De imaginaire wereld

Volgens sommige bronnen zou in de jaren twintig van de vorige eeuw een aantal leiders van de bolsjewistische geheime politie een zoektocht naar Shambhala hebben gepland in het diepste van het binnenste der aarde, met de gedachte dat ze de idee van een aards paradijs konden laten versmelten met die van een Sovjetparadijs. In haar Geheime leer (1888) van madame Blavatsky echter, kwam Shambhala  voor in haar telepathische berichtenstroom die ze kreeg van Tibetaanse informanten en meldde dat er Atlantische vluchtelingen waren neergestreken op het heilige eiland Shambhala in de Ghobi woestijn. Ik kreeg onlangs een magische steen aangeboden van een kort ventje in een broek van jute gevlochten en een soortement taartvormige haarknot op z'n hoofd. Hij was beladen met gouden kettingen waaraan flonkerende stenen hingen die hij de Tranen Van De Sirakali noemde. Hij beweerde dat het de Cintamani steen was, afkomstig van de ster Sirius.

Volgens hem was Shambhala inderdaad een Heilige Plaats en stond het via onderaardse kanalen in verbinding met Agarttha dat weer wordt genoemd in een Tibetaans Heilig Geschrift de Kalachakra Tantra. In de jaren dertig deed het bericht de ronde dat Heinrich Himmler en Rudolf Hess een expeditie naar Tibet hadden gestuurd met als doel de oorsprong van een zuiver ras te vinden. Het is nauwelijks bekend en niet duidelijk hoeveel mensen in het opperbevel geloof hechtten aan het bestaan van Shambhala, maar in kringen van het Thule Geselschaft had het idee postgevat dat groepen Hyperboreeërs, in hun diaspora sinds het verzinken van Atlantis in de Gobiwoestijn waren terecht gekomen en daar Agarttha hadden gesticht met de hulp van de Heilige Stier Accrontaris.

En passant probeerden Himmler en Hess nog de verborgen Arc Tudor Parfic (Ark des Verbonds) te vinden in een reeds lang verlaten mijnschacht in Lunjab Angor. Daar werden ze dwarsgezeten door twee archeologen en en uitbaatster van een danstent die de projectleider, ene Herr Pritzlswangl voor zijn leven hebben verminkt door zijn hand in de hitte van een gestoofde kool te stoppen...

U begrijpt het al: Indiana Jones and the Lost Arc is geen Hollywood uitvinding... Volledig op waarheid gebaseerd, geen scene gelogen. Laatst heb ik 'Indiana Jones' in het dagelijks leven Wouter Klapwijk, nu 110 jaar voor de schoolkrant geïnterviewd en hij bevestigd het hele verhaal.

Afijn, Shambhala en Agarttha zijn op den duur verwoest en een enkele inwoner kon ontsnappen om het verhaal te kunnen en mogen vertellen aan wie het horen wilde, kon schrijven en zo naief was om alles te geloven wat Jarig Job (een van de overlevenden) hem vertelde.

Het leven is simpel, de wereld bestaat niet is, een verzinsel van de Bhaga Vad Vita en de schrijvers Wouter Klapwijk en Koos van Winteren, beide nu achtenswaardige burgers van Sint Petersburg een stad die weliswaar op de landkaart staat, maar nooit is gevonden door rondtrekkende topografen en sigarenhandelaars. Andere verhalen die de ronde doen als zou de wereld worden gedragen door vier olifanten, staande op het schild van een schildpad, voortgetrokken door slederatten over een smal bruggetje dat naar Shan ri La leidt, kun je ook in het Boek der Boeken niet meer terugvinden...

Al met al lijkt me het bestaan van de mens ook al een verzinsel van een uitgeprocedeerde Wambuis die geen planken meer had voor zijn nieuwe aanbouw en moest vertrekken op last van de Ammerstolse bouwpolitie. Geen gek gelooft meer in iets als een wereld vol levende wezens en plantengebroed. Laat dat gezegd zijn en wie daar andere gedachten op na houden zijn gewaarschuwd. Joost Eerdmans en zijn lynchkwartet staan al klaar om u een bezoekje te brengen met een koekje van eigen deeg toe.