Feedback

De ziekte van vandaag, feedback. Feedback is niets meer en minder dan kritiek op de ontvanger. Feedback suggereert kennis, wetenschap, het beter te weten hoe het hoort. Krijg je feedback, mag je jezelf in de handen klappen. Je krijgt aandacht en sturing! Als je dat maar weet. Volgens de Carrièretijger is ..."Feedback kun je zien als een cadeau. Je kunt het aannemen, uitpakken en er je voordeel mee doen. Of je neemt het aan, bedankt de gever en legt het vervolgens in een kast om er nooit meer naar om te kijken. Je kunt feedback beter zien als een kans om iets te leren. Hoe? Door goed te luisteren, toelichting te vragen en vervolgens te bedenken wat je ermee gaat doen." Daar heb je de crux, feedbackers willen je iets leren wat ze zelf vaker nauwelijks onder de knie hebben namelijk sturing van het eigen gedrag. Iemand die feedback geeft, geeft die vanuit eigen peristase (wat zelfkennis inhoudt, maar zelfkennis is zelden aanwezig in ultraverte persoonlijkheden).

Feedback wordt ook weleens vergoeilijkend als positief commentaar gezien. Een cadeautje. Kom op zeg... Feedback wordt gebruikt in werkrelaties, door leidinggevenden die door afwisselend een schouderklopje te geven, de negatieve tendens doorbreken om telkens maar kritiek te uiten op gedrag en werkhouding. Grapjes maken in vergaderingen bijvoorbeeld, worden direct gefeedbackt met: "Centraal ajb" want vergaderingen zijn nou juist de plek waar de leidinggevende zich het beste thuis voelt. Immers hij is de gespreksleider en de leider hoor je te volgen anders is hij geen leider meer in de strikte zin van het woord. Je hebt ze ook die feedback geven uit een soort verwrongen idee dat ze de expert zijn in hetgeen waar feedback voor nodig schijnt te zijn. Liefst op een openbaar medium, zodat iedereen kan zien hoe gespecialiseerd je wel niet bent. Een weerwoord wordt dan meteen beantwoord met de holle frase: "Ik wilde alleen maar goed doen." Mooi niet, feedback in dit kader is zelfbevrediging, vooral als je al een aanhang hebt die elk woord van je indrinkt.

Feedback gevers horen thuis in het rijtje absolutisten, de net niet dictators van 'goede zeden en zo hoort het'. Het verwondert mij zeer, dat er zoveel aanhangers van feedbackisten zijn, ze zijn of masochistisch ingesteld, of twijfelen aan hun eigen perceptie en dat laatste komt mij het als meeste plausibele voor. Feedbackisten praten ook zo beslist, hun toon is autoritair, geen tegenspraak duldend. Het beterweten straalt ervan af. Kortom, een feedbackgever is een mislukte pedagoog, iemand die in zijn kindertijd te lang klem heeft gezeten tussen de spijlen van zijn wiegje, te kort aan de borst heeft gelegen en zijn verdere leven alleen maar te maken heeft gehad met tegenstand en pesterijen. Als dan de tijd komt dat hij een gat in de markt heeft gevonden en in de positie is om feedback te mogen geven, nou berg je dan maar voor meneer de feedbacksjhist.

Souls over Seas

De hele wereld kijkt toe hoe mensen uit de Afrikaanse landen in gammele bootjes stappen, met soms alleen het goed aan hun lijf als bezit, en daarmee een gewaagde oversteek maken naar het beloofde land achter de horizon. Velen, te velen, halen die horizon niet. Boten slaan lek vanwege de staat waarin ze verkeren, ze kapseizen vanwege de overload aan mensen, opeengepakt als spreekwoordelijke haringen in een ton, soms zelfs in het zicht van de haven.

Volgens het paper van Clingendael Instituut “Interceptie op de Middellandse Zee” publicatiedatum 6 september 2012 (alweer 2 jaar geleden) naar aanleiding van  het rapport (maart 2012) van de rapporteur van de Raad van Europa, de Nederlandse senator mevrouw Strik, getiteld "Lives lost in the Mediterranean Sea: who is responsible?" is er sprake van volledig falen door het gebrek aan eenduidige interpretatie wie verantwoordelijk is voor de redding van schipbreukelingen aka verdrinkende asielzoekers. Droogjes wordt er geconstateerd dat er op belangrijke onderdelen van het maritieme recht geen eenduidige Europese interpretatie bestaat. Dat leidt ertoe dat staten kunnen wegkijken, dat individuele reders langszij varen en levens eindigen in diepe wateren. Een ongeschreven wet op zee is, dat drenkelingen behoren te worden gered, wie het ook zijn en waar ze vandaan komen.

Clingendael Instituut: “Een andere aanpak van de situatie op de Middellandse Zee lijkt nodig om te voorkomen dat er ook in de toekomst meer dan duizend personen per jaar het leven laten. De EU lidstaten controleren onder de coördinatie van Frontex gezamenlijk de buitengrenzen. Het zou de zuidelijke lidstaten enorm helpen als ze die verantwoordelijkheid ook delen bij de opvang van asielzoekers. Een gemeenschappelijke aanpak in lijn met het internationaal recht ten aanzien van personen die de overtocht van Noord Afrika naar Europa ondernemen en die op zee in nood komen te verkeren, kan de dood van deze mensen voorkomen.”

Dat er een einde moet komen aan die schrijnende nood van duizenden verdronken asielzoekers, is wel evident. Sinds de verschijning van dit paper hebben zich nauwelijks veranderingen voorgedaan in het redden van schipbreukelingen afkomstig uit het continent Afrika. Ondanks het Zeerecht, zitten er heel veel haken en ogen aan het embarkeren van desbetreffende schipbreukelingen. Actie vanuit particulier initiatief kan de doorbraak forceren mijns inziens, vooral als er veel publiciteit bij komt kijken.

Wat in aanvang een wild idee leek, neemt steeds vastere vormen aan: Het oprichten van een non-profit organisatie (NGO) dat fondsen gaat werven voor de aankoop van een zeegaand schip met voldoende accommodatie om grote groepen drenkelingen op te nemen, te verzorgen en weer aan land te brengen, waar ook ter wereld. Het schip, groot genoeg, gaat dan onder de vlag van een natie varen dat aantoonbaar begaan is met de schrijnende nood van mensen die in hun wanhoop aan boord gaan van wrakke schuiten, louter om aan hun armzalige situatie te ontsnappen, welke die ook is. Ons gaat het namelijk niet aan wat de drijfveren van die mensen zijn. Ons gaat het als mens aan dat een ander mens zonder enige hulp te krijgen jammerlijk verdrinkt in de golven en die met alle macht die in ons  is van de verdrinkingsnood te redden.

We kunnen en mogen dat niet accepteren. Niet als mens, niet als bewoners van een welvarend stukje van de planeet Aarde. 

Bepeinzingen op een kille dinsdagmiddag.

In het land waar Eenoog koning is, zie ik onafzienbare rijen auto's staan of stapvoets rijdend door lege polders. De filedruk is toegenomen door ongelukken en reparaties aan versleten wegen. Ik zie een stad, eens de grootste haven van de wereld binnen haar grenzen hebbend, waar 38.000 mensen afhankelijk van een bijstandsuitkering zijn; een stad die in de late 19e eeuw stromen gastarbeiders uit het zuiden aan moest trekken, omdat het werk over de provisorische dijken klotste. De haven is geautomatiseerd, één kraan doet het werk van duizend arbeiders, één containerreus vervangt een vloot van 40 schepen.

Het verlies aan laaggeschoolde arbeidsplaatsen sinds de jaren zeventig van de vorige eeuw is dramatisch te noemen, de scholing ver achtergebleven. Van kwantiteit naar kwaliteit, terwijl heel veel mensen die slag nooit hebben kunnen maken, vanwege te laag opgeleid zonder aansluiting op hoger onderwijs. Wat is er dan misgegaan?

Terwijl iedereen met de cijfers in de hand kon zien dat het einde van de groei in zicht was, de economische groei welteverstaan, bleef men doorgaan op de weg naar meer rendement, meer dividend, meer uitploegen van energiebronnen, meer gespecialiseerde taken (ICT, Financiële sector) en creëerde zo een onderlaag (soms abusievelijk aangeduid als de middenklasse), die geen vast contract meer kreeg en maar moest afwachten of er nog banen beschikbaar kwamen. Nochtans kreeg die onderlaag toegang tot de woningmarkt, werd zelfs gestimuleerd om woningen te kopen. Afgezien van kleine oplevingen, ging het bestedingsniveau steeds verder omlaag, de belastingdruk omhoog, de energieprijzen werden opgejaagd. De groei van zelfstandigen zonder personeel (nu al 600.000 ZZP'ers) baart zorgen. Weinigen van de ZZP'ers hebben zich verzekerd tegen arbeidsongeschiktheid, tegen inkomstenverlies door te weinig werk vanwege de spoeling die steeds dunner wordt. De nieuwe arme dient zich aan. Mensen die voor een schijntje door blijven werken en nauwelijks de vaste lasten meer kunnen betalen. Nog steeds staan de straten vol met auto's, soms de nieuwste modellen, want autofabrikanten en financieringsmaatschappijen hebben de handen ineengeslagen. Schulden stapelen zich op en niemand weet waar het eindigt.

Daarom wordt de roep om een basisloon luider. Maar een basisloon doet weinig tegen de opgebouwde schulden. Dit is geen tijd voor gemakkelijk oplossingen, de technologie heeft geen antwoord op het inkomstengebouw van de loonwerker. Robotisering is toe te juichen, maar levert maar een promille aan arbeidsplaatsen op (onderhoud en programmering, meestal hooggeschoolde arbeid).

Radicale oplossingen zijn het volledig ontwaarden van geld, kwijtschelden van schulden, loslaten van vestigingseisen, nieuwe vormen van economie, waaronder de circulaire economie en de dienstenuitruil... werken om niet (loon in geld) maar met een tegenprestatie. Meer naar regionale en wijkgerichte productie. Energiezuinig transport als het toch moet. Uitsluitend zonne-energie, windenergie, de hele mikmak. En... tegengaan van kindersterfte over de hele wereld dus gratis medische verzorging voor allen, dit om de overbevolking tegen te gaan...

Hoe zit het nou met die koning Eenoog met zijn wagenpark? Tja, heel veel verworvenheden als een eigen auto, exotische groente en fruit, vlees en zuivelproducten veroorzaken een globale verkeersopstopping. Van overal moet het vandaan komen. Miljoenen vliegbewegingen en transportlijnen maken de aarde tot een groot verkeersplein dat de bloedgang niet meer aankan. De productie van auto's blijft maar doorgaan, terwijl openbaar vervoerlijnen worden opgeheven. Een simpel reisje van A naar B kost soms uren vanwege de omwegen die buslijnen maken, treinen rijden niet overal en in de steden is het OV netwerk marginaal te noemen. Het betekent de aanleg van een totaal nieuwe infrastructuur, winkels terug in de straten en de wijken; dus opheffen van grote winkelcentra die ook nog eens buiten de kernen worden aangelegd in veel gevallen. Rotterdam met zijn Markthal heeft het begrepen, maar Rotterdam is sowieso een trendsetter met zijn drang tot innovaties. Elders in het land gebeuren ook initiatieven, maar vaak door bottum up interventies. Soms probeert de overheid discussies aan te jagen, Community of Talents op te zetten waarin denkers, innovators en visionairs zitting namen om daarna aan hun lot overgelaten te worden. Nochtans zijn vandaar uit heel veel rijke initiatieven ondernomen en uitgerold. De overheid laat het er bij zitten... houd staande dat er economische groei moet plaatsvinden, doet nauwelijks iets aan de denivellering en verzint klaarblijkelijk ter plekke nieuwe belastingen, maar houd het kapitaal uit de wind.

Geef me de liefde voor kunst, cultuur, de mens. Stop met oeverloos doorbouwen aan vastgoed en industrie. Ik heb niet de oplossing, dat hebben we allemaal door dicht bij onszelf te blijven.