Vincent

Vincent: malle verfkoker, onmogelijk mensch! Vincent die voortdurend in z'n broek scheet omdat hij geen tijd had! Vincent die rare soepslurp, die schilderde alsof hij tekende met een timmermanspotlood en ja Vincent die miljoenen zijn neus voorbij zag gaan en moet toezien hoe verwaande kunstkenners met zijn erfenis omgaan, zich verrijken en hoera bankroet gaan! En hoe Vincent voor elkaar kreeg om met zijn werk een vooraanstaande positie te krijgen in de contemporaine kunstwereld, dat is de ondoorgrondelijke weg van de kunstmarkt en de waan die er heerst.

Vincent die geel wist te vervormen tot een piskleur, zoals die permanent in zijn kruis hing vermengt met het poepbruin van zijn remsporen. Groen was geen groen als er geen onmiskenbare blauwe waas in hing. En als hij al rood gebruikte, leek het op het rood van een leeggebloed lijk of kreng van een hond. Zijn blauwen waren daarentegen mooi, fris en onvertogen. 

Vincent die vaak in één adem genoemd wordt met Rembrandt en Simon Vlugh von Tiefenstal alias Dou, Cuyp en meer van die pictopiraten. 

Appel zei dat hij schatplichtig was aan Vincent, Constant meesmuilde dat zijn kleuren zomogelijk nog vuiler waren, diefachtiger zelfs. De geur van verval hangt nog immer rond onze nationale coryfeeën, één stap in het Cobra museum... of het waagstuk Van Gogh museum en je komt er ronduit getormenteerd uit, geïnfecteerd met de brouille sur peintre, de wangen rood van de harde kletsen en het gevoel met de volle vuist tussen de ogen te zijn gestompt. En tot overmaat van ramp zie je er Joost Zwagerman rondscharrelen op zoek naar nog meer intoxicatie en ranzig venijn om te tonen aan het onschuldige kijkerspubliek dat nooit meer op dezelfde manier zal kijken als de boer die tot zijn ontzetting een kamp vol zigeuners tussen de spruiten ziet dollen.

Kunst is voor gekken en malloten, idioten met een starre kijk op water -en luchtspiegelingen!