De hemel bij dageraad kleurde kopergroen met rosevingerige flarden van wolken die door de opkomende zon werden beschenen. De lange gebogen lijn van de stalen romp glinsterde in de opkomende zon als een klomp baar goud. Het rood schitterde de ogen blind, de ruwe golven braken tegen haar scherpe steven. Slingerend, of beter gezegd gierend, kroop het schip naar de gekartelde kustlijn van wat in de boeken een verzonken paradijs heette.
Een eiland waar men in de zeventiende eeuw al over fantaseerde, een plek afgezonderd van de rest van de wereld, waarvan je kon wegvluchten als je tenminste door de branding breken kon, maar waar je gedoemd was tot het einde van je leven te blijven omdat het nimmer teruggevonden zou worden. Een andere wereld ver van de bewoonde... Maar het mooiste van alle eilanden was toch wel Het Nooit Gevonden Eiland alwaar Utopia was gebouwd op gouden rotsen.
Hier gedoemd zijn te blijven, want na vertrek nooit meer terug te vinden, kent alleen maar gelukzaligheid. Vol heldere en mooie rivieren met het zoetste water en hooggekruinde bomen vol sappige vruchten, honderden soorten bloemen, zangvogels die zonder uitzondering een zoetvloeiend lied zingen en een aangenaam soort lenteklimaat dat nooit overgaat in herfst noch winter en waar de wind nauwelijks woeit noch regen valt... Een eiland van schoonheid en goedheid door niks en niemendal overtroffen.
Nog immer ploetert het schip door de nu grauwe golven terwijl de stormwind aanwakkert. De kustlijn van Het Eiland van de Verloren Dromen dat Nooit Gevonden Worden Zal verdwijnt achter de huizenhoge golven en de duistere wolken. De zeilen bol, sommigen in flarden door de snijdende wind... Een droom voorbij...
Geen opmerkingen:
Een reactie posten