Al tema de nuestro tiempo
Het thema van de nieuwe tijd.
“Pater ait!” Vader ik stort ter aarde. De veronderstelde uitroep van Ikarus
wanneer hij te dicht bij de zon kwam en zijn veren van was smolten. Het thema
Ikarus is het thema van de hedendaagse kunst. De kunstenaar die te dicht bij de
zon komt, verliest zijn beide benen, springt van het dak, drinkt zich dood of
verhangt zich aan een pergola bij z’n Spaanse kasteel.
Karel Appel deed het licht aan als
tie ging schilderen. De man stapte zijn ruim bemeten werkplaats in, taste naar
zijn binnenste innerlijk en draaide een knopje om. Daarmee schakelde hij z’n
innerlijk licht in. Een blacklight ter hoogte van zijn longen of ergens in de
buurt van zijn darm-schijtkanaal.
Jezus was een paria! Karel was een
van binnenuit verlichte haloween-pompoen. De verlichting heeft haar intrede
gedaan. God heeft de mensen geschapen naar Zijn goedmoedige en liefderijk
evenbeeld. God zag dat het goed was, maar wie zegt dat Hij goed bij Zijn hoofd
was? Een goede kunstcommissie maakt zich onsterfelijk, wanneer zij van haar
notulen een dadaïstische collage maakt. Het verstand is kreupel, de tong
raaskalt, de geest is wankel. Gezien in het licht van een langzaam uitdijende
kosmos, waarvan de grenzen na miljarden millennia nog nimmer bereikt zullen worden,
is de zon niet meer dan een nietig speldenknopje dat zo’n beetje ligt te
sudderen in het waterige najaarslicht. De kunst verkeert in crisis en ik zit er
middenin. Bij God zal ik niet weten wat de goede, de juiste weg is naar een
intrinsiek verantwoordelijke beeldtaal, consequent en integer. Maar kunst is
namaak, artificieel. Geen zinnig mens kan zeggen dat kunst integer is van
binnenuit, het is een paradigma een paradoxaal axioma. Kunst is pas kunst tot
het tegendeel bewezen is!
.UIT
Geen opmerkingen:
Een reactie posten