The Rolling Thunder Tour... Epiloog.

De boot schoot over de inktzwarte zee een fluorescerend kielzog achter zich. Met gemak haalde hij een gehavende boot met gelapte zeilen in dat meteen zwaar begon te slingeren in het hoog opgeworpen golfspoor dat de snelboot trok. In de verte leek een zeeslag gaande. Lichtspoormunitie en explosies kleurde de horizon goudgeel. Het inferno kwam dichterbij en het voorste geschut van de boot werd ingenomen door zijn schutter die losjes de pedalen bewoog van het hydraulische systeem. Een helper klikte de volle munitietrommels aan weerszijden van het geschut vast, haalde er een sling patronen uit en legde het onder de lader. De zwaar stalen patronen in de sling glinsterden in de oplichtende hemel, ze zouden geen enkele weerstand tegenkomen en alles versplinteren wat ze tegenkwamen. De schutter keek omhoog naar de met sterren bezaaide hemel, prevelde iets dat geenszins op een gebed leek en begon systematisch in de wirwar van boten te schieten die voor hem krioelden, niet lettend op wat vriend of vijand was.

Zwijgend werden de leeggeschoten trommels ververst door de helper, die ook achteloos de hulzen overboord schoof die in paren van vier uit het wapen kletterden. De schutter gebruikte geen lichtspoorgranaten, vooral om zijn positie niet te verraden. Voor de mannen op de strijdende boten kwamen de nietsontziende en versplinterende granaten van overal en nergens. Ze doorboorden scheepsrompen, dekopstanden en lichamen en lieten de zee donkerrood kleuren van het vergoten bloed. Vanuit de hemel schoot plotseling een dikke lichtbundel naar de snelboot die rond het flottielje elkaar bestrijdende boten voer in een snelheid wat het oog nauwelijks kon volgen. De stuurman en de schutter waren met een energetische draad aan elkaar verbonden, wisten met subtiele bewegingen met elkaar te communiceren. De stuurman gooide zijn boot dwarszee en liet de motor stationair achteruit draaien. De schok wierp bijna de helper overboord, maar hij wist zich gezekerd door de vallijn die hem binnenboord hield. In dezelfde seconde dat de boot dwars tegen de zee tot stilstand kwam, trapte de schutter op het elevatiepedaal en richtte zijn vierloop op het schijnsel van het licht... drie korte stoten en een vuurbal honderden meters verderop verscheen aan de hemel waarin de brokstukken van een helicopter nog maar net te zien waren... Het verlichte een sinister landschap van brandende boten, sommige zonken met een diepe zucht, anderen bleven laag in het water, stonden in lichterlaaie of waren al verkoold. Tussen de wrakstukken dreven lijken of ploeterende overlevenden die schreeuwend iets om zich aan vast te klampen zochten. 

De zeeslag leek voorbij en de stuurman duwde de gashendel naar voren om met vliegende vaart het strijdtoneel te verlaten, toen er nog een salvo kwam van een zojuist aangekomen vaartuig, grijs en met rode letters aan de boorden. Het salvo reet de rug open van de helper en zijn gegil werd overstemd door het tegenvuur van de schutter. De vierloops Oerlikon was snel, had meer vuurkracht en het duurde niet lang of de grijze boot explodeerde in duizenden stukken en zonk vrijwel onmiddellijk... De vuurbal verlichte de hemel niet langer, de zee was leeg en afgezien van het rauwe gegil van de drenkelingen die naar elkaar riepen, daalde er een onwerkelijke rust over het slagveld. 

Voor de tweede maal duwde de stuurman zijn gashendel naar voren en nu ongehinderd door wie dan ook geselden de drie Merlin motoren met hun schroeven het water op koers naar een veilige schuilplaats.