotendeels tegen Kunst met een grote K, maar daar meer over in een volgend blog of zo.

Wat doet een kunstenaar eigenlijk? Een kunstenaar maakt kunst. Zover weten we het wel, boeiend hoor. In ons land werken ongeveer 60.000 kunstenaars - beroepskunstenaars welteverstaan. Kunstenaars die amper kunnen leven van hun werk en er dus bijbaantjes op na houden of zich ook op de commerciële kant richten zoals grafische vormgeving, webdesign en reclame. Kunstenaars schilderen, maken sculpturen en installaties, kunstenaars maken muziek, componeren of zijn filmmakers. Kunstenaars hebben één makke... ze doen zelden mee aan politiek of besluitvorming.  Kunstenaars zijn geen lobbyisten... Kunstenaars pogen met hun werk een bijdrage te leveren aan het politieke klimaat, ze schrijven soms mee aan de opiniepagina's van de kwaliteitspers, maar daar blijft het zo'n beetje bij.

Kortom, kunstenaars hebben een belangrijke rol in de samenleving. Ze maken de wereld een beetje veel mooier. Ze hebben visie, ze kunnen zich een beeld vormen, ze zijn hoogopgeleid, talentvol en vaak hoogbegaafd.

Creatuur annex Reactuur

Een creatuur is een schepsel in de goede zin en een verachtelijk wezen in de slechte... De reactuur heeft beide annotaties in een. Het zijn de reaguurders op het world wide web, de internet fora, de reactiepagina's van de Volkskrant, Trouw tot NRC en De Telegraaf, de online nieuwssites en zo af en toe Facebook en LinkedIn. Reacturen reageren altijd alsof ze door honderd spinnen tegelijk worden gebeten. Wensen niet open te staan voor afwijkende meningen, komen met een bootlading aan links die moeten aantonen hoe verkeerd het allemaal niet zit. Reacturen maken andersdenkenden uit voor Dhimmi (onderdanige niet-moslim); gutmensch (afgeleid van dhimmi) en landverrader. En als het een keertje niet over moslims gaat krijg je vegen uit de pan, wordt je naam verhaspeld of krijg je een bijnaam die moet aantonen wat voor een pisvlek je wel niet bent.

De reactuur geeft zelden thuis, hij of zij beschikt over tientallen IP-adressen, heeft de hele dag en tot diep in de nacht de tijd om op zoveel mogelijk fora het bittere gal te spuien. Degelijk onderzoek op de reacties van NU.JIJ en de Telegraaf heeft aangetoond dat enkelingen honderden reacties plempen onder een bericht. Op JOOP.NL zie je zelden nieuwe 'gezichten'. Het is de creatieve kant van onze nationale onderbuik.

In veel gevallen speelt de moderatie onder één hoedje met de reacturen. Zo heb ik een permanente IP ban op de fora van de Volkskrant omdat ik tot het uiterste getergd door een Volksfronter de Volkskrant voor de naoorlogse versie van de Völkische Beobachter had uitgemaakt en de moderator voor reïncarnatie van Joseph Goebbels. De Wildersbode, in de wandeling de Telegraaf genoemd, reageert al helemaal niet op tegengeluiden. Zelfs onder een onschuldig bericht over de nieuwste Tesla, krijg je een mailtje dat de reactie niet past in het plaatsingsbeleid van het Teleliegertje.

Nou moet ik toegeven als diehard petrolhead dat mijn mening over de Tesla niet strookt met de ronkende recensies vol van innovatief geleuter, de besparingen die het ding zou geven en de prachtige vorm die naar mijn mening een kruising is tussen een Dacia Whatever en een strijkijzer. Maar dat terzijde.

Geen van de reacturen kan ironie van diepzinnigheid onderscheiden, dat is één kenmerk van het gevogelte. Bij een ironische reactie gaan de wapens uit het vet, komen de kreten los, schiet de pisbuis vol en grijpt men naar ad hominems. Gaat het om diepzinniger zaken, dan wordt de pisbuis creatieveling creatief in het belachelijk maken van de reageerder. Zelfs bij de gelaureate Trouw heb je van die prachtexemplaren die zich een nick aanmeten waarbij de onderste plasgoten van het riool overlopen. Van het lachen welteverstaan. Helaas vergaat het lachen bij de plemps van ene Sisyphus Lacht of erger ene Bukovski...

Als het om vervuiling gaat, de teloorgang van een fantastisch medium, dan zijn de reacturen de oorzaak en ze zijn er nog trots op ook.

De ideale redenaar

Cicero's redenaarstalent ontlokte aan zijn tijdgenoot Quintilianus de uitspraak dat Cicero niet de naam van een man was, maar die van de welsprekendheid zelf. In zijn boeken over de retorica laat Cicero levendige discussies houden tussen ontwikkelde Romeinen uit zijn tijd over de eisen aan goed redenaarsschap. Vanzelf moet een goed redenaar beschikken over een brede algemene ontwikkeling, en kennis van zaken om goed te spreken volgens hen. Ik ben het daar niet volledig mee eens, omdat mij weleens bijna een auto in de maag gesplitst is door een ongeschoolde handelaar in tuinkabouters die zelfs ter plekke zijn schoonmoeder verkocht voor de somma van vier tientjes voor een halfuur seksplezier. De auto interesseerde me niet, zijn schoonmoeder des te meer. Maar de kabouterverkoper kon me echt niets vertellen over de auto en wist zelfs het merk niet. Voor de goede orde, ik betaal niet voor seks, nooit gedaan toch kreeg ik het voor elkaar de schoonmoeder na het proefritje op de achterbank van de net niet gekochte auto te 'portretteren'. Er is altijd baas boven baas zullen we maar zeggen met een vette knipoog.

De dialogen van Cicero munten uit in het fileren van elkanders betoog. Opbouw, invulling en voordracht, het werd tot een kunst verheven, een kunst die slechts aan weinigen was voorbehouden. Want nogmaals: als redenaar had je tenminste het Lyceum afgerond, om maar een poging te mogen wagen tot beïnvloeding van het gehoor. Natuurlijk hebben we het hier over het metier van de politicus. Verkoperskunstjes leer je in de praktijk, het slijten van je familie aan hoerenlopers is heus niet voorbehouden aan de happy few die met de losse pols alle stadia van ons pretentieuze onderwijsstelsel hebben doorlopen. Trouwens, de een doet het inderdaad met 'losse handen' de ander gaat moeizaam tot het uiterste om de dans van het 'stralen' te ontlopen.

Wat beoogd de ideale redenaar met zijn of haar talenten anders dan zijn of haar toehoorders te beïnvloeden, te manipuleren; te overtuigen van zijn of haar argumentatie tegen of voor dit en dat. De kabouterverkoper deed het op zijn manier, Obama, om maar eens iemand te noemen die aantoonbaar over magische redenaarskwaliteiten beschikt heeft zo zijn eigen redenen om het gehoor vast te spijkeren aan zijn koersvoornemen. Ook legendarisch is Marcus Porcius Cato, voorganger van Cicero als het ware, die elke redevoering over welk onderwerp dan ook consequent afsloot met de woorden dat naar zijn mening Carthago, hoofdstad van de vijandelijke Griekse vijfde colonne, verwoest diende te worden. Ik zie het Wilders nog niet doen, ook al heeft hij de lessen van de retorica goed tot zich genomen. Wilders mist de toon en de essentie van de ideale redenaar. Ik meen dat er sowieso weinig Nederlandse politici zijn die het redeneren tot op grote hoogte hebben weten te krijgen. Abraham Kuijper moet een groot redenaar zijn geweest, maar ver voor mijn tijd actief. Ook Professor Diepenhorst was een stijlvol redenaar in de jaren zestig en zeventig van de 20'e eeuw. Volgens Wikipedia: "Hij was bekend en geliefd vanwege zijn radio-causerieën [...] onder de titel In het Parlement en Daarbuiten, waarin hij in staat bleek - naar het leek - minutenlang een grammaticaal volstrekt correcte zin te formuleren en daarbinnen inhoudelijk welluidende uitspraken te doen, waarbij hij evenzo ellenlange bijzinnen wist te voegen, die, op de juiste plaats, bijna hoorbaar van vele komma's, gedachtenstreepjes en andere interpuncties werden voorzien [...]" Ik herinner me als op de dag van toen zijn bekakte uitspraak, de rollende errr... en verstaanbare dictie als het stijlkenmerk van mr A. I. Diepenhorst die altijd zijn zinnen afsloot met een duidelijk hoorbare punt!

Enfin, de ideale redenaar probeert zijn of haar invloed - nee beter gezegd heeft invloed op zijn of haar gehoor, zodanig dat de massa zijn aanwijzingen volgt naar de door de spreker gewenste richting. Ik kan het niet laten, maar het is dezelfde tactiek die het nu zo modieuze NLP therapeutische volkje hanteert... Mijn grootvader zei altijd dat het Volk nergens goed voor is dan alleen de stem van de menner te ontvangen en te gaan waarheen hij wil. En omdat ik ook de onvolprezen roman van George Orwell heb gelezen (1984) kan ik niet anders dan mijn grootvader gelijk geven. Immers, Wilders heeft 1,5 miljoen aanhangers en die domineren het discours van het oerHollandse conservatisme en vreemdelingenhaat. Net genoeg om ergerlijker te zijn dan die hippe NLP'ers.

Terug bij Cicero; Marcus Tullius Cicero (106 ~ 43 vC) die het weten van de redenaar op een hoger plan trok, daaraan de status van ideale redenaar ontleende en ongeëvenaard was tot zijn dood aan toe. Cicero's weten besloeg een uitgebreid terrein... van ethiek, dialectiek en theologie tot politieke en juridische gebieden tijdens een steeds ernstiger wordende politieke sociale crisis. Hij zou het onderspit delven tegen de hardheid en geslepenheid van op alleenheerschappij beluste politici waarbij Ceasar en Antonius als de veldheer-keizers de kroon spanden. Cicero geldt ook als de gladde prater - de kabouterverkoper die de kuisheid van zijn schoonmoeder probeert te slijten aan iedere passant - de manipulator en demagoog.

Vanwaar dit betoog, kun je jezelf afvragen. Nou ja, mij wordt ook vaak verweten dat ik te rad van tong ben, in dusdanige raadsels praat dat de oren van de hoofden rollen en als ik een appetijtelijke schoonmoeder had bezeten, waanzinnig rijk had kunnen zijn van haar inspanningen op seksueel gebied. 'Nu in gewoon Hollands graag' is de standaard afsluiter op mijn talloze betogen voor toch meestal wel hoogopgeleide figuren die vaak ook nog eens een graad in het een en ander bezitten. Ik wil er maar mee zeggen dat ik heimelijk geniet van mijn vermogen om met woorden te spelen, ze zo in te kleden, ook al zijn het de woorden die iedereen gebruikt, dat het water tot aan de lippen komt bij mijn gehoor.

Daarmee is de laatste zin alweer geschreven...

Abstractie

Hoe zit het met de abstractie... hmmm... Volgens de huidige opvatting is alles abstract dat geen zichtbare of explicationele structuur heeft. Derhalve niet herkend wordt als bekend. In de materialistische zin van het woord; abstractie is een absoluut niemandsland. Andere opvattingen gaan over de zuivere zin van het Latijnse woord abstráhere, weglaten. De kunst van het weglaten heet dan abstraheren, maar komt hoogstens zijdelings in de buurt van abstractie. Abstractie laat namelijk alles aan de verbeelding over, het is de structuur van onbegrijpelijke dingen. Onbegrip voor vegen, vlekken of puur monstrueuze bagatellen in fractionaliteit. Abstracte schilderijen worden gezien door de ogen van de boer die tot zijn schrik ontdekt dat er zich een zigeunerfamilie op zijn spruitenveld heeft genesteld. Abstractie in muziek en dichtkunst heeft zo ongeveer dezelfde uitwerking. Toch ontkomt ook de abstractie niet aan de wetten van de schilderkunst, de musicologie en de letteren. Tekenend is de uitspraak van Miles Davis, die in een interview de nogal impliciete interviewer op zijn plaats zette door te verkondigen dat een musicus eerst de noten moest leren voor hij maar wat voor zich uit kon toeteren.

Of zoals Kandinski het formuleerde in zijn Rückblicke uit 1913: "De compositie van vormen, onafhankelijk van de vraag of ze figuratief of abstract zijn of ertussen liggen, moet altijd volgens dezelfde maatstaf en hetzelfde principe verlopen: namelijk het principe van de innerlijke noodzakelijkheid."

Volgens Kandinski ontstaat de innerlijke noodzakelijkheid vanuit drie elementen (mystieke N): de persoonlijkheid van de kunstenaar, de stijl van zijn tijd en het puur en eeuwige artistieke dat als hoofdelement van de kunst geen tijd en ruimte kent. Het maken van een abstract schilderij verloopt niet willekeurig maar is gebonden aan wetmatigheden. De regels zijn geen bepalingen van de kunstenaar zelf, niet in het minst, maar komen voort uit de schilderkunstige elementen zelf en hun immanente energieën, dit als aanvulling op de uitspraken van Kandinski. Een immanente energie is te omschrijven als de intrinsieke consistentie van de kunstenaar, consequent en stijgt uit boven het rationeel begrijpelijke. Begrijpt u het nog? Abstracties zijn gearticuleerde vormen; die van het symbolisme, die van de intuïtie en die van de bewuste constructie. Deze drie-eenheid maakt de abstractie niet begrijpelijker, maar geeft aan dat elk abstract schilderij te duiden is aan de hand van deze drie hoofdkenmerken. Evenzo geldt dat voor de Atonale muziek van Arnold Schönberg als de Minimal music van Edgar Varese et all. Het is geen verknipt gedachtegoed, het is een betrokkenheid die dieper gaat dan zomaar een stijl. Dat maakt kunst authentiek en geen willekeurige samenkomst van de atomen die roekeloos door de onbeperkte ruimte razen en af en toe als redeloze biljartballen tegen elkaar aan knallen.

Tot slot hierbij een uitspraak van George Braque, toonaangevend kunstenaar, en grondlegger van het Kubisme...

"Een en dezelfde schilder kan tegelijkertijd classistische naakten, portretten en taferelen maken als kubistische of constructivistische werken." En zo is dat.

Afbeeldingen van boven naar beneden:

"Flower of Insanity" 100x100cm, acryl op doek. 2007 [in stock]
"Hersenstorm" 200x200cm, acryl op doek. 2011 [in stock]
"Een grijze ochtend" 100x200cm, Mixed media op doek. 1983 [particuliere collectie]
"Danae" 70x90cm, olie op doek. 1994 [collectie kunstenaar]

Allen gesigneerd door kunstenaar, mijzelf.

Halali Salami!

Ben ik moeilijk in de omgang, dominant en arrogant bovendien? Goed dan! Ik ben 'n misantropische cultuurpessimist: een paganistische romancier met hedonistisch sardonische neigingen in vol galop, een ongeremd chaotische anti-platonische polemieke essentialist, een ongehoorde eloquent en een misselijkmakende erudiet. Overal waar ik verschijn verwek ik een sfeer van rebellie, een zweem van dzjerzinskiaanse terreur met een vleugje Oktoberrevolutie. Mijn abjecte aberraties gelden zeer zeker de familiaire diaspora die ik ontketend heb, en de golf van genealogische ontkenningsmechanismen door verre stamvaderen. De wereld beeft, schudt, verschuift spontaan haar polaire as, hyperventileerd zich de ozongaten in d'r troposfeer en verschiet van klimaat als bij talloze kampvuren mijn ostentaten zacht fluisterend achter dee'z en gee'n hand worden gedelibereerd.  John F Kennedy himself verordonneerde het Maanreisprogramma toen hij vernam van mijn prille existentie. Nikita Chroetsjev hamerde uit frustratie met zijn schoenen op het spreekgestoelte van de Verenigde Naties toen een peiling uitwees dat niet hij, maar mijn persoon het meest afschrikwekkende doemscenario was; zelfs De Gaulle trok schielijk aan zijn Prince Nez bij het horen van mijn naam. Stalin, Rudolf Hess, Monsieur Alfonse Schwenckzwangl zij pleegden zelfmoord uit woede en afgunst, Beria, Danton en Robespierre rammelden met hun ketenen nadat onherroepelijk bekend werd dat ik de ultieme trap van terreur in mijn voeten had. De Golden Gate Bridge en de Willemsbrug zijn afgesloten voor voetgangers en passanten uit angst voor het Lemmingen Syndroom van hele bevolkingsgroepen die bij het horen van mijn naam en masse de Heer aanroepen die allang vertrokken is met de laatste trein naar de verste sterrenformatie van ons uitdijende heelal; zodat er geen hulp meer aanwezig is en vluchten niet meer kan... laat staan schuilen bijelkaar.

De handel in plastic zakken bevindt zich in een big boom en wordt aanstonds stilgelegd bij decreet, de Pil van Drion wordt vrij verstrekt in het ziekenfondspakket. Zelfs de CééU heeft zich unaniem uitgesproken voor vrije toegang tot het uitgebreide scala aan levensbeëindigende middelen, zijnde het alleen bij gevallen van traumatische neuropathie culminerend in onredelijk geweld. Ergens diep onder de Berlin Alexanderplatz kreunt een brallende stem zijn ongenoegen uit over zijn verdringing van de lijst van meest gezochte oorlogsmisdadigers en rollen aan de andere kant van de aarde het tweetal Kim Il Sun I en II zich doldaaps rond en om in hun riante mausolea. Ik ben legendarischer dan Lawrence of Arabia, General Schwartzkof, Saddam Hoessein en Kolonel Khadaffi tezamen. De verschrikkelijke vernietigingskracht van Picasso, de bom van Oppenheimer verbleekt naast mijn reputatie, de gevreesde pen van WF Hermans, de filerende tong van Theo van Gogh zijn een schriel aftreksel van verdund azijnwater naast mijn meedogenloze polemieken. Sartreaanse existentialisten hullen zich pardoes in wit. Hare Krisna's laten haren groeien tot op de bilnaad, Baghwhan aanhangers vrijen prompt zonder handschoenen of leggen kuisheidgordels aan. Neo-nazi's drommen tezamen om massaal Anne Franks dagboek te vertalen van Sanskriet naar Soemerisch spijkerschrift...

De platonische gedachte dat mens' gedachten alleen schaduwen zijn op een grotwand wordt weersproken door mijn doctrine dat mijn vuur des mensen geest verteerd. Een moment van inzicht, een moment van totale luciditeit geef ik u... daarna moet u het zelf doen. De wereld is mijn wereld, ik ben de wereld, het Al Dat Is en toch behoor ik niet tot dezelfde wereld die mijn wereld zou moeten zijn. Alles wat het is en niet iets anders. Steeds rollen werelden over werelden van het ontstaan tot de ondergang, zoals luchtbellen fonkelend in een bergbeek uiteenspattend worden meegesleurd en ik ben erbij! En ik zag het allemaal vanaf de top van mijn favoriete vulkaan. Ik zag tempels verrijzen en weer vergaan ter mijner ere, ik zag oorlogen ontstaan en velen door wapengedruis sterven. Ik zag de heilige en de hoer opgaan in hun eigen machinaties, ik zag Koningshoofden gekroond en weer rollen op het altaar naar mij genoemd. Ik zat aan de rivier en zag één voor één mijn vijanden voorbij drijven, ik zag ze allen komen en gaan en nog besta ik en zij niet meer.

Wil je mijn naam weten? Kijk in mijn aars waar de ringen zitten die Dante Allighieri beschreef, langs de poort die Rodin zijn faam bracht, waar het afschuwelijke gehuil klinkt van de Hellehond; daar ligt het kruispunt van metafoor en metonymie: de elementen van mijn succes. Daar waar de zilverlingen rollen en bannelingen worden gekooid om daarna te worden geroosterd boven een poel van koudvuur en methaan. Daar waar het schijnsel van mijn licht ondraaglijk wordt voor de ogen van de simpele ziel. Ik hou de mensheid een spiegel voor en laat hem zien in al zijn absurditeiten, in de vorm van metafysische levensangsten, doods obsessies en religieuze onzekerheden. Zoals Socrates het Ken Uzelf propageerde voordat hij mijn beker aan zijn lippen zette... Halali! Roep mijn Naam en ik zal voor u staan...

LEID ME VAN HET ONWERKELIJKE NAAR HET WERKELIJKE!

LEID ME VAN HET DONKERE NAAR HET LICHT!

LEID ME VAN DE DOOD NAAR DE ONSTERFELIJKHEID!

Brihad-Aryanaka Upanishad

De tijd schrijdt voort.

Onverschillig, onbarmhartig

Dood hij

Ieder initiatief.

Wij doden de tijd niet:

Hij doodt ons!

Onzinnige synopsis...

Het begint als Ilja Princip de Rijn oversteekt op z'n ondiepste plek, bij Bingen. Hij wordt achtervolgd door een ruitergroep bestaande uit dertig man, tot de tanden gewapend en rauw belust op zijn scalp. Princip heeft zijn hond Tempete vooruitgestuurd, hij volgt minzaam tastend het spoor dat Tempete trekt in de stroming hoog gezeten op Tartufe zijn zwartglanzende moor.

De reden van de achtervolging staat niet omschreven, ook de herkomst van de ruitergroep niet. Princip zelf is een vluchtig personage, nauwelijks een beschrijving dan alleen zijn naam. Hij heeft een hond en een paard, maar de namen kent niemand. Ze zijn eenvoudig verzonnen. Princip is zich onbewust van het mitrailleurnest aan de overkant en hij merkt nauwelijks de inslagen van de kogels rondom hem. Een vliegtuig duikt uit de wolken en raast met luttele meters over hem heen. Hij hoort alleen het geschreeuw van de ruiters die zich ook in de Rijn wagen. Het vliegtuig maakt een scherpe bocht en komt nu kogels sproeiend terug. Als bij wonder raakt geen enkel projectiel de vluchtende Princip.

Tartufe verliest de grond onder zijn hoeven, de rivier is hier dieper. Nog honderd meter en ze zijn aan de overkant. Het mitrailleurnest blijft z'n dodelijke lading verspreiden, de ruiters naderen, het vliegtuig blijft duiken en rond de bocht komen twee snelboten aanstormen.

Dan gaat de scene over naar een rijk ingerichte kamer... het is een slot met uitzicht over de Rijn. Twee mannen kijken uit een van de ramen en zien de ploeterende Princip op Tartufe (die het meeste werk doet), de schutters, horen de brullende motoren van het vliegtuig, zien de snelboten en de ruitergroep. Een van de mannen strijkt peinzend langs zijn weelderige baard en zegt zacht: "Zullen we maar een atoombom inzetten?"
"Ben je gek? Dan moeten we hier weg en dat zie ik niet zitten hoor."

We schakelen over naar de ruitergroep. Dertig woest uitziende ruiters, kaal, vol oorringen en tatoeages. Een van hen heeft zijn zonnebril achterstevoren op het hoofd. Hij blijkt de aanvoerder te zijn. Het mitrailleurnest stopt zijn dodelijke loodstroom. Het vliegtuig is terug naar haar basis en de snelboten moeten keren, want de stroming is te sterk.

"Goed," zegt de aanvoerder, "we staan er weer alleen voor mannen. Tel je kogels!"

Als Tartufe eindelijk de vaste wal bereikt heeft, de rust weergekeerd is, de mensen die Princip opwachten met koffie en käsetort hem een stoel aanbieden en een van de mädels een doek brengt om zijn laarzen te fatsoeneren, begint het zachtjes te regenen. "Mag ik uw handtekening?" vraagt de mädel. "Natuurlijk," zegt Princip met een bronzen stem. "Waar wil je hem hebben?" Zonder schroom of gene trekt de mädel haar rok omhoog. "Hier." zegt ze en wijst een van haar liezen aan.

Niet lang daarna komt ook de ruitergroep aan land. De aanvoerder springt van zijn paard. Hij houdt een wandelstok vast met zilveren knop. Op zijn gezicht prijkt een wellustige grijns. "Zo jongen, je hebt het gered hè?" Princip knikt en zwijgt vanwege de homp käsetort in z'n mond.

"Hoe gaan we het morgen doen?"
"Ik ga eerst trouwen." zegt Princip. "Kindje maken en dan op naar het Lichtend Pad."
"Het Lichtend Pad hè... O uhh, ik heb liever dat je geen kindjes maakt. Dat worden later schijnheilige bitter rancuneuze schepselen die mij op komen zoeken om wraak te nemen."
Princip kijkt nauwelijks op of om. Fluit Tartufe en zoekt Tempete. Als hij weer op de rug van Tartufe zit, de hond aan komt lopen met een vers bot dat nog een stuk uniform draagt, zegt hij:

"Is goed, dan geen kindje." en galoppeert de nacht in.

Hell of a place!

Het plan voor een grootschalig themapark dat de totale verloedering als onderwerp heeft!

Ik zie het terrein al voor me. Niet gesnoeid, nauwelijks vergeten we maar. Helemaal vol met vervallen attracties, als je binnen wilt komen wordt je afgesnauwd door een bewakingsteam samengesteld uit niet behandelde PTSS Afghanistan veteranen. Verderop is een restaurant, een pannenkoekhuis, een Pizzahut en een nietsontziende Gulle Schranserij die kilo's vlees op een plank serveert zonder bestek. De serveersters hebben allemaal borderline of een Gilles de la Tourette Syndroom [Hierzo "KK kut je vlees!"] je wordt om de haverklap aangehouden door geschorste verkeersagenten met een frustratiecomplex. De parkdirecteur komt zich voorstellen aan iedereen en lijkt als twee druppels water op Hannibal Lecter ook gemuilkorfd natuurlijk. Als je vermoeid van het doorkruisen van het park (je krijgt een klewang mee om je weg door het struikgewas te banen) op een bankje gaat zitten komen er drie bejaarde scootmobielers bij je staan die gelijk beginnen te kankeren op de regering, de D66 rechters, dat niemand te vertrouwen is, dat de linkse elite alles heeft verkocht tot de aardgasbaten toe en ga zo maar door. Een van die scootnozems probeert je een dasspeld te verkopen met het logo van de PVV en als je weigert hoor je uren later nog de scheldkanonnade achter je. 

Enfin de kinderen vermaken zich wezenloos. Dan besluit je er een weekendje aan vast te plakken. 2 dagen in een tot puin vervallen hotel met geen glas in de ramen, de wind heeft vrij spel, je krijg het eten in een houten bak geworpen en wederom geen bestek. De kok houd spinnen, de kamermeisjes zijn allemaal bejaard, dement of lijden aan Korsakov. Ga je proberen te slapen laat de staf wolven en vleermuizen los die de hele nacht rondfladderen en tegen de maan huilen. Het beddengoed stinkt, de luizen niet van je af te slaan en tot overmaat van ramp zijn je buren verlopen punkers die tot diep in de ochtend feesten op afgeragde elpees van The Sex Pistols en The Death Fish Clan. De volgende ochtend vroeg word je weer gewekt en krijg je door een onfrisse Perron Nul bezoeker met de naalden nog in zijn arm het ontbijt geserveerd in een natte krant. De intendant [inderdaad Rocky Horror] komt vragen of alles naar wens gaat en je roept enthousiast van ja natuurlijk! 

Je mag een auto uitzoeken op het autokerkhof, je vrouw en je kinderen duwen en zo maak je een ritje naar het IJskoude Zwemparadijs. Voorzichtig tussen de puin en roestige scheepswrakken door kun je daar snorkelen, Fukushima vissen tegenkomen die licht geven en rare uitstulpingen hebben, even uitrusten op een berg plastic dat daar ook ronddrijft en dan op naar het welness gebeuren. Dat wordt geleid door een arts die z'n bul kwijt is maar het opereren niet laten kan. Hij biedt aan, nee eist om een van je nieren eruit te halen, je vrouw krijgt een lipbehandeling en de kinderen worden gesteriliseerd. Je krijgt een extra aanbieding, de Auschwitz Voucher, maar die moet je beslist afslaan want je wilt nog een keertje terugkomen. 

Na twee dagen ben je moe maar tevreden. Je kreeg de behandeling die je verwacht in een pretpark en de kinderen hebben zich ontzettend vervelend gedragen.

Dat is dan € 2.505 euro mijnheer, direct te voldoen. Subtiel wijst de receptionist dan naar een clubje getatoueerde heren met grijze sikken en motorjacks achteloos over t-shirts vol doodshoofden geslagen.

Als dat geen gat in de markt is?

Fikkie stoken...

De lucht wordt vermoord door luchtvervuiling en co2 gehalte, het water vervuilt wordt steeds schaarser en de oceanen vergeven van plastic pulp en radioactiviteit. Alleen het vuur triomfeert! Door de warmte droogt de aarde uit en raken de seizoenen in de war. Door het smelten van de gletschers maken de zeeën zich op om het landoppervlak weg te vagen. Wij marcheren op de vuurdood af, dansen zelfs vrolijk op de rand van de vulkaan.

In zijn Vuurpreek geeft Boeddha de volgende raad:

O monniken, alles staat in brand.
Het oog staat in brand,
O monniken, de kleuren en de vormen staan in brand,
Het visueel bewustzijn staat in brand,
En elke gewaarwording die tot stand komt
Door het contact van het oog
Met zijn projecties,
Of die nu plezierig,
Onplezierig,
Of neutraal zijn -
Ook die staan in brand.
Hoe staat het in brand?
Het staat in brand door het vuur
Van de gehechtheid [...]

Het staat in brand, zo zeg ik je,
Door geboorte,
Ouderdom,
Dood,
Leed,
Geweeklaag,
Ellende,
Verdriet,
Wanhoop en ontmoediging.
Het oor staat in brand,
De geluiden staan in brand [...]

De reuk staat in brand,
De geuren staan in brand [...]

De smaak, O monniken,
Staat in brand,
De smaken stáán in brand [...]

De tast, O monniken,
Staat in brand [...]

De geest, O monniken,
Staat in brand [...]

O, monniken, dit alles zo overziende
Zal de edele leerling,
Die de leringen heeft verwerkt,
Een kalme ongevoeligheid vertonen
Jegens het oog,
De vormen en de kleuren [...],

Jegens het gehoor,
De geluiden.
Hij vertoond een kalme
Ongevoeligheid jegens
De geuren [...]

Jegens alles wat tot stand komt door het contact van de tong,
of dat nu wordt ervaren als aangenaam, onaangenaam of neutraal.

Het vuur is een element dat redding brengt, reinigend werkt, zuivering brengt. Door vuur verteerd wordt de aarde weer vruchtbaar, brengt nieuw leven voort. Het vuur is een schitterend element; het vuur is een louterend element. De aarde is geschapen door vuur en zal ten onder gaan in vuur.

In het vuur van de strijd, de liefde en de hartstocht is alles veroorloofd. 

Wat ik er van vind...

De wereld zucht onder een systeem crisis in elke uithoek. Het is geen verzinsel van mezelf, het is geconstateerd door filosofen, politici en weldenkende mensen. Het is een waarheid als zovelen waarheden die maar niet door willen dringen bij en van wereldleiders tot geïnterviewde terrasbezoekers voor de camera van Knevel & van den Brink om maar een doodlopende steeg te benoemen. Het is lachwekkend hoe politici van links tot rechts, economen, beursgoeroes, vastgoedlui en hoopvolle Toyota dealers telkens maar weer de bel luiden met goed-nieuws-boodschappen over die ene promille procent dat de groei minder stagneert. Het komt niet in die botte koppen op dat de grens van de groei bereikt is, dat de grondstoffen bijkans uit de aardkern gepeuterd moeten worden. Na mij de zondvloed, maar pas op voor de tsunami aan islamieten en oostblokkers. Met het zweet in de ogen slaan de financiële leiders de zwoegende geldpersen gade, komt er wel genoeg uit? Alsof geld op zich eetbaar is.

Voor Friso overleed, zijn er een aantal werkelijk er toe doende personen overleden. Kunstenaars, musici, gewone mensen die hun leven in dienst van anderen stelden. Bij een enkeling bleef het bij een vermelding in de plaatselijke courant, een ander kreeg een necrologietje van dertig woorden en als het werkelijk een prominent was, een halve pagina. Als je 's anderendaags dan ging vragen aan de terrasbezoeker of die wist wie er nu weer dood was, kwam er een schouderophalen en de woorden, denk je dat ik alles en iedereen volg? Niet bij Friso, het ontbreekt nog net aan een driedaagse afgekondigde rouw, het ontbreekt ook aan het fatsoen om de man in zijn waarde te laten die hij zelf verwoordde als: Ik wil niet in de schijnwerpers staan. Op zich een domme uitspraak als je met een peperdure hoer trouwt. Maar dat doen er meer en die komen niet voor elke klotsende misstap in het nieuws. Hoogstens word je dan het onderwerp van sappige anekdotes en ook die zijn na een paar weken alweer vergeten.

Kennelijk vind de kwaliteitspers het sowieso belangrijk om elke hotemetoot die ooit eens een leuk hitje had, of goed kan voetballen in zijn of haar seksleven te volgen. Zo blijkt Patty Brard het met de halve Goede Tijden Slechte Tijden crew gedaan te hebben. loopt ene Patricia Paay de ene na de andere party af om 's ochtends in afgelebberde staat de verzamelde pers te woord te staan over haar nieuwste wilde nacht verovering. Het slikt, het spuit, het neukt en kletst de oren van je kop. De Sylvia's, de Doutzens, de hele meuk van vaderlandse bekendheden, ze doen niet zomaar wat, nee ze neuken tegen de palen op. Ik wacht in spanning op de eerste gast die bij de Kneveltjes en de van der Brinkjes aanschuift en die ene vraag op hen afvuurt: Heb je nog geneukt vandaag en... met wie?

En dan die politieke wonderkinderen, gedoopt in het wijvat van de neoliberalistische kerk. Ze zijn gekozen en doen hun werk. Met alle macht proberen ze uit te leggen dat bezuinigen moet, dat de tsunami aan werklozen en faillissementen alleen gestopt kan worden als het Volk weer gaat uitgeven. De afgelopen maand is de helft van Nederland weer op vakantie gegaan, ondanks de crisis! Het stikt van de mega caravans, gehangen achter het modernste wagenpark na Duitsland. Al die lui gaan hun geld uitgeven in het buitenland. Op de camping, voor de camera's van de Knevels en van der Brinken wordt er massaal gemopperd over die bezuinigingen, het inleveren, dat de kosten van levensonderhoud de pan uitrijzen. Ene Maurice de Hond peilt het ongenoegen tot in Thailand toe, de coalitie verliest zetels in de peiling, maar staat nog rotsvast met een meerderheid in de Tweede Kamer, maar ze moeten toch oprotten want de kiezer en het verzamelde zooitje internet trollen vindt dat. Wat ik vind doet niet ter zake, maar dit kabinet, de vorige en die nog komen gaan, kan in het geheel niets oplossen, dus ook de crises niet. Ja crises, want het is er niet één, maar het zijn er tientallen. We zijn met tevelen, die alles opvreten als in een sprinkhanenplaag, die zich geen moment afvragen hoe het bij henzelf is gesteld.

Afgelopen week kwam ik bij het boodschappen doen een zweterige kerel tegen met ontblote bovenarmen en een kale kop met een grijs randje haar. We stonden samen bij de vitrine waarin de kaas uitgestald lag. Ik nam er twee pakjes uit. Komijnekaas en een een stuk oude kaas. "Acht euries hoor!" blèrde de kerel. Ja en? Toen volgde een litanie over alles dat te duur was en allemaal de schuld van het kabinet of dé politiek. En... het stomme volk dat die prijzen maar bleef betalen. Ik voelde me nog net niet aangesproken, maar sloeg het wel op in m'n achterhoofd. Snuivend beende het heerschap weg. Even later zag ik hem drie kratten bier inladen, vijf zakken chips en limonade. Die heeft een feestje straks, dacht ik nog. Maar uit het niets kwam zijn vrouw aanlopen met een doos kersen. "Zet terug wijf! Veels te duur!"
"Nee dat is gezond... drie kratten bier leegzuipen en je volstouwen met chips!" kreeg de kerel als antwoord. Geen feestje dus. "72 euries hoor!" Schetterde ik in het voorbijgaan. "En dat klootjesvolk blijft zich maar klem zuipen!" Daarna maakte ik me maar snel uit de voeten want had geen zin om een bejaarde de valse tanden uit z'n smoel te moeten slaan. Het bleef overigens verdacht stil achter me. Toen ik weer buiten stond, zag ik de kerel in een bejaarde Hyundai voorbijrijden. In het voorbijgaan spuwde het heerschap naar me. Dat was het antwoord dus. Je eigen gal opboeren en op straat pletteren. Loze gebaren, loze kreten en met de herseninhoud van een leeggegeten eikel.

Op die zeldzame avonden dat ik de televisie aanzet en een programma probeer te vinden dat me interesseert, zie ik het ene vlooiencircus na het andere voorbijkomen. Het al genoemde Knevel & van den Brink spant de kroon, maar vlak Nieuwsuur niet uit. Al eeuwen probeert de politiek de publieke omroep naar het BBC model om te vormen. Cultuur op nummer 1, cultuur op nummer 2, daarna wat ranzig gezeik met panels die iets moeten raden, snooker en de doldwaze avonturen van onbestemde völkerische types onder  de noemer realitysoap om het gepeupel zoet te houden. Als er al drama te zien is, gaat het om de neukerige types die ooit in een ranzig en ver verleden de elite uitmaakte van een doorgedraaid volk. De Tudors, de Borgia's... ach na twee minuten heb ik het ook wel gezien. Neuken moet je doen, het liefst op een stoot als Doutzen Kroes, maar de buurvrouw is ook lekker. Het zo bejubelde Discovery Channel en de evenzo omhoog gegooide brakke meuk van National Geographic zend alleen maar herhalingen uit en neukt je compleet plat met ellenlange reclamespots om de vijf minuten, dus dat gaat 'm ook niet worden.

Nou kan ik natuurlijk ook PVV'ers en VVD'ers plat gaan zitten neuken, maar dat komt wel weer eens in een andere blog aan de orde.

Het boek dat nooit afkomt...

Onder dit bericht staan een aantal artikelen opgesteld die ik als aantekeningen bedoeld had voor Solipsytemica Logicus. Mijn magnus opus over kunst, cultuurfilosofie, religies, wereldliteratuur, de politiek an sich, heel veel politiek an sich, zoals een ellenlange tirade tegen de particratie die de democratie de das om  heeft gedaan overal ter wereld. In zo'n letterkundig geheel ontbreekt het niet aan namen, feiten, geschiedenissen, opinies en de verbeelding.

Het boek dat er nooit komen zal, ook al heeft het een uitgever en zelfs een ISBN nummer...

De uitgever ben ik zelf, onder de titel waaronder dit blog bestaat. Niet dat ik zo'n ervaren uitgever ben, integendeel... de boeken die ik uitgegeven heb zijn op de vingers van één hand te tellen. Nee, ondanks dat ik veel schrijf, elke dag talloze regels produceer op allerlei media: blogs, reactiepagina's, sociale media... mis ik de essentie van het schrijverschap; de lange adem. Als ik m'n eigen aandacht al niet vast kan houden, hoe is het dan met mijn lezers gesteld, kan ik mezelf afvragen. Het archief puilt uit, echter de consistentie ontbreekt, het gaat overal over en... nergens.

Daar komt nog bij: Ik zit nu in het boek De geschiedenis van het denken door André Klukhuhn te lezen en nog twee andere boeken tegelijkertijd... Eco's Kant en het Vogelbekdier en Safranski's Nietzsche een biografie van zijn denken. Eco en Safranski heb ik al talloze malen gelezen net als de Tractatus Logicus van Wittegenstein die er ook naast ligt. Voorwaar! Wat zou ik er nog aan toe kunnen voegen? Natuurlijk, m'n eigen uitgangen en ingangen, die van de sensitieve kunstenaar, onverbeterlijke romanticus en kunsthistoricus. Maar ik hou niet van dunne boekjes, ik wil een pil in m'n handen hebben met de nodige noten en bijlagen.

Ik ben ooit aan mijn levensverhaal begonnen, heb zelfs een bepaalde episode aan een van mijn eerdere uitgaven toegevoegd in het kader van de jeugd mag dan wel de toekomst hebben, maar laat diezelfde jeugd eerst maar eens stomme dingen uithalen als meevechten in een oorlog die niet de hunne is, louter uit zucht naar het avontuur, gevaar en het kennen en herkennen van pure angst voor wat er aangericht wordt. Zodat later, als de jeugd volwassen is en eventueel de wijsheid doorbreekt, zij kunnen zeggen: niet die heilloze weg in te slaan.

Enfin terug naar het boek dat er nooit komen zal... ook dat is een heilloze weg gebleken. Nieuwe inzichten komen er niet in te staan, Eco heeft dat al gedaan, en talloos andere schrijvers, het is oude wijn in nieuwe zakken, telkens weer. Het boek dat er niet komt, zal in beperkte oplage worden uitgegeven, de kosten maar net gedekt en als het al gelezen...wordt, gaat het de boekenkast in... Hoogstens zal het af en toe gepakt worden om de omslag te bewonderen, want de estheticus in mij, probeert daar een juweeltje van te maken. Ik vrees ook niet dat de tekst niet loopt, mijn stijl van schrijven al na de derde bladzijde noopt om het met een zucht maar weer de kliko in te mieteren... neuh... Het is de continuïteit, het al eerder uitgekauwde, het cognitief imperatieve dat zo'n boek onverteerbaar maakt. Obligaat is misschien een beter woord dan imperatief. Ook zoiets, de schrijver dezes kalkt het liefst in onamatopeën, paroniemen en paragrafieën. Dat maakt het lezen tot een voetreis door de Vallei des Doods in de verzengende hitte van het woord.

Vergeet het maar... Het boek dat nooit afkomt, komt niet af.

Dit is een afscheid, het afscheid van wat ik noem, m'n tijdgeschiedenis als denker en weter in woord en beeld. Het gaat u goed.

De Weter

Dat de mensheid bestaat uit Weters en niet-weters is genoegzaam bekend hoor, ik bedoel maar; in een cultuur waar kennis kapitaal is, er zelfs economie mee wordt bedreven is het weten essentieel. De niet-weters vinden dat helemaal niet, zij hameren voortdurend op het denken als een soort ziekte. Denkers zijn niet fris, gestoord; autisten zijn het, afwijkende lulhannessen. Denkers veroorzaken schijnrampen als klimaatstoornis, teveel weten is de dood voor het groeimodel, denken leidt tot multiculturele geldverspilling... Dat niet-weters fier zijn op hun flagrante ignorantie is verbijsterend en onbegrijpelijk, merkwaardig genoeg om ze maar in die overtuiging te laten dan...

Een Weter die niet weinig koketteert met zijn status van wandelende encyclopedie is de Britse letterkundige en filosoof George Steiner. Hij behoort tot de uitstervende soort die in elk geschrift en elk dispuut of interview te kennen geeft volledig thuis te zijn in wereldliteratuur, geschiedenis, kunst en filosofie. Sommige Weters doen dat in gepaste terughoudendheid, wel wetend dat wat zij weten niet bijdraagt tot hun populariteit. In ons eigen landje hebben we Maarten van Rossum die zich ook geen lor aantrekt van zijn critici die hem maar een nare zuurpruim vinden, een relativist (wat niet zo is, hij praat wat lijzig, dat is alles) die elk argument met een tegenargument volledig stript tot op het bot. Daar maak je geen vrienden mee, want de niet-weter heeft toch wel een ding gemeen met de Weter; hij meent het beter te weten. Want hoezeer de niet-weter kennis verafschuwd, studeren als een tijdverdrijf voor rijkeluiskindjes afdoet of kindertjes die in de gymzaal altijd als laatste werden gekozen - nerds dus - in de tegenwoordige tijd met alle kennis opgeslagen op het world wide web, kan hij alles in een fractie van tijd opzoeken en ermee voor de dag komen als: ja, Weter. De niet-weter gaat er bijna altijd aan voorbij dat zijn opgepikte kennis in bijna alle gevallen subjectief is, dus niet substantieel. De ware Weter prikt er zo doorheen en maakt van zijn hart geen moordkuil en zo worden talloze discussies gevoerd op het scherpst van de snede, soms tot bloedens toe.

Over Steiner gaat een anekdote verteld door kunsthistoricus van Os, bekend van zijn TV-optredens, dat toen hij eens de kantine van Princeton (VS) binnenkwam en Steiner  te midden van een groepje studenten zag zitten oreren, een Amerikaanse collega hem toefluisterde: Let's try to avoid this permanent display of erudition. Duidelijk een van de velen die ooit het onderspit moest delven tegen de eruditie van Steiner.

De moraal van dit verhaal? Mensen als Steiner en van Rossum die stug door blijven gaan met het uitstallen van hun kennis tegen het volksempfinden dat Weters als de wiedeweerga moeten worden gemeden als de nieuwe lepralijders, blijven nodig in het academie mijdende landschap. Kennis is geen kennis zonder wetenschappers die iedere kennis kunnen fileren tot op het bot en daar verschillende zienswijzen op los kunnen laten. Net als kunstenaars nodig zijn om de mensheid een spiegel voor te houden, een beeld dat compleet verschilt van verstarde opvattingen. Maar ja, ook kunstenaars zijn het slachtoffer van de niet aflatende intellectuelenhaat van het postmodernistische gezelschap dat samenleving heet.

Waarheid

"De waarheid als zodanig - wordt aangenomen - kan niet gekend worden, maar men kan slechts voetje voor voetje vooruitgang boeken door middel van verificatie en falsificatie. Zo wordt de neiging versterkt om het concept van de waarheid te vervangen door het concept van de consensus, dus de algemene gangbare interpretatie van de waarheid die de waarheid niet is maar een aftreksel van de werkelijkheid. Het betekent dat men zich afscheidt van de waarheid en ook van het onderscheid tussen goed en kwaad en zich geheel onderwerpt aan het beginsel van de meerderheid." In de politieke werkelijkheid heet zoiets de aanfluiting van het democratische begrip: de meerderheid plus 1 heeft gelijk. "De mens ontwerpt en 'bouwt' de wereld zonder vooraf gestelde criteria en haalt op deze wijze noodzakelijkerwijs ook het concept van menselijke waardigheid in, zodat ook de mensenrechten problematisch worden." Dat is wat er nu aan de hand is. In een dergelijke opvatting van ratio en rationaliteit blijft er geen enkele ruimte meer over voor menswaardigheid en reduceert de mens zichzelf tot een economisch instrument.[Gedeeltelijk citaat van Joseph Radzinger, 2002... Bisschop Emeritus van Rome, aangevuld door mijzelf]

Wat is waarheid? In adjectieve betekenis betekent waarheid het enige juiste. Er mag geen enkele ruis doorheen klinken. Elk onderdeel van het enige juiste moet kunnen getoetst aan de theorie van de overtuiging. Waarheid is absoluut en buiten enige twijfel waar. 

http://nl.wikipedia.org/wiki/Waarheid

Er staat een definitie van waarheid in de Dictionnaire van Greimas-Courtès (1979) die speciaal bedacht lijkt te zijn om iedereen te ergeren die aanhanger is van een waarheidsfunctionele semantiek, om maar niet te spreken van iedere aanhanger van een correspondentistische theorie van de waarheid:
De waarheid duidt de complexe term aan die de termen zijn en schijnen in zich opneemt, geplaatst op de as van de tegengestelden binnen het semiotisch kwadraat van de veridictieve modaliteiten. Het zal dus niet nutteloos zijn te benadrukken dat het 'ware' ligt binnen het discours, omdat het de vrucht is van een operatie van veridictie; wat iedere relatie (of iedere homologisering) met een referent van buiten uitsluit.

Bijvoorbeeld als we de waarheid definitie van Tarski in correspondentistische zin lezen:

[1] De sneeuw is wit is waar alleen en alleen indien [2] de sneeuw wit is.

Logisch, gezien sneeuw wit uit de lucht valt en eenmaal gevallen allerlei schakeringen aanneemt naar gelang waar sneeuw op gevallen is, hoe lang sneeuw is blijven liggen en of er een hond of een kat overheen gezeken heeft. De waarheidswaarde ligt dus louter in de occasionele sfeer. Sneeuw blijkt dus een onwaarachtig goedje te zijn dat lelieblank uit de lucht komt vallen en al snel een andere gedaante aanneemt. Niet vreemd als men bedenkt dat sneeuw doorgaans uit een loodgrijs wolkendek valt.

De stelling: De sneeuw is wit is waar alleen en alleen indien sneeuw wit is, is pas definieerbaar waar als de constatering een vaststaand gegeven is dat het sneeuwt. In zoverre is er geen relatief semiotische uitspraak mogelijk die anders weergegeven kan worden. We kunnen de stelling ook uitbreiden met de uitspraak 'het sneeuwt' (tussen aanhalingstekens) is alleen waar als het buiten ook echt sneeuwt (zonder aanhalingstekens). Om definitief vast te stellen of de uitspraak 'het sneeuwt' correspondeert met de werkelijke toestand is het niet voldoende om te constateren of er sneeuwvlokken naar beneden vallen (want misschien verspreiden zich de bloesems van een sneeuwwitte Japanse sierkers gedreven door de wind), de vlokken moeten een zekere consistentie hebben en aantoonbaar kristalvormig zijn, wat empirisch toetsbaar is.

De volgende uitspraken stoelen op subjectief bewijsmateriaal:

1. Ik heb buikpijn.
2. Vannacht heb ik gedroomd dat padre Pio aan mij verschenen is.

Zij kunnen niet onmiddellijk door anderen getoetst worden. Terwijl bij de herinnering aan de droom van de afgelopen nacht ik er niet zeker van ben wat ik me precies herinner. Natuurlijk kan een arts wel over een aantal middelen beschikken om te constateren dat ik werkelijk buikgriep heb of aan vlagen van hypochondrie lijd, maar een psychiater aan wie ik zou zeggen van padre Pio te hebben gedroomd, staat voor heter vuren, want ik zou hem gewoon maar wat voor kunnen liegen, al dan niet bewust omdat ik een weergave geef van een vertekende belevenis.

De ene keer wordt waarheid gebruikt in de zin van een verband tussen iets wat gezegd wordt
en de werkelijke toestand van de dingen ('Voorwaar, voorwaar ik zeg u', in de betekenis van 'dat zeg ik echt') en de andere keer is de waarheid een intrinsieke eigenschap van de godheid ('ik ben de weg, de waarheid en het leven'). Waarmee we terug zijn bij het citaat van Radzinger waarmee ik hier begon. In aanvulling nog het volgende over de tegenstelling tussen waarheid en relativisme door paus Johannes Paulus II in zijn encycliek Fides et ratio: 

De moderne filosofie vergeet haar onderzoek te richten op het zijn en heeft dat geconcentreerd op de menselijke kennis. In plaats van het vermogen van de mens om de waarheid te kennen, op te krikken, heeft de filosofie er de voorkeur aan gegeven de grenzen en de beperkingen van het menselijk kenvermogen te onderstrepen. Dat heeft geleid tot diverse vormen van agnosticisme en relativisme, waardoor het filosofisch onderzoek is verdwaald in het drijfzand van een algemeen scepticisme.

Weg met interregionale topdown bestrijding van werkloosheid. Bottom up met die hap!

Op basis van buurteconomisch en wijkgerichte aanpak is er een positief constructief plan van in totaal drie punten neer te zetten. deze punten zijn geformuleerd door Giep Hagoort en John Huige, progressieve ondernemers op het gebied van duurzame innovatie, management en (publiek) leiderschap. Het driepuntenplan is gefocust op de gemeenteraadsverkiezingen van 2014, maar daar hoeven we toch niet op te wachten? De klok staat op 5 voor 12, er is geen tijd meer te verliezen. Vooral onder jongeren is de werkloosheid inmiddels voorbij de 12%, ouderen die met al hun ervaring en inzichten thuis zitten vanwege te oud en te duur, beiden hebben elkaar in de lokale sfeer heel veel te bieden... De nu volgende punten die worden gepresenteerd als de oplossing, althans een deel van de oplossing sluiten naadloos aan op het humanistisch mutualisme dat ooit weggezet werd als een anarchistisch en onwerkbaar samenlevingsmodel. De tekst is een oproep naar de nieuwbakken regeerpartijen in raad en college, maar kan geïmplementeerd worden in iedere huidige bestuurlijke constellatie volgens mij. 

"Elk af te sluiten collegeprogramma geeft absolute prioriteit aan nieuw werk in de buurt. Met name worden werkzoekende jongeren ingeschakeld om in de eigen buurt aan duurzaamheidsprogramma’s te werken. Onderhoud publieke gebouwen, leefbaar maken van straten, woning- en gebouwenisolatie, aanpakken van zwerfafval en het uitvoeren van klussen voor huishoudens en bedrijven. Dit inschakelen gebeurt op basis van plannen die de jongeren zelf maken. Er is geen behoefte aan een nieuwe regionale top down arbeidsmarktbureaucratie. En: wat jezelf bedacht en gemaakt hebt dat behandel je met respect.

2.            

Elk gemeentebestuur geeft steun aan de totstandkoming van coöperaties die tot doel hebben een wijkgerichte kringloopeconomie te realiseren. Concreet gaat het om duurzame energieprojecten, nieuwe voedselketens (stadslandbouw), kleinschalige, interculturele zorg (voor met name ouderen) en het gezamenlijk gebruik van duurzame consumptiegoederen (auto’s, elektrische apparaten, etc.).

De nieuwe coöperaties stimuleren een wijkgerichte samenlevingsopbouw tegen een maatschappelijke vervreemding en een gebrek aan vertrouwen in de publieke zaak moet tegengaan.

3.            Talentontwikkeling centraal in het MBO. 

Een gemeentebestuur moet als eerste het negatieve beeld omtrent de multiculturele MBO scholen bestrijden. Daar waar universiteiten en hogescholen voornamelijk witte bolwerken zijn, halen de MBO-scholen de maatschappelijke kastanjes rond integratie en diversiteit uit het vuur. De kracht van deze scholen krijgtonvoldoende waardering vooral in de media waar de focus met gretigheid ligt op de uitwassen. Het gemeentebestuur kan stimuleren dat talenten onder de MBO-studenten ruim baan krijgen door bijvoorbeeld het invoeren van creatieve werkateliers, speciale studiebeurzen, loopbaantrajecten, ambassadeursschappen en bijscholing voor ouders van talentvolle jongeren. Op deze wijze zullen jongeren het terechte idee kunnen krijgen dat de samenleving hen echt serieus neemt.

Dit alternatief vraagt aan de gemeentelijke politici zich daadwerkelijk in te zetten voor het belang van jongeren in het perspectief van een duurzame én tolerante stedelijke samenleving. De inzet: een resultaatgerichte dialoog met lokale burgerinitiatieven van jong en oud."

Aldus Hagoort en Huige...

Als aanvulling zou ik nog toe willen voegen dat ook oudere werklozen de kans moeten krijgen om werk te creëren naar eigen vaardigheid, toespitsen op jongeren kan de prioriteit hebben, doch de kennis en vaardigheid die ook ouderen hebben kunnen een meerwaarde geven aan de dynamiek van een buurt of wijk. Zet ze niet naast de kant, maar faciliteer als gemeentebestuur buurtprojecten, kleine maakindustrie (wegnemen van obstakels) en zorg zodoende voor meer vitaliteit in de doorgaans doodse architectuur van rijen eengezinswoningen. Ik pleit ook voor meer centrale plekken op wat eens zogenaamde groene pleintjes waren maar nu een toenemende zorg voor onderhoud tegen wildgroei is. Kortom, het vereist een omslag in het denken, zorgt voor diversiteit en een levendiger woonomgeving.

Brrrrr

Iemand met een beetje gevoel voor trends doet natuurlijk aan therapie. Groepswerk is het meest doelmatig. Ademwerk, meridiaankennis, masseren, Encounter, Primal, Gestalt, Tantra, Familie opstellingen, hypnose, intuïtieve ontwikkeling, noem maar op. Sinds 30 jaar kunnen we kiezen uit allerlei technieken die vanuit het Verre Oosten en Amerika ons zijn komen aanwaaien op therapeutisch gebied. Want hoe werkt dat? Je gaat jezelf beter leren kennen en dan begrijp je ook beter waarom je partner zo'n hekel aan je heeft. En daar gaat het om. Om de bewust­wording en om het verbeterde wederzijds begrip. Je moet wel even wennen aan het jargon van de meer ervaren groepsdeeelnemers, de groupies, als je zo'n weekendje in Egmond aan Zee goed wil doorkomen.

-Hallo zeg! Ben jij van plan om hier een beetje te gaan zitten sucken met die holy oogjes van je?

-Ik dacht dat ik misschien...

-Denk, denk. Jij zit in je kop of je gáát er in. Als jij hier je trips uit komt acten, wordt de energy meteen low.

-Is dat niet een beetje jouw eigen mind?

-Wie is hier de mindfucker?! Ik niet toch? Jij hangt overal even afstandelijk boven, joh. Helemaal out of the flow. Probeer toch eens een beetje naar je hart toe te gaan.

-Dat klinkt als een weggestopte projectie van jouw eigen softiness.

-AH! Zò sneak jij er dus weer uit. Als liefde dichtbij komt, ben jij of weg òf je dumpt het meteen weer terug. Ik freak echt op je uit!

-Dát doe je allemaal zelf.

-Er is geen Zèlf!

-Shit! Het zoveelste spelletje. Face jij het toch eens. Als hier iemand zit te defenden, dan ben jij het wel.

-O ja! Jij denkt dat je zelf wel weg kunt komen met jouw halerige 4-jarige contractjes? Ben jij even fucked up?!

-Ik laat tenminste nog wat meditatie toe. Als ik hier gewoon in mijn eigen silent space wat suiker kom halen, kwak jij direct je hele grote afgesloten ego op mij, omdat ik je niet meteen gedag zeg en je een intieme hug geef.

-My God! Asshole! Ben jij even out of tune, kwijl!

-Hee, hee. Wat wordt jij lekker juicy als je total in je agressie gaat. Wauw! Je maakt ineens dat ik je zou willen daten.

-Wat? Nu?

-Ja. Why not?

-Het is eigenlijk mijn beurt om de vaat te doen, maar eh... Ik kan mezelf best eens toestaan om even helemaal voor mezelf te gaan.

-Te gek! Let's go for it.

-Okay. Celebrate! Ja toch?

Dit komt uit de koker van een familieopstelling man. Zóeentje die op LinkedIn eigenaar van een groep is en zich te buiten gaat aan piketpaaltjes slaan. Je hebt er talloze van, de lidmaten hebben allen een paar dingen gemeen. Ze scannen boeken, halen daar de moeilijkste passages uit, bij voorkeur die passages die door henzelf het minst begrepen wordt en dumpen dat op hun discussiedraadjes. Als er dan onverhoopt iemand is die deze passages wèl begrijpt en er een serieuze discussie van wil maken... Oef! Dan zijn de rapen gaar, want dan moeten er weer uren besteed worden aan het zoeken naar nieuw materiaal om tegenwerpingen of minstens een gelijkhebberige worst te draaien. Ik heb een tijdlang zo'n discussie gevolgd op een forum dat wordt bevolkt door allerlei spirituele coaches, kleine zelfstandigen met een chronisch tekort aan caseload. Op een gegeven moment stond de teller op meer dan 10.000 commentaren en droop het bloed er figuurlijk af. Niemand was beter dan Y en vanwege een soort NLP-vaardigheid wist Y ook nog eens tientallen medestanders te krijgen. De machtswellust droop van Y's schrijfsels af. Op een gegeven moment was Y zo door het dolle heen, dat hij collega's ging beschuldigen van zijn oplopende blokkade en kreeg zijn schare fans zo ver dat collega X en Z en een al lang postende collega C tot op het bot werden gefileerd, compleet met typo's en ad hominems. Een typo is in internetjargon het bashen (schelden) op vermeende taalfouten, constructiemissers, of gewoon op de naam spelen. Ad hominems (op de man spelen) spreekt voor zich. Het wereldje van de spiritualisten is benepen en beneden alle peil. Maar dan de wereld van de autistenfora. Die spant de kroon. Valt buiten de context, maar er wordt wel voortdurend met dezelfde spirituele bombardementen gevochten, met dezelfde methodiek van copypasting en kliekvorming. 

Het verhaaltje hierboven is een hilarisch voorbeeld van zo'n NLP gerelateerde bashing-knot. Ik ben de beste, alles buiten mij is op z'n minst dubieus en verdacht. Daarbij maakt de man zijn eigen klandizie belachelijk, ook al zo'n NLP gerelateerd trekje. Want NLP draait om macht ook al is het doorgaans overmacht en prikt elk weldenkend mens door zo'n façade heen. Je hebt verschillende organisaties die aan de weg van het NLPisme timmeren. De meesten doen dat ook nog eens op antroposofische basis, en er zijn er zelfs die niemand dan Jezus Christus tot hun beschermheer en inspiratiebron benoemen er aan voorbijgaand dat Jezus het verdienmodel van predikers en Farizeeërs met zijn middelen bestreed. Gewoon te gek en niet waard om er een blog aan te wijden. Maar de pislucht van dit soort trepanerende wezenlozen is soms zo doordringend, dat ik het niet laten kan om bovenstaand staaltje van trivialiteit op te slaan en in Publish@rt plemp.

Vijandbeeld

Om oorlog te kunnen voeren heb je een vijand nodig. Galbraith ziet zelfs dat een vredesmaatschappij catastrofale gevolgen heeft omdat oorlogen de grondslag vormen voor de harmonieuze ontwikkeling van de menselijke samenlevingen. De georganiseerde verspilling van de oorlog werkt als een veiligheidsklep die een soepele ontwikkeling van de samenleving reguleert. Oorlog lost het voorraadprobleem op en werkt als een vliegwiel. Oorlog stelt een gemeenschap in staat zichzelf als 'natie' te beschouwen; zonder de tegenhanger van de oorlog zou een overheid niet eens bij machte zijn de werkingssfeer van de eigen legitimiteit af te perken; alleen de oorlog kan het evenwicht tussen de verschillende maatschappelijke klassen waarborgen en biedt de mogelijkheid de onmaatschappelijke figuren in de greep te krijgen en te benutten. Vrede produceert instabiliteit en jeugdcriminaliteit; oorlog kanaliseert alle turbulente maatschappelijke krachten op de beste wijze, door ze een 'status' toe te kennen. Het leger is de laatste hoop voor de onterfden en de onaangepasten;

alleen het systeem van de oorlog, met zijn macht over leven en dood, kan de samenleving ertoe verplichten de bloedtol op te brengen, ook voor andere verschijnselen die er los van staan, zoals de opkomst van het autogebruik. In ecologisch opzicht functioneert de oorlog als veiligheidsklep voor overtollige levens, vernietigt de oorlog overcomplete systemen. Tot aan de negentiende eeuw sneuvelden vooral de nuttigste leden van de samenleving (de krijgers), terwijl de futlozen een goed heenkomen konden zoeken. De huidige systemen van oorlogvoering hebben het mogelijk gemaakt ook deze tekortkoming te ondervangen: het bombarderen van bevolkingscentra. Een bombardement is een effectievere beperking van de bevolkingsgroei dan rituele kindermoord, stichtelijke kuisheid, gedwongen verminking of excessief gebruik van de doodstraf... Tot slot maakt de oorlog de ontwikkeling van een waarlijk 'humanistische' kunst mogelijk, waarin de conflictsituaties overheersen. Aldus sprak Galbraith.

Als dat klopt, dan moet het creëren van vijanden een volcontinubedrijf zijn met een hoge productiviteit. Een werkelijk prachtig voorbeeld hiervan valt te lezen in 1984 van George Orwell als tijdens de verplichte Twee Minuten Haat ene Emmanuel Goldstein wordt opgevoerd als Vijand van het Volk en tijdens de verplichte haatminuten zich uitspreekt voor vrede, vrijheid van meningsuiting en zich veroorlooft het partijprogramma te bekritiseren en te ridiculiseren. Binnen dertig seconden staat de zaal compleet op z'n kop en vreet in razernij tegen het scherm waarop Goldstein zijn tirade afsteekt het nieuwspraakboek op dat iedereen verplicht bij zich dient te dragen. Goldstein is de perfecte vijand, de prediker van de Linkse Kerk. De pacifist die oproept tot liefde en verdraagzaamheid, waarden die lijnrecht tegenover het regiem staan en waar het volk vierkant tegen te hoop loopt omdat ze zo geprogrammeerd zijn.

Het is niet noodzakelijk zover te gaan als de waanzin van 1984 om te onderkennen dat wij mensen wezens zijn die vijanden nodig hebben. We zien waartoe de angst voor nieuwe migrantenstromingen kan leiden. De eigenschappen van enkele mensen die de onderkant van onze samenleving bevolken worden toegekend aan een heel volk. De brullende dialectiek van enkele fanatieke religieuze voorgangers gekoppeld aan een hele religie. Vijandbeelden worden gekoppeld aan het doodrijden van een kind door een dronken Bulgaar, de ideale zondebok voor een maatschappij die verwikkeld is in een veranderingsproces, die dacht haar zaakjes prima op orde te hebben maar geïnfiltreerd lijkt te worden door normen -en waardenloze types met opgeschoren hoofden, taalgebruik dat geen enkele aansluiting tot ABN heeft en bendes vormen in de binnensteden en zelfs op het platteland. Het zijn en blijven enkelingen maar hebben de beeldvorming van het vreemde in bezit.

Liever vinden we de ander onverdraaglijk, willen we onszelf niet herkennen in de ander die minderwaardig is in cultuur en intelligentie. Liever creëren we hier op aarde onze eigen hel door de ander te reduceren tot niet meer dan een vijand. Om het vijandbeeld compleet te maken hebben we een instrument tot onze beschikking: het absolutisme. Dat maakt het mogelijk om iets waar we ons in feite geen voorstelling van kunnen maken niet alleen te benoemen maar er zelfs visueel uit te beelden. Dat we daarmee niet verder komen dan het klassieke beeld van een zwarte koe in de nacht (of een wit konijn in de sneeuw) hoeft geen beletsel te zijn om een vijandbeeld te creëren. Met een absolutistisch wereldbeeld is de vijand geen denkbeeld meer maar een vaststaand gegeven. Het gelijk van de onderbuik met argumenten als in Opsporing Verzocht - een programma in samenwerking met justitie, politie en de Avro - is elke verdachte getint of tenminste een overzeese rijksgenoot, dus wordt de criminaliteit overheerst door getinte mannen met bontkraagjes en opgeschoren koppen, geeft de absolutistische kenmerkelijke overtuiging al aan. Alle Marokkanen met Nederlandse identiteit zijn crimineel of onderweg crimineel te worden. De politieke stroming die het absolutistische wereldbeeld mogelijk maakt, de overlast bedekt onder een mantel van liefde en de rechters levert die zelfs voor moord taakstrafjes uitdelen, krijgt het nog zwaarder te verduren. De Linkse Kerk van prediker Goldstein is geen romanzetting maar bittere werkelijkheid geworden... Ziedaar en op internet hoe het hellevuur brandende wordt gehouden. De vijand een gezicht krijgt en kan worden bestreden te vuur en te zwaard. Persoonlijk vind ik het van de malle dat mensen die werkelijk niets te vrezen hebben zichzelf zo ontzettend bang laten maken door lieden die duidelijk baat hebben bij vrees en beven, zich daardoor macht weten toe te eigenen en de tijd van hun leven genieten, namelijk: macht, aanzien en privileges die hen worden gegeven zonder dat er enig recht op rust. Helaas zitten er onder het vrezende volk geen figuren die boeken lezen als 1984, sterker nog links leesvoer het liefst verbranden om het idealistisch absolutisme en daarmee hun niet aflatende angst in stand te houden. Zij zijn het die denken alles te verliezen hebben maar zijn de haves nots van de samenleving, beladen met schulden en niet in het minst belust naar  meer schuld om de schijnzekerheid van hun bestaan nog meer glans te geven.

Voeg daaraan een ongeëvenaarde recessie toe en het totaalbeeld van een bedreigde maatschappij is compleet. Dan komt Galbraith weer om de hoek kijken die stelt dat elke crisis een omslagpunt nodig heeft en dat is... Oorlog!

Macht

Je kunt je afvragen waarom mensen oorlogen nodig hebben, strijd of gewoon met geweld hun zin willen krijgen. Onlangs publiceerden de antropologen Douglas Fry en Patrik Söderberg in Science een onderzoek waaruit zou blijken dat de mens niet als vanouds het oorlogszuchtig wezen is waarvoor hij sinds lang is uitgemaakt. Bevestigt dit de opvatting van filosoof Jean Jacques Rousseau (1712-1778), die meende dat de mens ooit in vrede samenleefde en dat alle narigheid pas begon toen de beschaving zich ontwikkelde? In grote lijnen wel. De eerste mens had een grote ruimte tot zijn beschikking en in onze hedendaagse van grondstoffenpolitiek doortrokken maatschappij, is 'lebensraum' van levensbelang. Daarom kan het zijn dat een burgeroorlog in een land met weinig grondstoffen, door kan woekeren met duizenden doden per dag en er allerlei machtsingrepen plaatsvinden in gebieden van strategisch belang. Zo ging het al ver voor de Romeinen en zo gaat het nog steeds.

Het boek Met alle geweld van Hans Achterhuis, verklaart niet alle veel voorkomende verschijningsvormen van geweld. In zijn Magnus Opus probeert Achterhuis wel - in het voetspoor van denkers als Hannah Arend - de vele verschijningsvormen van geweld te begrijpen. Ik heb het gelezen en doorworsteld en zal het nog een keer moeten lezen om de hele essentie van Achterhuis betoog te begrijpen maar heb al voorzichtig de conclusie getrokken dat alle geweld voortkomt uit maar één woord: Macht. Macht over de ander. Het de wil opleggen aan een ander dan jezelf. Ook oorlogen gaan over macht. De macht over grondstoffen, politieke en sociale mechanismes. Alle machtsblokken die in extrema hebben geregeerd vanaf de oudheid tot nu, waren doortrokken van overheersing, invloed en machtspolitiek. De strijd is pas voorbij, als zo'n machtsblok de totale heerschappij heeft en zoals het er nu naar uitziet kan zo'n toestand met geen mogelijkheid bereikt worden. We zijn eenvoudig met teveel mensen op deze aarde. Er zal nog heel veel water door onze oceanen moeten vloeien eer de huidige vigerende machtsblokken in de gaten hebben dat hun streven naar totale heerschappij een illusie is. Ook al zijn er talloos veel producenten die baat hebben bij een toestand van permanente oorlog, klein of groot. Het maakt ze niets uit. Er wordt geld verdient en dat is de keybusiness.

Ook in de micro-sfeer van het intermenselijke samenleven heerst de machtsfactor. Daar wordt de strijd niet gevoerd met massa vernietigingswapens, maar met psychologische componenten. Vrijheid valt slecht af te bakenen omdat vrijheid voor de een bedreigend is en de ander niet zonder kan. Al die belevingswerelden bijelkaar maakt, dat er gevochten wordt om parkeerplaatsen in drukke winkelcentra, de een zijn wereldbeeld aan de ander oplegt, desnoods met geweld, binnen gezinnen een continue strijd gaande is wie de zeggenschap heeft over de partner, kinderen, verdere familie. In de laatste context gaat het meer over koud geweld dan warm geweld (ook al komt het warme geweld steeds vaker voor) maar beiden draait het om macht en niets anders. In plaats van macht, kun je het ook onmacht noemen. Want één ding is zeker, als iemand, constellaties of mechanismen, geweld - al dan niet verbaal - gaat gebruiken, is het argument ten dode opgeschreven. De weg terug is moeizaam en betekent gezichtsverlies. 

Ik noem in het verhaal ook nadrukkelijk de psychologische component. Onze huidige samenleving is en wordt doordrenkt van manipulatieve psychologische machtsspelletjes meestal onder de noemer therapie, coaching en dwangneurotische extincties. Niet alle therapieën zijn slecht, niet alle coachingtechnieken bar, maar de dwangneurotische effecten van Neuro-Linguïstisch Programmeren (NLP) human design, het hele scala aan piramidale methodieken draait altijd om dat ene woord: Macht. Macht over de ander en nu niet door schier geweld te gebruiken maar om her en der opgepikte sjamanistische technieken in te zetten op neurologische basis, om zo de toch al gemakkelijk beïnvloedbare 'massa' mens te kneden naar de wetten en normen van een wankel establishment. En dat er maar zoveel mogelijk geld mag vloeien in de kassa van al die sjamanen, antroposofen en kille zakenlieden met een keppeltje als afleidingsmiddel.

Nee, de strijd is nog lang niet voorbij, hij begint pas.

FIVE MALADIES

In het Engels beschrijft de Engelse helderziende Orman Virsel de vijf cultuurkwalen van deze tijd mooi allitererend als: Suspicion (Wantrouwen), Spite (Wrok), Sarcasm (Sarcasme), Selfless(Egoloosheid) en Suffering (Lijden). Al deze krachten houden onze authentieke scheppende, dienende liefde onder de plak en verhinderen ook de instroom van Goddelijke liefde. Ze houden de menselijke evolutie tegen, omdat ze alle nieuws, alle pionieren en alle overstijging onmogelijk maken.

Wantrouwen en achterdocht is gebaseerd op een verlangen om de toekomst te kunnen controleren. Een grote fantasie, gecombineerd met slechte ervaringen in het verleden, kan dan complotten zien, veronderstelde vijandigheid en valse motieven. Men gaat gemakkelijk van het Slechtste uit en anticipeert daarop. Het zou allemaal anders kunnen zijn, maar angst regeert en vermoedt overal narigheid achter. Verteringsproblemen, hart – en huidziekten zullen zich gaan manifesteren. Hoe meer je vastgeroest zit in je stroeve overtuigingen, hoe sneller je ook migraine mag verwachten en allerlei ontstekingen.

Wrok is een kwaadaardige, wrede emotie, soms obsessief en onstuitbaar, onoplosbaar en daardoor onhanteerbaar. Jouw jaloezie dwingt je tot narigheid die je hartkwalen gaat geven en je immuunsysteem zal verstoren. Je duikt onder in slapeloosheid en keelpijn. Want jij moet en zal wraak nemen voor wat je is aangedaan?! Dat je karmisch gezien juist quitte staat, klaargespeeld, dat er slechts sprake was van een eeuwigdurend pingpongspel, dat komt dan niet meer bij je op. Je herhaalt de situatie: jij haalt je gram en de ander geeft het jou in de een of andere vorm weer terug. De cirkel van pijn is rond.

Sarcasme is een mentale uiting van quasi-superioriteit. De ander wordt aangevallen, ondermijnd en afgezeken. Knap wordt er gezocht naar de meest kwetsbare plek en hup, daar gaan de pijlen van ironie, belachelijk maken en klein houden naar binnen. De beste stuurlui staan aan wal… Meestal is het een gevolg van ondermijnd zijn in de verlangens uit je vroege jeugd. Je hebt je ooit zelf vernederd gevoeld en tekort gedaan. Je hebt die kinderpijn onderdrukt en nu ga je anderen kwellen gebaseerd op jaloezie en zelfbedrog. Je krijgt hartritmestoornissen, longproblemen, astma, noem maar op. Jij weet het allemaal beter? Ho! Je durft niet zelf aan het werk, je wilt je kritische vermogen absoluut niet aanwenden om ook naar je zelf te kijken en zo maak je vijanden voor het leven. En voor je volgende leven! Nog weer een goede reden om te blijven incarneren!

Egoloosheid als (bewuste) onzelfzuchtigheid staat hoog aangeschreven. Zo iemand is nooit egoïstisch noch egocentrisch. De persoon zal nooit aandacht vragen, laat staan aandacht trekken. Altijd onbaatzuchtig, steeds klaar om te helpen. Ook dit kan echter een overlevingstechniek zijn voor een zwakke persoonlijkheid, die van die kwetsbaarheid een kracht poogt te maken. Maar laten we oplettend de schaduwkant in het oog houden. Veel mensen zijn op deze manier leeg geworden, ze hebben geen ruggengraat meer, drijven mee op de stroom van anderen. Soms is zo’n persoon alleen maar apathisch, dom, een lege volger zonder eigen autoriteit. Het kan te wijten zijn aan gebrekkig onderwijs, of het neveneffect van een rigoureuze religieuze moraal, die naastenliefde zo centraal gezet heeft, dat de eigen innerlijke behoeften verdrongen en verstikt zijn geraakt. Hier leeft de klakkeloos kopende consument, de keurige burger en klikkende angsthaas. De diabetes ligt hier altijd op de loer.

Lijden komt voort uit alle bovengenoemde kwalen. Het wordt bovendien door de meeste mensen ervaren als een straf. Sommige spirituele tradities vinden dat lijden inherent is aan het leven. Je wordt bijvoorbeeld al gestraft voor de Erfzonde van je voorouders, of voor afwijken van de norm. Misschien alleen voor genetische problemen uit je voorgeslacht, voor onoplettendheid, of je had gewoon platte pech. Lijden is een emotionele staat van zijn, die versterkt wordt door slachtofferschap. Dat prikkelt weer anderen tot daderschap en zo is die cirkel ook weer rond.

Al deze verstoringen zijn jou en mij bekend. Soms werken ze desastreus uit in combinatie met elkaar. Je zult blijven lijden als je pijn vermijdt, onderdrukt of ontkent. Je zult blijven lijden als je je idealen, verlangens en fantasieën laat ondersneeuwen en geen verantwoordelijkheid neemt voor wie je werkelijk bent, voor de opdracht (noem het je karmische taak) die je met je geboorte bent aangegaan. Alle slachtofferschap garandeert je oneindig pijnlijk reïncarneren. Alles draait daarmee om zelfkennis, zelfbewustzijn. En dus? Beetje mediteren op je jeugd, houden van jezelf, accepteren dat je bent wie je bent en eerlijke pogingen doen om onder je gewoontepatronen en conditioneren uit te komen. Desnoods naar je geboortehoroscoop kijken!

 Astronomen bestuderen de hemel

Dit artikel is overgenomen