Museumbezoek.

Joost Zwagerman, Bram Bakker, Jan Mulder, Sophie Hildebrand et al, cum suis en wie er nog meer aangesloten is bij de gekte van Hilversum, ze hebben één ding gemeen. Museumbezoek en dan het liefst in de catacomben van een in de oorlog fout museum [lees hier] om daar stukken uit op te vissen die het daglicht niet verdragen kunnen. Zwagerman en zijn vrienden poneren zich als kunstliefhebbers, maar vooral Zwagerman heeft al enkele tentoonstellingen mogen maken als gastcurator. "Ze moeten me wel hebben," zegt hij dan grijnzend van oor tot oor. Zwagerman heeft wat boekies geschreven, maar is bekender van zijn kop op de televisie dan wat hij op papier plettert. Bagger! Kletsen kan hij als de beste, en nu mag hij met de usual suspects in zijn kielzog de kunsthysterische kenner uit gaan hangen.

Nederland verwordt tot een cultuurarm land, een land dat haar kunstenaars de Noordzee in en over jaagt. Echte kunstenaars vechten jarenlang om een museum te mogen bouwen in een leegstaande fabriekshal, moeten tientallen helsdeuren open zien te trappen, lullen de blaren op hun tong, maar als je een celebrity bent, krijg je zelfs de kelderdeuren van een wereldvermaard museum open zonder al te veel moeite in de tijd die nodig is om een eitje te koken. Vanwege de kijkcijfers, de exposure, de toestroom van honderdduizenden idioten die zich laten lokken door de glamour van een TV presentator die in z'n rooie decor een platheid permitteert waar zelfs jakhalzen kotsmisselijk van worden.

Ik word er dus kotsmisselijk van.

Freaks on internet...

Zeikerds, betweters en bemoeials. Lieden die bij je komen staan met de handen in de zakken, loerend waarop het mis kan gaan. Deze keer staan ze niet in je nek te hijgen, maar lopen de timelines af, surfen over profielen en speuren zo naar anomalieën, foute aannames, 'verkeerde' standpunten en tegenstellingen. Zij zijn op de wereld om je te verbeteren, ook al is de verbetering een verslechtering van hetgeen toch al geen beste redenering was. Maar dat in het midden gelaten.

Het zijn de kenners, de mannen en vrouwen die boekenkasten vol hebben staan van het Kookboek van Tante Marie, tot de Geschiedenis van de Syrisch Orthodoxe Gemeenschap in het Farsi. Je hebt het over de vingerwijzingen van William Turner in The Decline of Cartagho, en krijgt prompt college over het Boek Job in 34 kwatrijnen... Of oppert iets over het snoeien van wijnranken in de maand september, en wordt meteen getackeld door een amateurvinoloog...

Deskundigheid alom en geloof maar niet dat JIJ ergens deskundig in bent. Helemaal NIET, want bij iedere mening of opvatting, slaan de deskundigen met boekentermen, gelezen of niet gelezen wetenschap (als de wetenschap niet compleet ontkent wordt) je om de oren. De betweterige oom op de verjaardag die blijft strijden en geen duimbreed toegeeft...

Dat wat internet nu is en vooral de sociale media en haar fora, groepen zelfingenomen freaks die overal verstand van menen te hebben, iets met de knippen en plakken toetsen hebben, links rondstrooien gelijk Zwarte Piet zijn pepernooten, blaten, praten, keffen en purgeren!

Overpeinzingen...

Discussie over betaald worden als kunstenaar....

Deze kunstenaar zou zich de knieën stukslaan omdat er een Himmelhoch Jauchend bedrag op zijn rekening wordt gestort voor een schilderij dat 100x120cm meet, volgesmeerd is met kostbare olieverf en ondertekend met een volstrekt onbekende naam. Er wordt gerefereerd aan een kunstwerk in de publieke ruimte, dat hij lang geleden plaatste over een fietspad en hem een fors bedrag zou hebben opgeleverd.

Het is economie meneer. Dat kunstwerk moest aangemeld worden bij de nuts-instanties. Van kabelproviders, waterleiding en waterzuivering, energiebedrijf en wegbeheerder tot de gemeente, provincie en kadaster aan toe. Dat heeft leges opgebracht voor die instanties, ze moesten er een vergunning voor afgeven. Daarna moest het kunstwerk vervaardigd worden. Een lasser heeft er twee weken over gedaan tegen een fors uurloon en materiaalkosten (daarmee betaalde de lasser zijn vaste lasten en noem maar op) na het maken, moest het kunstwerk getransporteerd worden, opgebouwd. Daar kwam een kraanwagen en machinist aan te pas, betaald, zodat het bedrijf een factuur kon sturen en als omzet kon opvoeren. Over het budget is BTW betaald, inkomstenbelasting en het restant is uitgegeven door de kunstenaar zelf aan levensonderhoud en nodige investeringen in materiaal (wat op zijn beurt weer leveranciers aan omzet helpt). Wat wil je? Alles in deze wereld kost geld. Alleen de zon gaat voor niets op en weer onder ook. Maar de kunstenaar mag geen cent zien?