In de laatste trein is het rustig. Ik zit naar een poster aan de wand voor me te kijken. Buffels en stofwolken en een strak blauwe lucht. Opeens doemt achter die kudde buffels een troep ruiters op. Ze dragen leren helmen in een punt en lange bontjassen. Daarachter gilt de stoomfluit van een aanstormende locomotief met een reusachtige rode ster op de voorkant. Aan weerszijden staan mannen met karabijnen en aan de rookwolkjes te zien schieten ze zowel op de ruiters als de buffels. Net voor de schoorsteen zet zich een man neer met een machinegeweer op een tripod. Ik hoor en voel de kogels rakelings langs mijn oren suizen. Hij schiet op mij! Ik duik onder de bank en hoor de inslagen in de zitting. Achter me gekrijs en geloei alsof er mensen geraakt zijn. Maar nee, het is een bonte Indianenstoet die in vol galop, tomahawk in de aanslag de aanval inzet. Van links klinkt het gebulder van 88 millimetergeschut, het zijn tanks en ik zie niet van wie ze zijn. Van rechts hoor ik het onmiskenbare geluid van een Stalinorgel en onder me breekt de aarde open! Een massa duivels stijgt op en gooit met vuurballen terwijl uit het plafond Stuka's neerduiken met hun angstaanjagende sirenegehuil. Het inferno wordt me zwart voor de ogen, ik haal diep adem en proef het mosterdgas dat een Engelse soldaat voor alle zekerheid in de chaos heeft gegooid. Terwijl mijn longen verbranden, hoor ik muziek en zie plots dat de Engelsen en Duitsers in Niemandsland feest aan het vieren zijn. "Het is kerstmis jongen! Kom op laten we leut maken!!" Stomverbaasd laat ik me een fles slibowitz en een warme brathwurst in de handen duwen. Ik eet met smaak maar dat duurt niet lang. Iemand heeft per ongeluk op de knop gedrukt en een enorme landmijn explodeert en slingert ons allemaal meters de lucht in. Iemand grijpt me bij de schouders en trekt me in de mand die aan een luchtballon hangt. Onder me zie ik tientallen kraters, talloze gesneuvelden en een patrouille die op ons staat te schieten... De man die me zojuist gered heeft gooit granaten naar beneden, Goed gemikt want de patrouille ligt voor pampus tussen het prikkeldraad. Als we eindelijk landen krijg ik een lift van de veldmaarschalk die treffende gelijkenis vertoond met Napoleon Bonaparte en zich in die hoedanigheid ook voorstelt... "Hier heb je een neut jongen," zegt hij terwijl hij me een beker warme chocolademelk aanbiedt. "Ik zie dat je allebei je benen kwijt bent. Helaas c'est la guerre..." Hij laat me uitstappen bij een veldhospitaal en ik wandel op m'n gemak naar de veldkeuken. Ik heb honger gekregen van al dat gedoe. "Dat is dan 2 euro," zegt de kok als ik mijn hotdog krijg. Het station ligt er verlaten bij om twaalf uur 's nachts.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten