Het complex ontwarren.

D

e samenstelling van het landsbestuur is een anomale gebeurtenis die verre van consistent en wars van visie gebruik maakt van de gemakzucht Harer inwoners casu quo onderdanen. De besturen regeren met mandaat dat wordt gegeven door een volk dat inzichzelf gekeerd een dagelijkse rondgang langs vooropgestelde landmarken maakt als huis, kantoor/fabriek/werf/bouwput, kerk en kroeg. In tijden van crisis, oorlog of natuurrampen wordt deze dagelijkse cyclus nauwelijks doorbroken. Het bestuur wordt hoogstens anders van samenstelling, heet plotseling anders en vaardigt wetten uit die naar gelang de omstandigheden restrictiever zijn of vrijblijvender. Veel van onze wetten zijn overblijfselen van de Napoleontische tijd en nazi-Duitsland in de jaren veertig van de vorige eeuw. Zo is het gebruik van achternamen door Bonaparte ingevoerd en kan de kinderbijslag onder gejuich geïnd worden vanwege Adolfs voortplantingsideaal. Overijverige ambtenaren hebben in beide tijdperken overuren gemaakt om alles duidelijk en in vooropgezette juridische termen te vatten zodat er geen politicus was die er zijn of haar vingers aan durfde te branden. Het jaar 1848, kort nadat België besloten had om Nederland weer een stukje kleiner te maken, kwam Thorbecke de hoek omkijken om, in samenwerking met zijn dienaren des woords het geheel tot dan toe wildgroei aan wetten en regels in een alles omvattend wetboek te staven. Sindsdien zijn we totaal overgeleverd aan een 160 jaar geleden omschreven wetgeving dat hoogstens op semantiek is aangepast, maar nooit aangepast aan de mores van zijn tijd.

Het is nooit zwart en nimmer wit, sommige regels en wetten zijn nog steeds actueel te noemen, het strafrecht kan daaronder geschaard worden, zei het dat ook daarin nog veel te verbeteren valt. Ook de regulering omtrent de vrijheid van meningsuiting en vrijheid van vereniging en drukpers vallen daaronder. Althans, die regels kunnen geïnterpreteerd worden al naar gelang de heersende moraal en die moraal beste allemaal, is niet altijd van hoogstaand  karakter.

In de huidige samenleving is een ware revolutie gaande over wet, regelgeving en moraal. Voortdurend worden aanpassingen gedaan aan strafrecht, vreemdelingenrecht en noem maar enkele zijwegen die leiden naar dat ene centrale punt… hoe gaan we om met de macht van de meerderheid ten opzichte van een minderheid. Niet dè minderheid, maar zoals niet een grassprietje op de ander lijkt, leven er groepsgewijs mensen in ons land die op de een of andere manier leven volgens zelfbedachte gedragsregels. De KNVB is er een van met haar arbitrale tuchtrecht net als andere sportbonden eigen rechtspraak kennen met als hoogtepunt de koepel van georganiseerde sportbonden die individuele bonden tot de orde kan roepen. Een hele piramide aan gedragsrechtelijke oekazes kruist elkaar met duizelingwekkende vaart, maar veroorzaakt nooit een kernfusie omdat men wel uitkijkt elkaar niet te raken. Het wekt bewondering dat op dit kleine grondgebied nooit iets gebeurt dat lijkt op een gezonde volksopstand tegen al dit geregel en gedoe rond arbitrale rondkoppen en snelgeld-advocaten.

Voorts is het ook nooit duidelijk in welke mate een wet of regel overtreden wordt, afgezien van te snel rijden want de maximumsnelheid wordt duidelijk en restrictief gehandhaafd door middel van prachtige verbods -en gebodsborden. Raadselachtig is dan ook altijd het verweer van snelheidsovertreders dat ze niet in de gaten hadden dat het allemaal zo hard ging, terwijl er met een verschil van soms vijftig kilometer per uur langs de rechtzinnige automobilist geraasd wordt. Maar goed, de punitieve moraal van zulke wegmisbruikers is niet het aandachtspunt dat ik te berde wil brengen op het gebied van wetshandhaving en willekeur. Daar ligt een breed terrein dat vraagt om antwoorden en vaak schreeuwt om een hervorming maar niet wordt gehoord. De laatste jaren van het afgelopen decennium spreken boekdelen over rechtsverzakingen en gerechtelijke dwalingen. Het justitiële systeem als geheel in samenhang met het bestuursrechtelijke handelen is rijp voor de sloop, een monstrum gelijk Frankenstein’s creatie dat zich uiteindelijk tegen zichzelf zal keren. De schandelijkheid van dit systeem is nog niet duidelijk aan het licht gebracht of juist wel, maar door duistere figuren die een ander soort stelsel voor ogen hadden met dubieuze uitkomst. Daarom bestaat het duivelse machtsspel met luciferachtige benamingen als kabinetsformateur en fractievoorzitter nog altijd en is nooit vervangen voor een meer naar de mens toegespitst systeem.

L

aat me het even uitleggen...In de oudheid leefden mensen in stamverbanden of clans niet door willekeur bij elkaar gedreven... althans zoals ik de huidige maatschappij zie... door economische motivaties raken de mensen ontheemd, komen op terreinen die onbekend zijn, vijandig aandoen en angst begint het leven binnen te sluipen. Angst voor het vreemde, verlangen naar het vertrouwde en zucht naar...daar is ie weer... CONTROLE!

Als er conflicten waren of de ene clan bedreigde de andere was er altijd een heilige plek in het bos... een holle eik, een vreemde steen of een kuil die warmte uitstraalde... weet ik veel... om zich rond de ouden te scharen en een oplossing te zoeken en vinden voor de problemen die zodanig onoplosbaar leken dat er überhaupt een bijeenkomst plaats diende te vinden.

De plek, Holle Eik in dit geval, werd geheiligd door een sjamaan en alle afspraken, overeenkomsten en dientenaangaande lagen vast in protocollen als ongeschreven wetten en gedragscodes... ook taboes zo u wilt. Degene die zich hieraan onttrok, kreeg een ban aan zijn broek en moest maar zien hoe te overleven. Aansluiting zoeken bij een andere Holle Eikgemeenschap zat er niet altijd in (of je moest dusdanige kwaliteiten bezitten dat je een aanvulling vormde voor hen). De Holle Eik theorie is juist een model met regels, zonder notenschriftkennis geen muziek, zonder regels geen samenleving.

De Holle Eik in ons bestel is de wet, het ontheemd worden is de gevangenis of in het geval van vluchtelingen uitdrijving. Hoe zie je het anders werken? De Holle Eik is een wetgevingsmodel pur sang, maar vermijdt het woord als de P*st. Het is een overlevering.

Straffen kunnen humaner en voor zowel slachtoffer en dader bevredigend uitpakken.

Op criminologisch gebied volg ik mijn naamgenoot en criminoloog Martin Moerings die straf en gevolg uitstekend heeft verwoord en nog steeds probeert toe te passen in logische modellen. Hij heeft een stichting helpen oprichten die ex-gedetineerden helpt om middels werk een zelfstandig bestaan op te bouwen: Exodus.

In Japan, hopelijk nog steeds, wordt de helft van de gearresteerde wetsovertreders weer vrijgelaten, niet nadat de overtreder duidelijk heeft gemaakt en door daden aantoonbaar dat hij geen overtredingen meer pleegt of plegen zal. En niet voor zij hun verontschuldigingen hebben aangeboden aan het slachtoffer. De misdaadcijfers in Japan zijn erg laag.

Toch ontkom je op het terrein van strafrecht niet aan penitentie of schuldberouw.

Quote "Sommigen zullen zeggen dat er altijd mensen blijven, de zogenaamde ‘gestoorden’, die een gevaar vormen voor de samenleving. Zal het niet op de een of andere manier nodig zijn ze kwijt te raken, of in ieder geval te voorkomen dat ze anderen schade of letsel toebrengen?

Geen enkele maatschappij, hoe weinig ontwikkeld ook, zal zo’n absurde oplossing nodig hebben, en wel om de volgende reden. Vroeger dacht men dat krankzinnigen bezeten waren door de duivel, en ze werden er dan ook naar behandeld... Men legde ze aan kettingen in ruimten zo vuil als een stal; men klonk ze aan de muur als waren het wilde beesten. Maar toen kwam Pinel, een man van de Revolutie van 1789-93. Hij durfde de kettingen los te maken en hij probeerde de krankzinnigen als medemensen te behandelen. ‘Je zult verscheurd worden,’ riepen de bewakers. Maar Pinel durfde het. En de mensen van wie men dacht dat het wilde beesten waren, verzamelden zich rond Pinel en door hun houding bewezen zij het gelijk van zijn geloof in de betere kant van de menselijke natuur, zelfs al is de geest door ziekte aangetast. Toen was het pleit gewonnen. Niet langer werden de krankzinnigen in kettingen geslagen. Daarna bedachten de boeren van het Belgische dorpje Geel een nog veel beter plan. Ze zeiden: ‘Stuur die krankzinnigen van jullie maar naar ons toe. Wij zullen ze hier hun volledige vrijheid geven.’ De boeren namen de krankzinnigen op in hun gezinnen, gaven ze een plaats aan hun tafel, ja, ze durfden het aan de krankzinnigen te laten helpen bij het werk op het land en ze tijdens de boerenfeesten met de jonge mensen te laten optrekken. ‘Eet, drink en dans met ons. Werk, ren over onze akkers en voel je vrij.’ Dat was het systeem van de boeren, dat was al hun therapeutische kennis (ik heb het nog over de beginperiode; tegenwoordig is de behandeling van gestoorden in Geel een beroep geworden, en wat voor nut kan het hebben, als het gedaan wordt om er geld aan te verdienen?) De vrijheid bracht een wonder voort. De krankzinnigen werden beter. Zelfs de organisch ongeneeslijk gestoorden werden prettige, handelbare leden van het gezin, net als de anderen. De gestoorde geest bleef onvolledig werken, maar het hart zat op de juiste plaats. Er werd van een wonder gesproken. De genezingen werden toegeschreven aan een heilige of maagd. Maar die maagd heette: vrijheid; en die heilige: landwerk en broederlijke behandeling." Kropotkin 1877

In alles betekent het een daadwerkelijke omslag in het denken en een renaissance in casu restauratie naar verloren waarden.

Betekenissen, bekentenissen…

"We stellen veel vertrouwen in de vooruitgang, de weg van evolutie... Dat komt omdat we geloven dat zij goed werkt - en ook omdat we wantrouwend staan tegenover het tegengestelde van evolutie, namelijk 'ontwerpen' intelligent design. We wantrouwen ontworpen ideeën en een ontworpen toekomst omdat we geloven dat elk ontwerp vanuit een bepaald gezichtspunt is opgezet. We geloven dat een ontwerp geen rekening kan houden met alle relevante factoren, niet aansluit bij de menselijke natuur en de menselijke behoeften, en de reactie op het ontwerp niet kan voorspellen. We denken onmiddellijk aan het ontwerpen van torenflats. Veel van deze punten zijn terecht. Maar toch ontwerpen we: een grondwet, rechtspraak, geneesmiddelen, auto's en tapijten. We stellen ons vertrouwen liever in de evolutie. Dat komt omdat evolutie geleidelijk gaat en ideeën laat ontstaan onder de druk van behoeften, waarden, reacties en gebeurtenissen. Evolutie laat ruimte voor de scheppende kracht van kritiek. Slechte ideeën verdwijnen vanzelf, goede ideeën blijven en worden zelfs beter." Edward de Bono, Het gelijk aan mijn kant, 1991

Het is juist kritisch denken dat evolutie en waarden mishandelt en structureel afbouwend werkt. Een kritische geest is de rem op evolutie en verbetering. Wat hierboven geschetst wordt door Kropotkin in de voorlaatste eeuw, geeft aan vertrouwen in de toekomst de kracht om een betere samenleving te creëren en die 'creativiteit' zijn we nu juist kwijt geraakt in de verdiscontering van een tot het bot verziekte samenleving.

De wetgevende macht is elkeen die deel uitmaakt van de gemeenschap, de uitvoerende macht idem en de rechterlijke macht ibidem. Met die ene beperking dat consensus bereikt dient te worden door argumentatie en logisch redeneren. Echt iedereen moet overtuigd worden. Dat vergt een enorme belasting voor allen en tegelijkertijd een leerproces. Daarmee komt de ouderdom weer op een hoger plan te staan, want meer ervaring geeft meer inzicht en als de gemeenschap inziet dat haar 'inrichting' werkt, zullen er weinig zijn die tegen de draad in proberen de macht te grijpen. Het gaat pas mis als de waarheid in het geding komt, er wantrouwen wordt gevoed en ga zo maar door.

Het Holle Eik principe heeft alles te maken met de Indianen, de Kelten, de Visgoten, de kannibalen van Papoea Nieuw Guinea en die ene motorclub de Hells Angels. Het is een tribaal systeem, vandaar de toevoeging federatief bij mutualisme als wederkerigheid.

Dat verbannen gebeurde in een feodale patriarchale sfeer. Veroorzaakte volgens mij in de laatste jaren van hun zelfstandig bestaan enorme bloedbaden vanwege de afwijkende meningen die iedere stamoudste had over het gevaar van etnische zuiveringen door de indringers.

Vraag uit het publiek: Tejo, je zegt het gaat pas mis als de waarheid in het gedrang komt en wantrouwen wordt gevoed. Maar als je met vogels van verschillend pluimage bij elkaar zit dan loop je ook sneller de kans op "verschillende" waarheden.

[Er woedt op dit moment trouwens een felle discussie op de dagbladensites over de Sharia. Dat is nog een uitvloeisel van aloude feodale stelsels en moeten we dus verre van ons houden. Niet alle overgeleverde rechtssystemen zijn bruikbaar. Overigens heb ik de indruk dat de Sharia meer een woestijnrechtspraak was om elkaars bronnen en veestapels te beschermen dan het heden is een moraalwettelijke wraakrechtbank.]

Antwoord: Ja inderdaad loop je die kans. In onze maatschappij lopen verschillende waarheden uiteen omdat iedereen verschillende belangen heeft of deelbelangen. In het systeem Holle Eik om even in dit idioom te blijven, heeft iedereen een plek. Die plek kan alleen behouden blijven bij consensus of overeenstemming. Dat is de kunst, en daarmee komt ook de 'waarheid' in rustiger vaarwater als je begrijpt wat ik bedoel.

Antwoord op een andere vraag: Die toekomst lijkt me dichterbij dan je denkt. We verliezen door alle financiële perikelen de allerbelangrijkste crisii uit het oog: voedseltekort en energie-uitval, laten we het even niet over een naderende schoonwatercrisis hebben... De mens gaat vroeg of laat teruggeworpen worden op fundamentele waarden en dan kan het weleens nodig zijn om in restauratie van oude waarden te vervallen. Nu is het nog steeds God voor ons allen en alles voor mij...

In de meeste samenlevingen is de gebruikelijke vorm van revolutie niet langer zinvol. Revoluties zijn gevaarlijk, ontwrichtend en verspilling. Uiteindelijk vervangt een revolutie gewoon de groep mensen die het systeem leiden, zonder veel verandering in het systeem zelf aan te brengen.

Hoe dan tot een politieke en maatschappelijke omwenteling te komen?

Ten tijde van de laatste Renaissance boekten diegenen die over de samenleving nadachten veel sneller vooruitgang door achterom te kijken dan door vooruit te blikken. Dat was een ongewone situatie. Door terug te kijken ontdekten deze denkers de wijsheid en de kennis die in het denken van Grieken, Romeinen en Arabieren lag opgeslagen. Die was op zichzelf al voortreffelijk, maar nog voortreffelijker in verhouding tot het verstikte denken in hun eigen middeleeuwse samenleving.

Het Holle Eik principe/methodiek/model of tribale format, is zo'n voortreffelijk systeem dat opgeslagen lag in de herinnering van de Proudhons en Montesquieus van de voorlaatste eeuwen. Zij waren het die de geschiedenis terughaalden en beschreven, maar tegelijkertijd vervolgd werden voor onmaatschappelijke ideeën in een periode die leidde tot het industrieel complex van vandaag.

Tja... vooralsnog gaat het om gemeenschapswaarden en maakt het niet uit of je man of vrouw bent, welk ras je hebt en welk geloof je aanhangt. Dat laatste maakt het wel iets gecompliceerder, dat realiseer ik me direct.

Ik ben weliswaar katholiek opgevoed in een tijd dat het Roomse geloof behoorlijk restrictief kon zijn, zo niet punitief. Maar heb al snel mijn geloof afgezworen. Toch kom ik met regelmaat in aanraking met geloofsgemeenschappen in die zin als opdrachtgevers. Ik kan redelijk omgaan met verschillende geloofsopvattingen, maar er zijn er veel die dat niet kunnen. Daar ligt weldegelijk een taak voor de Gemeenschap van de Holle Eik om hier een oplossing voor te vinden me dunkt.

De inrichting van een gemeenschap is organisch ingedeeld. Namelijk ieder volwassen gemeenschapslid brengt een gelijk deel in. Allen hebben stemrecht, maar ieder voorstel of 'wetsontwerp' dient unaniem te worden aangenomen. Dat lijkt onoverkomelijk, maar is te verwezenlijken door elk voorstel met pro en contra's open eerlijk met alle gebreken en alle voordelen te presenteren. Elk lid kan een dergelijk voorstel indienen. Het gaat dan niet om persoonlijke behoeften, maar over behoeften die de gemeenschap raken. In de praktijk zal een Holle Eik bijeenkomst hoogst zelden voorkomen omdat in het onderlinge verkeer al veel afspraken en regels gelden. Die zijn namelijk al doorgesproken bij de Holle Eik en alles wat daar besproken wordt is, maakt het principieel als het ware. Eenieder mag zijn of haar leven inrichten naar behoefte. Wie een groot huis wil bouwen doet dat maar. Diegene kan in de gemeenschap zoeken naar een timmerman en al de rest aan vaklui die nodig is. Daartegenover zal de opdrachtgever zijn deel van de transactie moeten geven. Als hij een talentvolle aardappelteler is, lijkt het me evident dat hij de oogst deelt met de gemeenschap. Is hij een begaafde bolletjesbakker idem. De truc is om zonder waardepapieren als geld en aandelen of polissen een economisch stelsel te bouwen dat iedereen in staat stelt om een goed leven te hebben.

Dienstenruil is het woord. Ouderenzorg moet een vrijstelling opleveren. Op een goede dag ben je te oud om voor jezelf te zorgen en gaan de jongeren voor je aan de slag. Uit het oogpunt solidariteit en zorgen voor later is een stuk gemeenschapsbinding noodzakelijk. Niemand zal die taak verzaken waarschijnlijk omdat het algemeen belang ook het individueel belang is. Onderwijs en geneeskunde stoelen op hetzelfde verhaal, gewoon een dienst die verleend wordt. Tegelijkertijd zal ook de geneeskunst terug naar de "natuur" gaan omdat veel medicijnen al in de natuur terug te vinden zijn. Het vergt alleen een andere aanpak en invalshoek. Degene die het vak kent, geeft de vaardigheden door aan hen die het willen. Tegelijkertijd moet de Holle Eik mens aanvaarden dat de natuur niet langer te bestrijden is, dus het sterven ook een nieuwe dimensie aan het leven geeft. En laten we wel zijn, dat is het onbetwiste voordeel van geboren worden, dat er een dag komt afscheid te moeten nemen

Overigens denk ik persoonlijk dat een 'boekenberg' deel moet uitmaken van iedere gemeenschap.

Op een goede dag, echt je ontkomt er niet aan, zullen we de IPads, de Iphones en alle andere elektronische rompslomp niet meer kunnen gebruiken vanwege de collaps van het huidige systeem dat teveel grondstoffen en energiebronnen tegelijk verspild heeft. Fabrieken komen leeg te staan - mooi dan hebben we meer habitatiis en werkplaatsen voor plaatselijke initiatieven - ik geloof sterk in een aflopende beschaving met direct daarop een nieuwe, naar oude waarden ingerichte beschaving. Hoe lang dat nog gaat duren? Ik ben geen profeet, noch een clairvoyant, maar ik denk dat er een aantal zijn die het concept Organische Holle Eik Gemeenschap nu al zouden willen inpassen in hun eigen bestaan. Dan zijn er nog de ziekenhuizen en al die andere utillity's die kunnen worden gebruikt voor andere helende zaken. De infrastructuur, het transport en vervoer zal veel minder intensief worden. Hoera geen files meer. Maar hoe dan van A naar B? De trekschuit, de postkoets? Wat was daar mis mee?

Mieke, jouw vragen roepen bij mij weer nieuwe denkbeelden op. “Hoe kan je in de huidige samenleving al deze zaken die je opnoemt behouden en toch dat Holle Eik Model uitvoeren dan wel implementeren.” Dat is volgens mij een breinbreker...

Om het antwoord op jouw laatste vragen te vinden komt het aloude federatief mutualisme weer op de voorgrond. Je kunt ook in Nederland èn België uitstekend met kleine gemeenschappen werken. Buurten en wijken, steden en dorpen, streken en provincies, allemaal hebben die een sterk eigen karakter. Ook daar is over nagedacht door knappere koppen dan ik. Roel van Duijn heeft daar een paar leuke boekjes over geschreven. Ik zou je ook wat te lezen kunnen geven op http://www.marxists.org/nederlands/index.htm een 'bibliotheek' vol geschriften van waarlijk niet de eersten de beste filosofen en maatschappij hervormers. Ik zou je toch eens aan willen raden om wat meer van Foucault te gaan lezen. Zijn rechtsfilosofische gedachten zijn niet altijd doorgrondelijk weliswaar, maar duidelijk.

Dat federatieve mutualisme herbergt dus een landelijk en zelfs internationaal netwerk van elkaar ondersteunende gemeenschappen. Echter, de Chaostheorie moet hierbij een handje helpen, want om zo'n kolos als de wereldgemeenschap met straks 10 miljard zielen in dat wagentje te krijgen, nou... ga d'r maar aanstaan.

Meer over het fenomeen federatief mutualisme in het anarchistische stelsel

H

et anarchisme is een politieke leer die, ondanks het feit dat het aantal actieve aanhangers nooit omvangrijk is geweest, altijd sterk in de belangstelling heeft gestaan. Centraal in het anarchisme staat het verdwijnen van repressieve politieke en sociale instellingen, zoals de Staat, en het tot stand komen of brengen van een samenlevingsvorm met zo ‘n groot mogelijke vrijheid en sociaal economische rechtvaardigheid. Maar vaker, worden anarchisten gezien als mensen die tegen elke vorm van gezag zijn en iedere organisatie afwijzen. Dat is niet zo omdat anarchisten streven naar vrije associatie  (het op vrijwillige basis samenwerken van mensen zonder dwang van bovenaf)  en het wederzijdse hulpbetoon dat de plaats inneemt van dwang en competitie, mutualisme genoemt. De ergste beperking is de verzorgingsstaat in al haar facetten plus het vigerende economische stelsel.

De verzorgingsstaat verlamt elk initiatief. Dat er wordt gezorgd voor zieken en mensen met een beperking valt buiten het kader, dat is medemenselijkheid en hoort bij sociale en economische rechtvaardigheid. De dwang van bovenaf om je te onderwerpen aan het verzorgingssysteem van WWB, WIA en andere uitkeringsregelingen, werkt improductief. Datgeen wat beoogd wordt, een vangnet voor onvrijwillige werkloosheid of arbeidsongeschiktheid, werkt contraproductief. Het is als de overbezorgde moeder die haar kind inpakt voor een lichte lentebries.

De Staat dient ieder zijn of haar verantwoordelijk te geven en niet regulerend op te treden. Hier raken anarchisme en liberalisme elkaar maar er is weldegelijk een verschil. Het liberalisme staat voor egoïsme terwijl het anarchisme pleit voor mutualisme (wederzijds hulpbetoon en eigen verantwoordelijkheid nemen, oftewel de levensregie in eigen hand te houden en niet af te leveren bij het eerste de beste werklozenloket).

Arthur Lehning een Nederlandse publicist, econoom en historicus omschreef het zo: “Het anarchisme is in het algemeen te definiëren als een theorie of beginsel van leven, waarbij een maatschappij als ideaal wordt gezien, gekenmerkt door het ontbreken van gezag en macht, in het bijzonder de georganiseerde politieke macht, die men in het algemeen de Staat noemt. Het gaat om een theorie, die ervan uitgaat dat door een netwerk van vrije overeenkomsten van groepen en organisaties op professioneel en territoriaal gebied, ook internationaal, ten behoeve van productie en consumptie en de bevrediging van oneindige variaties van de behoeften en aspiraties van de moderne mens kan worden voorzien.”

Werk! Een symptoom van een door en door verziekte maatschappij. Dit bedrog dat 300 jaar geleden door in het merg doortrapte protokapitalisten is uitgevonden,die  er alles voor over hadden om de aloude zelfstandige ambachtsman, de boerenbevolking en hun kinderen de fabrieken in te drijven met onmenselijke ontberingen en ras intredende verloedering als resultaat. Daarbij grepen de patjepeeërs alles aan om het volk te bespiegelen met welvaart en verheffing, als een wortel gebruikt om de ezel tot meer prestatie te verlokken. Toen zelfs dat niet hielp, de opstandelingen steeds opdringeriger werden, greep het zakenleven naar wetten en andere methoden om het onwillige werkvolk tot produceren te dwingen. Daarbij kwam nog eens de hulp van het clericalisme dat vanaf de preekstoel het arbeidersvolk besproeide met hel en verdoemenis, het volk geselde met het adagium in uw zweet des aanschijns zult u werken, de eeuwig terugkerende flagellantistische mantra geen werk, geen brood, het onzalige arbeidsethos van lieden die trouw hadden gezworen aan een god die Opium werd genoemd door Marx, als de verdovende factor in een grauw arbeidersbestaan.

Vaak worden anarchisten afgeschilderd als mensen die tegen elke vorm van gezag zijn. Mensen die de wanorde predikken. Inderdaad streven narchisten naar de omverwerping van een verloedert systeem in hun ogen, om daarvoor in de plaats een samenlevingsvorm in te voeren met zo groot mogelijke vrijheid en sociale rechtvaardigheid. Maar dat hoeft nog niet te betekenen dat er wanorde gaat heersen in zo’n nieuwe samenlevingsvorm… Wanneer men een van de grondleggers van de leer, Pierre Joseph Proudhon er op naleest, zegt hij: “Anarchie is niet de afwezigheid van principes, van regels, niet de heerschappij van de wanorde… Het is de afwezigheid van een Hoofd, een soeverein.”

Proudhon zei nog meer: “Ik ben een anarchist, vriend van de orde. De Staat, welke staat dan ook, onderdrukt het individu. Daarom ben ik anarchist.” Nog steeds wordt de anarchistische leer, die zijn grondslag vindt in de leer van de Duitsche filosoof Hegel, door een groeiende groep aanhangers beleden. Alleen al het groeiende milieubesef doet men er achter laten komen dat een ongebreidelde groei van het productieapparaat en onnodig consumptiegedrag de menselijkheid aantast en daarmee alles wat op aarde groeit en bloeit. In deze tijd wordt het meer en meer duidelijk, dat de politiek verder en verder van het gewone volk vervreemdt is geraakt. Niet verwonderlijk als je bedenkt dat macht, politieke macht, slechts met de allergrootste moeite wordt afgestaan. Het Midden Oosten geeft daar vrij recent voorbeelden van die je raken. Proudhon was van mening dat de democratie niets meer was dan een constitutionele willekeur, “Het volk heerst, maar regeert niet!”

“Het voornaamste idee van anarchisme is eenvoudig: geen enkele partij, politieke of ideologische groepering die zich boven of buiten de werkende massa plaatst om haar te ‘regeren’ te ‘leiden’ zal er ooit in slagen haar te emanciperen, zelfs niet wanneer hij dat ernstig wenst. De effectieve emancipatie zal alleen gerealiseerd worden door een directe activiteit van de belanghebbenden, de werkers zelf, die zich gegroepeerd hebben, niet onder het vaandel van een politieke partij of een ideologische groep, maar in organisaties van hun eigen klasse en statuur.” Vsevolod Mikhailovich Eikhenbaum (11 augustus, 1882 - 18 september, 1945), gekend in het recentere leven zoals Volin of Voline (Волин), was een belangrijke Russische anarchist.

Robert Pirsig, de schrijver van het wereldberoemd boek Zen en de kunst van het motoronderhoud was geen anarchist, maar een beschouwer. Zijn opvattingen over het systeem, waarin wij met z’n allen nog steeds onderdeel zijn, komen voort uit de verzuchting dat geen mens onder dit systeem van zins lijkt te zijn eigen verantwoording te willen nemen over hun leven.

“Wanneer je over bepaalde overheids- of gevestigde instellingen spreekt als ‘het systeem’ is dat een juist taalgebruik, want deze organisaties berusten op precies dezelfde structurele conceptuele relaties als een motorfiets. Ze blijven overeind door structurele verbanden, zelfs wanneer ze iedere andere betekenis of zin hebben verloren. Mensen komen in een fabriek en verrichten zonder morren een volkomen zinloze taak van acht tot vijf omdat de structuur dat zo wil. Er is geen schurk, geen boeman die van hen vergt dat ze zinloze levens leiden, het komt alleen omdat de structuur, het systeem het verlangt en niemand is bereid de gigantische taak om de structuur te veranderen, louter en alleen omdat die zinloos is, op zich te laden.

Maar door een fabriek af te breken, of je te kanten tegen een regering, of door het repareren van een motorfiets uit de weg te gaan alleen omdat het een systeem is, richt je je aanval veeleer op de gevolgen dan op de oorzaak; en zolang de aanval alleen de gevolgen raakt is er geen verandering mogelijk. Het ware systeem, het werkelijke systeem, is onze huidige constructie van systematisch denken zelf, de rationaliteit zelf, en wanneer er een fabriek tegen de vlakte gaat en de rationaliteit die hem voortbracht intact blijft, zal die rationaliteit doodleuk weer een nieuwe fabriek voortbrengen. Wanneer een revolutie een systeemregering omverwerpt, maar die systematische denkpatronen intact laat, die voor de regeringen gezorgd hebben, zullen die patronen zich herhalen in de volgende regering. Er wordt zoveel over het systeem gepraat. En er wordt zo weinig van begrepen.” Verzuchte Pirsig zich…

Kunstje doen?

Kunst kent vele aspecten: kunst om te behagen, kunst om te signaleren, kunst om te confronteren, kunst om te verdoezelen en kunst om te chroniqueren. Kunst is niet zomaar kunst om de kunst en de beschouwer ter wille te zijn. Kunst kan passie hebben, maar kunst kan ook verontrustend zijn, tot nadenken stemmen en mensen kwaad maken. Mijn laatste kunstwerk in de openbare ruimte gaf heel veel ophef. Het was een ijzeren poort van 10 meter diep over een fietspad geplaatst. Er waren gekken die er touwen tussen spanden, het in de fik wilden steken als een protest tegen de veronderstelde cashflow die het mij had opgeleverd. IJzer fikt niet gelukkig, maar diep in de hersenpan van sommigen, fikt het weldegelijk tot aan de grond af. Ik noemde het Passage naar Morgenland een dynamisch kunstwerk omdat je er niet langs noch overheen kon maar er doorheen moest. Het verwees naar de historie van de plaats waar het stond als doorgangshaven uit nooddruft geboren vanwege de verzanding van de riviermond en het eindpunt van een gegraven kanaal dwars door het eiland waar ik woon het zo in twee stukken verdelend. Cultuurverandering vindt helaas geen doorgang in hedendaagse kunst, de tendens is juist tegenovergesteld: Cultuurafbraak is de vorm. Omdat het geld kost, geld voor materiaal, levensonderhoud van de maker, vergunningen en honoraria voor arbeiders die het plaatsen... Ik sta open voor elke suggestie om de mensheid voor eens en altijd uit te leggen dat zonder kunst het sprookje van George Orwell werkelijkheid wordt. Ik heb me erbij neergelegd na een jarenlange strijd tegen de heersende opinie van Jan Modaal en zijn flierefluitende makkers in het parlement.

Kunst maken om te verwijzen naar de natuurlijke staat van de mens. Als ik een naaktmodel schilder, kan ik me daarbij iets bedenken. Maar iets zegt me dat je daar niet op doelt... Kunst heeft vele aspecten. Voor de een is het 't bloed dat voedt en geneest, voor de ander is het om razend van te worden. Dat laatste uit louter onbegrip, maar vaker uit woede vanwege de onbereikbaarheid van veel kunstwerken, in materiële zin dan.

Ik heb een tijdje lesgegeven aan een dame die aura's schilderde. Haar techniek was onder de maat vond ze zelf. Op het laatst wilde ze mijn aura schilderen. Dat heb ik niet toegelaten want mijn gedachten zijn niet te vangen voor elkeen die daar interesse voor heeft. Klinkt dit als een verwijzing naar de natuurlijke staat van de mens? Of is er nog een derde aspect?

Kunst is ook een methode om de ingeslapen moraal om te woelen. Daar horen we nog wel meer van vrees ik.

Of kunstwerken bestaansrecht hebben, kan ik niet beamen. Ik palimpsest (excuses voor het verwerkwoorden) mijn doeken talloze keren omdat het beeld me niet aanstaat. Derhalve is het kunstwerk een uiting van de kunstenaar. Pas als het werk 't atelier uit is, kan het werk zich 'kunstwerk' noemen en is het volledig in haar bestaansrecht omdat ik het niet meer kan aanraken, veranderen of palimpsesten (sic) dus gered uit de handen van de destructieve kunstenaar.

Over subsidies kan ik kort zijn. Het feit dat een beginnend kunstenaar ondersteund moet worden is niet meer dan een terechte zaak. Echter niet met geld an sich, meer met ruimte en presentatiemogelijkheden. In mijn beginjaren was het gewoon om kunstenaars een atelier toe te wijzen om niet. Daarnaast kreeg ik nog een BKR wat redelijk uniek is voor een niet afgestudeerde kunstenaar. Die BKR was ik al snel weer kwijt vanwege de afschaffing en het heeft me niks berouwd. Toch was ik blij met de toewijzing van al die ateliers in toen nog stadsvernieuwingsgebied Rotterdam omdat ik het geld niet had voor de huur of koop van een fabriekshal vanwege mijn ruimtelijke drang tot kunstmaken. Tot een paar maanden geleden kon ik de huur van een project -en productieatelier betalen, nu niet meer vanwege de teloorgang van alles dat met kunst te maken heeft afgezien van de bevroren kunstsubsidies. Op de een of andere manier is kunst in samenhang met subsidie een vloek geworden, iets dat met duizend vlammen uit de samenleving moet worden gebrand. In een land als Nederland waar alles zo'n beetje kan worden gesubsidieerd... van woonhuis tot ijsjesfabriek, van kinderopvang tot het maken van kindjes in laboratoria, is het opeens not done om kunstenaars te ondersteunen in hun meestal noncommerciele beroepsuitoefening. Vreemd.

Cultuurverandering pur sang alleen niet gewenst me dunkt...

Ik heb een gedeelte van mijn postacedemische opleiding in Dusseldorf genoten. Nog net Beuys in levende lijve meegemaakt op het grasveld naast de academie aldaar... De manier waarop deze kunstenaar werd benaderd was eng en fascinerend om te zien. Als een soort godheid doceerde hij daar op een stoel gezeten in het middelpunt van honderden studenten (althans zoveel leken het er bijelkaar te zijn). Hij was nauwelijks te verstaan voor me omdat ik nog niet de taal meester was, maar ook vanwege een soort van kryptische tongval (hij was geloof ik al ziek). Mij is vooral de totale adoratie bijgebleven voor een kunstenaar die nog steeds iedereen tien stappen vooruit is qua denkkracht en experiment - al laat ik dat volledig voor eigen rekening - en het verschil dat voor kunstenaars in Nederland en België bestaat.

Hier is een kunstenaar freies gefundeness fressen om tegenaan te kunnen zeiken en dat komt voornamelijk inderdaad door het vertekende beeld dat er voor kunst bestaat. Een dame als Anouk mag als een verkindse partygirl de gekste dingen doen en krijgt er publiek voor en dat gun ik haar van harte hoor, maar als Joost Conijn een slip of the tongue maakt is het een verwende soepsidieslurper die zo snel als mogelijk gekort moet worden op zijn bijstand.

Het wordt tijd dat ik mijn paletjes inpak en weer eens richting de grens ga. Nederland wordt me te eng. Toch blijf ik altijd terugkomen, want ook dit klimaat verandert weer 'ns een keertje.

De depolitisering van Kunst is alleen maar toe te juichen, maar het negatieve effect is dan dat de Kunst in het verdomhoekje terecht komt... Er wordt weleens denigrerend over (met zichzelf ingenomen dat weer wel) lieden als Scheringa gedaan, maar mensen als hij zijn het die de Kunst nog een beetje hebben gesteund en dan bedoel ik kunstenaars die nog leven en anders niet bij het grote publiek bekend zouden zijn geworden. Alhoewel, dat grote publiek is een wishful thinking based opinion. Het segment kunstenaars dat maar niet door dat 'glazen plafond' weet te komen - niet te wijten aan henzelf, maar meer aan de gemakzucht van conservatoren en curatoren - is in Olland evenredig groter dan elders in Europa. Ik schaar me onder de kunstenaars die van alles proberen om bekendheid te genereren via internationale fora en kunstsites, maar in Ollanda hooguit een enkeling mag begroeten als visitor. Op m'n eigen webstatistieken is het overgrote gedeelte bezoekers afkomstig uit de US, China en Rusland en een schamele halve procent uit Ollandia en andere EU-staten. Dat geeft toch te denken...

Bewustworden, dat zouden er meer moeten doen, geparafraseerd naar de ergste reklameslogan sinds de invoering van het treiterblok op televisiezenders, maar helemaal waar...

Laatst een bejaarde puber bestraffend toegesproken die zijn tijd aan gamen verslijt. De arme sloeber kon er niets aan doen maar plotseling kreeg ik de neiging om missiewerk te gaan verrichten. Weet jij wel dat als de kunst niet meer kunst mag heten dat jouw gameverslaving abrupt ophoudt te bestaan? Zijn gezicht betrok danig in een soort gevouwen propellervorm... Huh wah hè? Weet jij wel dat alles wat jij om je heen ziet design is? De propeller ging over naar het klassieke Laurelsyndroom: pruillip en doorgezakte kaak... Hoezo? kreeg ie er met merkbare pijn uit. De stoel, de tafel, je slooprijpe Astra, de broek die je draagt, je ingeperste oorring en je tatouages van Elvis en die gouwe tand van 50 ct afgekeken... Maar bovenal de graphics van je pretuberale krijger! Met afschuw werd ik bekeken, de verdwaasde grijns werd een tandeloze muil, hij riep in perfect Nederlands: Dat Nooit!

Goede kunst kan subjectief genoten worden, maar ook in collectieve omarming gesloten worden. De Nachtwacht, ooit in het verdomste hoekje verdomt als een piece de malpeinture (sic) staat nu als hèt topstuk van Neerlands trots op het mooiste plekje van de kunsthistorische canon. Goed voorbeeld doet volgen. Eerst vermaledijden die hedendaagse kunst, om over pakweg tweehonderd jaar in de armen gesloten te worden als het summum van vaktechnisch vernunft. Wat is heden te dagen goede kunst... voor den Ollander zal dat Brood zijn, omdat elke streep die de man heeft gezet als sublimatie van hun eigen inhoudsloosheid geldt. Niets tegen Brood, maar de glans van effectbejag straalt er nog een beetje van af. En dat is jammer. Hetzelfde geldt voor Heyboer... niet de kunst an sich maar de levensstijl maakt de kwaliteit.

Ik denk dat de vormontwikkeling zo'n beetje voorbij is en het voortborduren is op de schouders van de pioniers op dat gebied. Zelf laat ik de abstractie steeds meer varen voor een figuratieve beeldtaal omdat ik denk dat het verhalende in een schilderij alleen te bereiken is met herkenbare vormen. Ik heb het naast elkaar gedaan hoor... abstract en figuratief naar gelang mijn stemming en ideeën. Veel mythologie en heel veel figuren die een verhaal zouden kunnen uitdrukken. Hierbij is het zigeunerjongetje een bron van inspiratie geweest.

Wat ik als goede kunst bestempel... Ik was een jongetje van amper 9 jaar toen ik met mijn vader op bezoek ging bij z'n opdrachtgever een ouderwetse principaal in de aannemerij. Het huis waar die man resideerde was een tempel van antieke en kostbare schilderijen en artefacten. Een schilderij heeft me die hele avond niet losgelaten... het was een mediterranesk havengezicht, erg gelijkend op Valletta. Op de voorgrond een jongetje en zijn ezeltje, op de achtergrond heel veel bedrijvigheid. Gewoon een alledaags gezicht met een voor mij fascinerend perspectief. De aannemer vroeg waar ik zo naar zat te kijken en mijn vader antwoordde omdat ik te gefixeerd was: Dit wordt later een kunstenaar, hij kijkt de kunst af van deze schilder. Ik herinner me deze woorden nog steeds omdat ik later kind aan huis werd bij deze familie en me het veel en vaak onder de neus was gewreven dat ik mezelf in dat schilderij leek te zuigen. Of het goede kunst was weet ik zo net niet meer. Nu worden schilderijen als deze gezien als goedkoop sentiment door een kitschbril gezien.

Nu kan ik uren stilstaan voor een doek van Kiefer en met verbazing, omdat ik zijn werkwijze ken, naar het resultaat opkijken.

Okee dan, goede kunst definiëren voor de platte toeschouwer is een beetje kiezen tussen droogkokers, afgieters en bintjes. Beantwoording van de vraag of er een etiket op Goede dan wel Slechte Kunst gepriegeld kan worden is ook weer zoiets. Met alle respect. Over spruitjesetende kunstenaars gesproken... Waar wordt De Aardappeleters van Van Gogh op beoordeelt? Op zijn weergaloze stijl, of de impact van de boertige koppen die met lange tanden het avondmaal naar binnen zitten te werken... en waar blijft Bartje in deze context die niet bidd'n wil voor brüne bonen? Emotie... intrinsieke walging voor de armoede die hier tentoon wordt gespreid? Kennelijk is er niemand die vindt dat het Van Goghmuseum sluiten moet, integendeel. Het staat als topmuseum op de lijst van Halbe Halbstärcke. Daar heb jij jouw definitie van Goede Kunst:-)

Nu de contemporaine künstler und irre gedrochtjes dat zelfs een chimpansee te gortig is... Het Volk kijkt dus met ontzag naar een schilderij als de Aardappeleters, begint al sneller te ademen als Mondriaan in beeld verschijnt en te blazen als er een Appel voorbijkomt. Laatst werd ik meegetroond naar een tentoonstelling van Kees van Dongen in de Kunsthal in Rotterderdammer dan dam. In Parijs en omstreken wereldberoemd, tijdgenoot en naar men zegt muze van Picasso... daar in dat betonnen kastje dat trots de etalage van een dynamische stad wordt genoemd liep dus de fernalia van de drie generaties kunstliefhebbers te smachten rond doekjes die in zijn tijd als klodderzieke verfverspilling werden gezien. Door het bloemkolensmullende publiek van de lage landen dan... Het is om groen van giftige agonie te worden.

De verontwaardiging over de burgerlijke schenders van de tempel van de kunst - Nietzsche noemt hen beschavingsfilisters - was al bij de romantici een telkens terugkerend motief. Nichts neues unter dem sonne... In Fräulein von Scuderi gaat E.T.A. Hoffman zo ver om zijn kunstenaar, een goudsmit, eerst zijn publiek te laten uitschelden om daarna op een meesterlijke en in grote stijl te laten vermoorden. Alles geoorloofd in een oorlog tegen de kunstfilisters en hun nuttigheidsdenken.

"De kunst is weliswaar een markt geworden, gebukt gaand onder commercialisme en verdiscontering, waarin de kunstenaar puur voor het geldelijk gewin dient te produceren. De kunst wordt net als alle andere producten als waar op de markt aangeboden. Een schandalige ontwikkeling, aangezien kunst als de uitdrukking van menselijke scheppingskracht toch een waarde als doel op zichzelf zou moeten bezitten. De slavernij van het kapitalisme maakt de kunst te schande, verlaagt haar tot louter middel, tot amusement voor de massa en luxeartikel voor de rijken. Tegelijk wordt de kunst geprivatiseerd in de mate 'waarin de geest van de gemeenschap in duizend egoïstische richtingen versplintert'. Het gaat alleen nog om oppervlakkige originaliteit. Wie naam wil maken moet zich van de concurrenten onderscheiden. De kunst voelt zich niet meer aan een hogere waarheid verplicht, maar is er alleen nog op bedacht'zich zelfstandig maar eenzaam, egoïstisch verder te ontwikkelen". Wagner schreef deze woorden in zijn essay Denken. Godbetert in het jaar 1874! Er is dus geen ene soesa verandert in 150 jaar...

Wagner verdedigt hier de these dat de corruptie van de maatschappij ook de kunst heeft gecorrumpeerd. Zonder een revolutie van de maatschappij zal ook de kunst haar ware wezen niet kunnen vinden.

Een samenleving zonder samenhang is geen samenleving….

Nederland staat op doorbreken… Doorbreken, volgens de dikke van Dale: Doorbreken = Doordringen, Klieven; Opengaan, Springen, Uitbarsten. Laten we de laatste verklaring er bijnemen. Uitbarsten, want dat is wat er kennelijk gebeuren gaat. Nederland barst uit in allochtonenhaat en alles dat met allochtonen te maken heeft. Nederland bestaat dus uit 1,5 miljoen stemgerechtigden, mensen die voor hun mening uitkomen en op een beweging stemmen die het probleem Ahmed en Fatima snel uit de wereld gaat helpen doormiddel van een forse uitbraak van xenofobia anger. Hoeveel niet westerse allochtonen in Nederland wonen is irrelevant. Elke allochtoon met een baard en een lap stof om het hoofd, is een gevaar voor de openbare orde, voert duiven en loopt in de weg op het zebrapad – net wanneer de Aboriginal gas wil geven in z’n gepimpte Opel Astra. Althans, dat doen de ingezonden commentaren op internet vermoeden. Het zijn er heel veel… die commentaren. Onder aliassen die doet vermoeden dat de inzenders van hoog intellectueel peil zijn. Aliassen die zonder uitzondering treffend uit het mythologisch handboek geknipt zijn of samengesteld uit hoopvolle lettertekens. Telkens weer wordt afgevraagd of al die aliassen van 1 persoon zijn, of enkelen, maar daar schijnt de moderator van dienst geen antwoord op te weten. Om erachter te komen wat de doorsnee Nederlander beweegt om zijn en haar dagen te vullen met het bashen van buitenlanders, is het nodig om de voetbalcultuur in het licht te houden. De clubgeest van de moderne westerse mens heeft als kenmerk dat ‘de ander’ de rivaliserende club, inferieur is aan het eigene. Als die andere club heeft gewonnen, ligt dat nooit aan inzet, maar aan de arbitrerende elite, de overtredingen die slinks worden gepleegd in tegenstelling tot de eigen jongens die volop met het been richting delicate knie gaan. Ligt de ander te kermen van de pijn, gaat er gejuich op, ligt iemand van de eigen club op de mat, wordt er gevloekt en met ijzeren staven gegooid naar de keeper van de tegenstander. Schrijver dezes trekt het natuurlijk in ’t extreme, maar schetst wel wat er aan de hand is in ons overvol lijkende Nederland.
Ook dat is een beeld dat een karikatuurschets maakt van de werkelijkheid. Al in de 19e eeuw migreerde een groot gedeelte van het achterland naar de kuststrook. Alwaar de economische situatie veel beter was, of leek door de handel die daar al twee eeuwen bloeide. De kuststeden groeiden daardoor uit van strategisch gelegen kustplaatsen tot geprotubereerde conglomeraties met vaak snel uit de grond gestampte woonwijken, woningen met vijf tot zelfs zes verdiepingen volgestampt met grote gezinnen, tot 12 kinderen geen uitzondering. Alles werd op een kluitje gegooid: fabrieken, havens en woonwijken. De lege gebieden tussen de sattelietdorpen opgevuld en opgevuld tot er alleen nog de hoogte in kon worden gebouwd. De buitengebieden werden leeggehouden, om de illusie te wekken dat Nederland nog steeds een agrarische gemeenschap was. Ondertussen ging de groei gewoon door, werd steeds meer van dat agrarische gebied ingepalmd en werd het begrip Randstad geboren. Het kustgebied ten opzichte van het continentale gebied verwerd tot een scheefgetrokken demografisch wangedrocht. Pogingen in de late jaren tachtig van de vorige eeuw om grote delen van de industrie naar het Noordoosten te verplaatsen, werden getorpedeerd, weggewoven of halfslachtig ter hand genomen. Nog steeds ligt de druk van nijverheid, handel en werkgelegenheid onevenredig zwaar op de Randstad en is het achterland bezig met een ongekende ontvolking, zonder in de gaten te hebben dat de machtige buur Duitsland een enorme potentie kan bieden voor datzelfde achterland.

Rangen en standen.

De barbecue stoomt, walmt de lucht van gebakken dode dieren uit en de groene flesjes worden rijkelijk van kratje naar hand overgebracht. Eerst gaat het over die k****r zwarten en Zwarte Piet, maar al gauw is daar geen lol meer an en gaat men over in de taal van de steigerbouwer.

De baas, vooral. "Die is te lui om de dag in te kijken... overal ontslagen boodschappenjongen... weet niet eens wat ik aan het doen ben. Interesseert hem dat nou astie elk jaar maar z'n nieuwe Audi kan kopen. Die kale poenklep zou eens een daggie bij mij op steiger motte komme staan. Het zweet zou z'n ruggegraat uitlopen! O nee... dat hebtie niet." Wat? "Een ruggegraat vat je?"

Moet de man dan 's nachts voor jouw salaris gaan zorgen? Of denk je dat je zonder hem überhaupt nog werk zal hebben? Want als je het allemaal zo goed weet... waarom heb jij dan geen eigen bedrijf, goedlopend en een spiksplinternieuwe Audi onder je reet?

"Ik mog nie leren van de leraren. Ze vonden me te stom voor de Mavo. Stelletje oelewappers!"

O, nou ja, ik ken heel wat ondernemers die de lagere school zelfs niet afgemaakt hebben. Hennie van der Most, ken je die? Die kon lang niet lezen of schrijven maar maakte zijn kapitaal in de oudijzerhandel.

"Ja, je mot de mazzel hebbe natuurlijk."

En een beetje minder een grote waffel.

"Watte?! Ik ken werken ja!!! Ik werk me de pleuris en die eikels in hun dikke karren hebben alleen maar geluk gehad en nog nooit hun klauwen vuil gemaakt!"

Je hebt nu eenmaal luxe paarden en ezels die ploeteren haha.

"Ha ha ha ... ha.... (kwartje valt) uh... uh... (daarna volgt een waterval aan oprispingen over alles wat in zijn ogen het kwaad van de wereld is)."

De barbecue walmt nog lang die avond en de kratjesberg is nog lang niet leeg.

Ware verhalen en de verzekering dat het gelogen is.

Onlangs werd bekend dat Christopher Lee op een respectabele leeftijd overleed. Lee was vooral bekend om zijn rol als Dracula. Bram Stoker creëerde dit heerschap uit oude volksverhalen. Dracula de guerre de nom van woiwode Vlad III, leefde in de vijftiende eeuw op een bergtop diep in Transylvanië, kwam van oorsprong uit Walachije maar werd eenvoudigweg door Stoker in Transylvanië geparkeerd om daar een schrikbewind te voeren compleet met gespietste hoofden op zijn kasteelmuren. Geen lekkertje dus. Bloeddorstig was ie, maar of hij z'n dagen sleet in een doodskist en 's nachts vampier werd, dat is dus een verhaal dat nog steeds de rondte doet. Ik sprak Dracula laatst op een bloeddonorfestival voor de schoolkrant. Hij verzekerde mij dat de gespietste hoofden waarover men sprak, bloeiende geraniums waren in werkelijkheid. Dracula (werkelijke naam Rick van Smith) walgt van bloedworst, lijd aan somnabulisme en apnoe en wordt vaak in z'n tuintje gesignaleerd in een zwarte kapmantel die hij nog van zijn oude moedertje had geërfd. De goede man leed ontegenzeggelijk zichtbaar aan de beeldvorming die men over hem heeft. Ik kreeg prompt medelijden met hem, maar werd direct terechtgewezen: "Voel maar meelij met die Christopher Lee, hij dacht werkelijk Dracula te zijn en speelde niet dat hij bloed dronk, nee hij dronk bloed... liters van dat spul om in zijn rol te komen!" Jammer, weer een mythe doorgeprikt.

Fictieve romans beginnen vaak met "Er was eens..." maar een roman als Gullivers Reizen is weldegelijk een waarachtige beschrijving van een reis met onvoorziene gevolgen. De heer Lemuel Gulliver werd de toeloop van nieuwsgierigen bij zijn huis in Redcliff zo zat dat hij besloot een stuk land te kopen met een comfortabel huis in de buurt van Newark. Hij liet zijn reisverslag achter bij een zekere Swift, naaimachinefabrikant in Kensington die daar het beroemde boek Gullivers Reizen uit distilleerde. Swift vertelde me dat hij het manuscript driemaal zorgvuldig had doorgelezen en de stijl duidelijk en eenvoudig vond, maar ietwat breedsprakig. Swift, een eenvoudige boerenzoon die hoogbegaafd werd bevonden na tientallen tests door goeroes in de omgeving van Aleister Crowley en zijn kornuiten Bram Stoker en William Butler Yeats, zag zijn kans schoon en maakte er uiteindelijk een verhaal van dat door niemand werd geloofd maar gevreten door zijn publiek.

Ach, daarmee kunnen we alles in twijfel trekken. Het bestaan van het kabinet Rutte I & II, de participatiemaatschappij en de boeken die de PVV ideoloog Martin Bosma schrijft. Allemaal fictie. Ook Bosma lijd onder zijn beeldvorming vertelde hij me laatst in de beeldentuin van de Buitenplaats in Eelde. "Schrijf je een heldenroman, wordt die vertaald als een politiek statement dat de laatste dagen van Nederland inluidt." Er biggelden zowaar tranen uit z'n zwart omrande ogen. "Natuurlijk is Nederland in verval," snikte Bosma nog na, "maar dat gaat niet zozeer om de Bosscheplaat en de dreven van Giethoorn = ken jij Fanfare? Schitterende film toch? Met hoe heet ie alweer... Ja ja Rien Mussert als triangelist of is het triangelspeler? Onnavolgbaar dat portret!" Bosma werd zowaar weer blij. Met z'n mouw veegde hij z'n tranen uit en vervolgde..."Nee het zijn de Hollanders die worden bedreigt. Altijd weer die Hollanders!"

Een troost... schraal maar doeltreffend. Boeken als die van Bosma en Swift zullen altijd geschaard worden onder romannetjes met een slecht einde. Ze zijn ongeloofwaardig en de een blijft voor altijd literatuur en het andere verdwijnt in de grabbelbakken van de Slegte (die weer terugkomt, de Heere Zij Geprezen!).

Typetjes

Als zovelen zit ik vaak op LinkedIn te mijmeren en de dingen te aanschouwen die velen op gezette tijden uit hun op kolen gestookte peceetjes persen. Typetjes zijn het met wonderschone curriculums vitae, baantjes, connecties, en communities zoals groepen op een wonderlijke manier op z'n LinkedIniaans worden genoemd. Daar wordt over alles gediscussieerd. Sollicitatietrainingen, hersenspoelingen en ook over alledaagse dingen als religie en hoe je een speltbrood bakt tussen twee aangesloten strijkijzers. De NLPers hebben er de overhand, daar op dat LinkedIn, dan komen de sceptici die NLP wel lollig vinden maar het geloof in een gezond hoofd naar het land der fabelen verwijzen. Opvallend vaak zie je zo'n typetje zijn profiel doorspekken met universitaire opleidingen van een maand of drie, afgestudeerd natuurlijk en bezig te promoveren op de droogmaling van een zak aardappelen in het geniep. Een hele reeks functies volgt dan die allemaal te maken hebben met consulent, ad interim coach, hulpsheriff, onderzoeker aan de Universiteit van de Gulden Globe, ja er zijn zelfs lieden die tot ridder zijn geslagen in een vervalste orde van Maltezer Grottengidsen of erger een verstuikte voet als titel aannemen. Om maar te zwijgen van de stapelaars. Ze hebben niet alleen een hele universiteit in pacht, maar dragen titels als psychosoof, antropograficus, doctor in de arcenicologie en weten alles van flantjes (sic) het menselijk ontwerp, de holistische kosmos, universaliatis connototatis, hermeneutiek en social behavior in de Derde Dwarsstraat te Krommenie. En laat ik het niet hebben over de leerstoelen die deze lieden bekleden in de Derde Wereld. Laatst las ik dat een van die mormonologen zich onledig hield met het bestuderen van de lipstructuur ener vuilgebekte woestijnrat.

Alle gekheid op een stokje... van sommigen kan ik het bloed wel drinken. De Patrickjes van het oncologische carcinomen landschap... de humhumhummers, reizigers in ongein, compleet verdwaasde antropomorfe gezelschapszoekers. Het zijn ervaringsdeskundigen die 12 jaar studie naar neurobiologische afwijkingen zien als tijdverspilling. Immers zij hebben die wijsheid allang uit obscure boekjes gehaald, planten hele hoofdstukken over in eigen in elkaar gedraaide tralala uitgaves die als warme broodjes over den toonbank gaan, geven college waar ze kunnen, ja LinkedIn natuurlijk. Het platform voor dolgedraaide psychopaten met een antipilofarmica syndroom. Maar snappen er geen ene donder van dat al hun wijsheid afkomstig is uit juist die onderzoeken naar de hersenstructuur van primaten met een stoornis. Laat maar, zal iemand uit het publiek nu roepen. Gekken en dwazen die schrijven op deuren en glazen zul je altijd blijven houden. Jazeker, in het gesticht ermee, ver weg van het bewoonde land. Op een eiland in de Golf van Rabauwen en Braakzieken! Als ik dit soort lui tegen kom, zal ik niet nalaten om naar knieschijven te speuren om ze daarna als overbodige kartonnen dozen naar de ratsmodee te trappen! Ziek zijn die lui, ziek in hun hoofd en hart.

De kale mus.

Het idee dat de moderne kunst een bijzondere verplichting, een geavanceerde of avantgardistische plicht heeft om de eigen tijd te ontstijgen en die te veranderen, en daarmee de aard van de kunst zelf, is een bijzonder ongemakkelijk idee. Het geloof dat telkens weer de kunst op achterstand zet, geloof in de maakbaarheid moet hebben. 

Ondertussen lopen honderdduizenden de Late Rembrandt tentoonstelling plat, is Van Gogh nog steeds het icoon van de kunstwereld en brengt miljarden dollars op in de grote veilinghuizen. 

Het idee is zowel creatief als destructief, immers verwoesting brengt iets nieuws voort. Dus laten we beginnen het 'Rijks' plat te gooien en alle Van Goghs te verbranden en met die werken alle werken uit de rijke kunsthistorie. We hebben nieuwe kunstvormen nodig, voorbij de hachelijke grenzen van de verbeelding. Ergo sum schroom niet om de molotovcocktails uit het vet te halen, Joseph Beuys uit z'n eeuwige slaap en in een gillende Stuka zetten om musea te bombarderen, huizen binnen te dringen en waardevolle collecties op straat te verbranden, kunstenaars tegen de muur te zetten, schrijvers de handen afhakken en alles wat naar kunst en cultuur riekt naar het Taurusgebergte te verbannen om aldaar rotsblokken te verplaatsen en er zo nu en dan onder verpletterd wordt. 

Het is de laatste exercitie die we nog nodig hebben om de huizenblokken in de steden en dorpen er nog grauwer uit te laten zien als ze al zijn, waar geen takje boven grijsgroene schuttingen uitsteekt, het blik tot in de voortuin geparkeerd staat en zonder uitzondering grijs, wit en zwart is. Waar de laatste eerlijke kunstenaar overdekt met kokend pek en zwarte veren door de straten wordt gevoerd en de kreet klinkt: "Zo die kunstlul maken we even burgemeester!" Dat is de ultieme nieuwe kunstvorm pur sang! Niets dat nog riekt naar creatieve arbeid, het eerlijke handwerk met beitel en kwast. Voortaan coacht de ene helft van Nederland de andere in een maakbaarheid dat erger is dan beschreven door Orwell in zijn novelle 1984. Mindfulness dat niet meer is dan hersenspoeling, het ontwaarden van denkprocessen die er alleen maar zijn als overprikkeling en onrust zaait. Hup grauwe werkelijkheid! Hup Nederland Hup!!!

Daar vliegt een kale mus, net de grens overgestoken. Prompt geplukt van dons en veren. De mus kijkt met verwonderde ogen naar zijn karkas en sluit ze dan... voorgoed.

Qwzll...

Conditie.

Ongeveer 2% van de Nederlanders heeft een IQ dat hoger is dan 125 of 130 (afhankelijk van de test) en is daarmee hoogbegaafd. Tussen denken en denken zit weldegelijk een groot verschil. Er zijn convergente denkers die alle informatie welke ze krijgen meteen inpassen in hun eigen wereldbeeld. Divergente denkers, breiden hun wereldbeeld juist uit met de zopas verkregen informatie. De convergente denker verdikt, de divergente denker verheldert zijn blik.

Een hoogbegaafde worstelt vaak met de divergentie en de convergentie in zijn denken, het is veelal een samenspel tussen de verschillen in het denken an sich. Meestal wint het convergente... De divergente denker is echter meestal juist degene die niet vast te pinnen valt op kennis of de mate van slimheid. De divergente denker valt overal buiten de boot. Te intelligent om hoogbegaafd genoemd te kunnen worden (vaak is de IQ test een onmogelijk middel om überhaupt de intelligentie te meten van divergente denkers). Vaak ook, werken 'superbegaafden' niet aan hun status... voor hen is de intellectuele uitdaging het belangrijkste in een carrière. 

Het zou te verklaren kunnen zijn uit mijn observatie ten aanzien van het gedrag van hoogbegaafden. Sommige hoogbegaafden vinden zichzelf zo superieur aan de gewone of normale mens, dat het arrogante etterbakjes zijn die voor elke wissewasje als een verongelijkte peuter krokodillentranen spuiend gaan liggen rollen op de supermarktvloer om hun zinnetje door te drijven. Niks intellectuele uitdaging... alles is snel saai of vervelend en weinig hoogbegaafden hebben kennelijk door dat juist in het saaie en het voorspelbare een enorme uitdaging ligt. 

Discussiëren met hoogbegaafden op internet fora, komt altijd uit op het verongelijkte eigen gelijk, de vorm en nooit de inhoud. Convergentie versus divergentie ergo summa sum...

Museumbezoek.

Joost Zwagerman, Bram Bakker, Jan Mulder, Sophie Hildebrand et al, cum suis en wie er nog meer aangesloten is bij de gekte van Hilversum, ze hebben één ding gemeen. Museumbezoek en dan het liefst in de catacomben van een in de oorlog fout museum [lees hier] om daar stukken uit op te vissen die het daglicht niet verdragen kunnen. Zwagerman en zijn vrienden poneren zich als kunstliefhebbers, maar vooral Zwagerman heeft al enkele tentoonstellingen mogen maken als gastcurator. "Ze moeten me wel hebben," zegt hij dan grijnzend van oor tot oor. Zwagerman heeft wat boekies geschreven, maar is bekender van zijn kop op de televisie dan wat hij op papier plettert. Bagger! Kletsen kan hij als de beste, en nu mag hij met de usual suspects in zijn kielzog de kunsthysterische kenner uit gaan hangen.

Nederland verwordt tot een cultuurarm land, een land dat haar kunstenaars de Noordzee in en over jaagt. Echte kunstenaars vechten jarenlang om een museum te mogen bouwen in een leegstaande fabriekshal, moeten tientallen helsdeuren open zien te trappen, lullen de blaren op hun tong, maar als je een celebrity bent, krijg je zelfs de kelderdeuren van een wereldvermaard museum open zonder al te veel moeite in de tijd die nodig is om een eitje te koken. Vanwege de kijkcijfers, de exposure, de toestroom van honderdduizenden idioten die zich laten lokken door de glamour van een TV presentator die in z'n rooie decor een platheid permitteert waar zelfs jakhalzen kotsmisselijk van worden.

Ik word er dus kotsmisselijk van.

Freaks on internet...

Zeikerds, betweters en bemoeials. Lieden die bij je komen staan met de handen in de zakken, loerend waarop het mis kan gaan. Deze keer staan ze niet in je nek te hijgen, maar lopen de timelines af, surfen over profielen en speuren zo naar anomalieën, foute aannames, 'verkeerde' standpunten en tegenstellingen. Zij zijn op de wereld om je te verbeteren, ook al is de verbetering een verslechtering van hetgeen toch al geen beste redenering was. Maar dat in het midden gelaten.

Het zijn de kenners, de mannen en vrouwen die boekenkasten vol hebben staan van het Kookboek van Tante Marie, tot de Geschiedenis van de Syrisch Orthodoxe Gemeenschap in het Farsi. Je hebt het over de vingerwijzingen van William Turner in The Decline of Cartagho, en krijgt prompt college over het Boek Job in 34 kwatrijnen... Of oppert iets over het snoeien van wijnranken in de maand september, en wordt meteen getackeld door een amateurvinoloog...

Deskundigheid alom en geloof maar niet dat JIJ ergens deskundig in bent. Helemaal NIET, want bij iedere mening of opvatting, slaan de deskundigen met boekentermen, gelezen of niet gelezen wetenschap (als de wetenschap niet compleet ontkent wordt) je om de oren. De betweterige oom op de verjaardag die blijft strijden en geen duimbreed toegeeft...

Dat wat internet nu is en vooral de sociale media en haar fora, groepen zelfingenomen freaks die overal verstand van menen te hebben, iets met de knippen en plakken toetsen hebben, links rondstrooien gelijk Zwarte Piet zijn pepernooten, blaten, praten, keffen en purgeren!

Overpeinzingen...

Discussie over betaald worden als kunstenaar....

Deze kunstenaar zou zich de knieën stukslaan omdat er een Himmelhoch Jauchend bedrag op zijn rekening wordt gestort voor een schilderij dat 100x120cm meet, volgesmeerd is met kostbare olieverf en ondertekend met een volstrekt onbekende naam. Er wordt gerefereerd aan een kunstwerk in de publieke ruimte, dat hij lang geleden plaatste over een fietspad en hem een fors bedrag zou hebben opgeleverd.

Het is economie meneer. Dat kunstwerk moest aangemeld worden bij de nuts-instanties. Van kabelproviders, waterleiding en waterzuivering, energiebedrijf en wegbeheerder tot de gemeente, provincie en kadaster aan toe. Dat heeft leges opgebracht voor die instanties, ze moesten er een vergunning voor afgeven. Daarna moest het kunstwerk vervaardigd worden. Een lasser heeft er twee weken over gedaan tegen een fors uurloon en materiaalkosten (daarmee betaalde de lasser zijn vaste lasten en noem maar op) na het maken, moest het kunstwerk getransporteerd worden, opgebouwd. Daar kwam een kraanwagen en machinist aan te pas, betaald, zodat het bedrijf een factuur kon sturen en als omzet kon opvoeren. Over het budget is BTW betaald, inkomstenbelasting en het restant is uitgegeven door de kunstenaar zelf aan levensonderhoud en nodige investeringen in materiaal (wat op zijn beurt weer leveranciers aan omzet helpt). Wat wil je? Alles in deze wereld kost geld. Alleen de zon gaat voor niets op en weer onder ook. Maar de kunstenaar mag geen cent zien?

De journaallezer.

Even voor achten lijkt er niets aan de hand te zijn. Het leven kabbelt rustig, de files gelukkig korter dan verwacht, de NS rijdt wel maar heeft haar hand in haar broekje want er werd sneeuw verwacht die niet kwam. Dan plotseling op Twitter, wordt de vraag gesteld wat er toch aan de hand is. Het journaal wil maar niet beginnen. De volgende twittert dat het beeld op zwart staat. Dan barst het los... Een gewapende man is de studio binnengedrongen en wil een speech geven voor het apathische volk dat avond aan avond zich laat voorliegen door het NOS gepeupel. Nog geen halfuur later stroomt Twitter vol met screenshots van een jongen in pak, stropdas en een wapen, een kolossaal wapen. Het is op niemand gericht, het wijst naar de grond. De jongen staat er duidelijk besluiteloos bij. Verward is ie, hij heeft een briefje met eisen en dreigingen afgegeven. 98 hackers, 8 zware bommen en zelf is ie gegijzeld door zijn opdrachtgevers...

Afijn, het staat allemaal in de krant, naam en adres zijn bekend. Het land op z'n kop, Wilders wacht even met Twitteren tot de vertaling klaar is van een Korantekst die het allemaal even zal duiden. Journalisten lopen rond als hijgende herten want Wilders is nergens te bekennen en het persteam van het journaal zegt ook al niets. De jongen was al snel overmeesterd door een beveiliger, de politie kwam, zag en maakte de boel nog erger dan ie ooit geweest was. Opstelten verscheen en maakte maatregelen bekend die dit soort incidenten voor eens en altijd zou verbieden. 

Het kabinet verontwaardigd omdat twee zenders tegelijkertijd op slot gingen en de jongens en meiden van SBS hadden de avond van hun leven, want SCOOP! 

Niemand heeft het over de jongen zelf, die in een psychose leek te verkeren. Net allebei zijn ouders verloren, 19 jaar en studerend aan niet de minste Technische Universiteit. Wat er in zijn hoofd omging, het motief, we weten het niet. Ik zou als journaalredacteur hem die vijftien minuten gegeven hebben. Ga er op los jongen, zeg dan wat je te zeggen hebt. Wij hebben allemaal een maand geleden Je Suis Charlie geroepen... vrijheid van meningsuiting. Kom op maar. Nee, niets van dat al. De jongen is overmeesterd nadat hij z'n wapen had laten vallen. Meegenomen en weggezet als een terrorist die een kwaadaardige boodschap kwam brengen aldus Sjuul Paradijs van het vage blaadje met pastachoca letters op de voorpagina. 

We hebben er weer een. Een Nederlandse jongen met een allochtoonse naam, lichtgetint en vanwege een licht vergrijp bekend bij de politie. Het hele canaille kon zich te buiten gaan aan de meest smerige racistische en xenofobische wartaal. Op Twitter, op Facebook en onder de artikelen die als een op hol geslagen Stalinorgel de dagbladen vervuilden. We horen er weer bij. Want wat waren we jaloers op de bomaanslagen in Londen en Madrid, Boston en Charlie Hebdo... Nu wij weer na een misselijkmakende moord op evenzo misselijkmakend mannetjes. 

Natuurlijk, de schietpartij in Alphen aan de Rijn, de aanslag in Apeldoorn op de Oranje bus, dat waren maar incidenten door witte verwarde mannen. De knaap is lichtgetint, staat zelfs op Facebook met een bontkraagje op zijn jas, dus terrorist en niets anders. 

Verward moet je zijn om in zo'n actie te schieten, bijvoorbaat gedoemd te mislukken. Met een nepvuurwapen, houterig en schichtige blik... dan wordt je niet serieus genomen natuurlijk. Na de damschreeuwer en de waxinelichtjes gooier hebben we nu Tarik de Journaallezer.

Populisme.

Populisme heeft ons nooit meer gebracht dan complete ellende. Van de patriotten die Van Oldebarneveld en de gebroeders de With ombrachten tot het venijn dat thans internet en de Kamers onveilig maakt. Wie denkt dat populisme de oplossing is voor alle vraagstukken die de hedendaagse samenleving maakt tot de hedendaagse samenleving... is niet goed snik en kent zijn of haar geschiedenis niet, of erger nog, heeft hier en daar een klokje horen luiden maar weet van geen klepel nog locatie waar dat klokje hangt, hing of hong...

Voor hen die roepen dat het allemaal zo'n vaart niet lopen zal... Een ooggetuige gaf zijn relaas van de gebeurtenissen tussen Hitlers machtsovername en een aantal weken verder... "Ik zal maart 1933 nooit vergeten. Na twee weken vakantie met mijn ouders in Zwitserland ging ik terug naar mijn school in München. Precies in die weken hadden Hitler en zijn nazi's de volledige macht in Duitsland gegrepen. Het was voor mij een kolossale schok om te merken dat leraren opeens het tegendeel verkondigden van wat zij beweerden vóór mijn vakantie. En meisjes die drie weken eerder nog zaten te zwijgen over een docent, gaven hem nu aan omdat hij hen had verboden de les te beginnen met "Heil Hitler". In drie weken tijd waren zij allen overtuigde, echt overtuigde nazi's geworden. Ik was bijna vijftien jaar oud en sindsdien maak ik me geen enkele illusie over het kwaad dat in mensen schuilt..."

Sinds het "Minder, minder, minder" dat Wilders zich meende te moeten laten ontvallen tijdens een nota bene verloren verkiezingsstrijd, worden mensen al wakkerder dan wakker, maar verbaast het me helemaal niks dat de scheidslijn tussen goed en kwaad dan aan de ene kant en dan weer aan de andere kant ligt. Nu is plotseling iedereen recht door zee en veroordeelt discriminatie en fascisme en zegt in andere woorden opeens weer het tegenovergestelde vanwege een aanslag, of uitlatingen van een enkeling. Aanslag Charlie Hebdo, de enkeling een jihadi die een platformpje krijgt in een haatkrant (sinds kort de hele mainstream media)...

We zullen afwachten wie recht door zee blijft en wie plotsklaps na de machtswisseling recht in z'n schoenen blijft staan. Ik hou m'n hart vast.

Illuminati III

De Illuminati heeft haar hoofdkwartier op de Maan. Bij volle Maan, wordt er gezegd, schijnt de zon ongehinderd op deze aardklomp. Dat is natuurlijk niet waar. Het licht bij Volle maan is afkomstig van de vele toortsen en de gouden weerlicht van de innerlijke rijkdom. Illuminati die zijn gestationeerd op de aarde om de voortgang van de voortplanting en de uitbuiting van het humane product in de gaten te houden, komen één keer per maand bijeen in de Maan om verslag uit te brengen en zich te laven aan drank en spijs, ontvoerde vrouwen, jonge meisjes en jongetjes en over wetenschappelijke experimenten met vermisten te praten. Het is van het diepste geheim, maar inmiddels bekend omdat veel aardse Illuminati soms hun mond voorbijpraten, zodat internet verzadigd aan het raken is van de onthullingen. Tientallen websites, honderden, zoniet duizenden groepen op de sociale media. De Illuminati begint ietwat gespannen te raken van al die onthullingen.

Ach het is me wat met die Illuminati-watchers :-)

De Illuminati II...

De bijeenkomsten van de Illuminati zijn geheim, zeer geheim. Niemand kent de locatie, niemand de sleutel van de ingang. Die ingang wordt streng bewaakt door een roulerende groep secretarissen generaal van de diverse departementen, vanuit verschillende naties. Echter... een kleine groep van Illuminati-watchers die slinks een van de secretarissen generaal al tijden volgt op Facebook en Twitter is achter een van die geheime plekken gekomen. Een kelder in het Vredespaleis te Den Haag. Als de Illuminatie al shiftshaping door de kelderingang verdwijnt, komen zij in actie. De laatste Illuminati die door de deur wil gaan, wordt overmeesterd en uitgekleed om zo een van de groepsleden onherkenbaar naar binnen te laten glippen. Helaas kent dit groepslid niet de kunst van het shiftshapen en wordt direct ontmaskerd als een binnenglipper, een outcast van het ergste soort. Zoals in de 19e eeuw gebruikelijk was (de Illuminati gelooft stevig in de Romantiek) wordt hij onthoofd en boven een vuurtje geroosterd. Daarna gespietst aan het grote zwaard van de Opperheer der Heren en rondgedragen als een knapperig hapje voor de aanwezigen. Vandaar dat het groepje volgers steeds kleiner wordt. Er zijn ook nog Illuminati-spotters die veilig vanachter hun laptop de Illuminati volgt. Ze hebben zich verenigd in allerlei groepen op Facebook en LinkedIn. Twitteren doen ze maar niet, dat loopt teveel in de gaten. Het zijn de zoekers die alles wat ze te weten komen delen met elkaar. Ze googlen zich suf, plakken op iedereen die er verdacht uitziet een Illuminati-sticker en zetten elkaar aan tot stukjes die louter over de Illuminati gaan. Sommigen hebben weliswaar een spellingscursus nodig, maar de verhalen zijn sappig en gaan diep in de fantasie van de volgers.

Af en toe wordt zo'n Illuminati-hobbyist afgevoerd door twee mannen met een wit busje, maar dat mag de pret niet drukken. Dat is nu zo'n slachtoffer, geofferd op de slachtbank van de Illuminati en zijn of haar naam wordt opgenomen in de Hal der Helden. Het ultieme martelaarschap en het bewijs dat de Illuminati groot en machtig is. Ze zijn ervan overtuigd dat de Illuminati buitenaards is. Dat het afstammelingen zijn van de grote Enki, de schepper van de wereld die de wereld heeft geschapen om er slaven te houden, en mensenvlees. Vooral mensenvlees. De Illuminati is gek op mensenvlees. De rampen die over de aarde komen, zijn louter bedoelt om de niet aflatende bloeddorst en honger naar de weke delen van de mensensoort te bevredigen. Groot is die honger en de dorst. Ondertussen maken de Illuminati zoveel mogelijk mensenvlees aan door geboortegolven te veroorzaken. Na elke ramp worden er twee keer zoveel mensenkinderen geboren. Spekkie naar het bekkie van de Illuminati...

Ok, die volgers... Ze zijn werkloos, uitgerangeerd, weggejorist uit banen en de maatschappij. Rancuneus. Velen kunnen niet tegen de seizoenen. Als het winter is moet het zomer worden, als het zomer is zo snel mogelijk herfst en dan winter om gauw weer de blaadjes aan de bomen te zien verschijnen. In de winter is het te koud, in de zomer te warm en als het herfst is... waait het te hard. De lente gaat nog wel, maar de Illuminati houdt niet van de lente, dus die verdwijnt elk jaar weer meer naar de achtergrond. De wetenschap roept dat dit door de klimaatverandering komt, maar de Illuminati-watcher weet wel beter. Het komt door de chemtrails die vliegtuigen veroorzaken, mobiele telefoons die straling veroorzaken, aardappels die worden geteeld in geinjecteerde grond. Allemaal door toedoen en onder toeziend oog van de Illuminati. De farmaceutische industrie is de grootste bondgenoot van de Illuminati. Die zorgt voor allerlei pillen die autisme veroorzaken, ADHD bij kinderen en ADD bij volwassenen. Dat maakt ze druk en productief. Allemaal volgens de Illuminati-watchers. Ze zijn er vast van overtuigd en dromen ook vaak van de Illuminati. De hele dag zijn ze ermee bezig met de Illuminati.

Enfin, ik ben de volgende die de laatste Illuminati moet overmeesteren en mezelf voordoen als een Heer. Gelukkig heb ik jarenlang kunnen oefenen op de kunst van het shapeshiften. Ik kan perfect een kameleon nadoen. Heel geschikt in dit gezelschap. Maakt u op voor een feuilleton over en uit de diepste krochten van de Illuminati. Ik hou u op de hoogte.

De Illuminati...

De Illuminati... Verlichten van de ziel. Heren in zwarte toga, met een rood lint op de borst waarop Maltezer Kruizen zijn geborduurd, lopen statig door een zuilengalerij onderweg naar... Naar het altaar van Mammon... naar een deur die de vlammen van de hel verspert en opent bij het woord Semsalamander. Eenmaal over de drempel laten de heren prompt hun statigheid varen en gooien zich dansend en springend in de vlammen die als bij toverslag veranderen in gouden munten en meer van dat fraais. Het zijn prinsen, koningen, captains of industry, majesteiten, kalende heren, heren met baarden en snorren, mannen met knijpbrilletjes en lieden met de aktetas vol paperassen nog onder de arm. Ze laten elkaar hun shiftshapes zien. De een wordt een adder, de ander een leguaan en een derde brult iets uit z'n leeuwenbek. Ze lachen en vieren feest in de flonkerende stralen van het gouden licht afkomstig van de bergen gouden munten. In het midden ligt een eiland opgetuigd met bonds, effecten en obligaties. Daar staat de Opperheer der Heren...

Hij begint zo: "Mannenbroeders, krijgers van het zwaard, bazen van spijkerbroekenateliers, heren (geen dames) we gaan eerst de Rolls Royce van broeder Philip omgooien, daarna pakken we elk het kruis van onze voorganger en gaan erin hangen. Snuif op die heerlijke geur van geldmakers en mannen van stavast!"

Een van de mannenbroeders maakt zich los uit de groep jolige heren. "Heer der Heren!" Roept hij. "Ik ben nieuw hier, pas aangekomen in de Galerij der Rijken. Ik heb mijn geld verdiend met het uitgeven van populaire blaadjes. Nu wil ik iets anders gaan doen. Kunt u mij van advies dienen?"

"Jazeker!"Antwoordt de Opperheer der Heren uiterst directief, "Vanaf nu investeer je in wapenfabrieken, terreurbendes en oligarchen. Jouw geld is nodig om de wereld te overheersen. Bouw zoveel mogelijk paleizen, koop jachten, auto's en het liefst Duitse limousines. Koop hele autofabrieken op desnoods en laat ze zoveel mogelijk onsmakelijke auto's bouwen zodat ik en mijn Bentley eruit spring. Eh sorry, Bugatti Veyron.

En nu! Omduwen die kutRolls van Philip!"

Juichend springen de kerels op de Rolls en draaien hem om en om door de gouden bergen, over het papiereiland, tot in de verste hoek. Daarna kruipt iedereen spontaan in het kruis van degene die het dichtstbij staat. Na een kwartiertje ruften en snuiven, staat ieder weer op om naar de Heer der Heren terug te gaan. Deze houdt een enorm zwaard omhoog. "Jij daar!" Schreeuwt de Heer der Heren naar de nieuwkomer. "Lik de punt van mijn zwaard, maar waag het niet een ladder of zo te gaan zoeken. Klim er in!" De nieuwkomer, uitgever van populaire blaadjes, klemt zijn handen om het zwaard en klimt naar boven, een spoor van bloed achterlatend. Aan de top gekomen, likt hij de punt van het zwaard en schreeuwt: "I'ts lonely at the top, all you fucking pesants... just follow me!" Voor hij erop bedacht is, klimt het hele zooitje in het zwaard, dat te zwaar wordt om door de Heer der Heren te kunnen dragen. Hij rolt om en de Heren met hem.

Later in de boardroom van een der Heren, dertig hoog boven de haven van Rotterdam, wordt er nog stevig gedronken en gelachen om deze onnavolgbare grap.